Walter Jorg Langbein Tajemnice bibli

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie byle jakiego, ale demona.W każdymrazie został szefem piekieł, przywódcą diabłów i złych duchów.Lucyfer był u Rzymian utożsamiany z Jutrzenką, z Wenus.Oddawano mucześć jako potężnemu nadzorcy armii gwiazd.U dawnych Izraelitów zostałszatanem, przeciwnikiem.Lucyfer wykorzystał niezadowolenie swoich kolegów-aniołów , jak choćby Zafana.Zafana uważano w niebie zaniezwykle bystrego w poznawaniu układów planet.Był on też jednym znajradykalniejszych buntowników.W czasie buntu zaproponował, żebypodpalić niebo.Wraz z Lucyferem został strącony w otchłanie piekieł, gdzieza karę musi w strasznych warunkach wykonywać najcięższe prace.Dniem inocą pilnuje, aby nie zgasły ognie piekielne.Co sił w rękach i w płucachdmucha w ogień palący się w piecu piekielnym.Im pozytywniej kreślono postać Boga chrześcijaństwa, tym bardziej potrzebnybył dla niego przeciwnik, którego można by uczynić odpowiedzialnym za całezło świata.Jeśli przypomnimy sobie, jak potężny był kiedyś Lucyfer jako bóg,to nie zdziwi nas, jak umniejszono jego znaczenie.Kiedy inne demonyproszono o pomoc, żądały one krwawych ofiar z ludzi Lucyfer zadowalał sięskromną ofiarą ze zwierzęcia, choćby z myszy.W 1962 roku po raz ostatnistwierdzono obecność Lucyfera.Podczas procesu czarownic z Moiry wSzwecji, wiele kobiet mówiło, że Lucyfer chętnie płata im figle.Czasemzabiera miotłę, na której latają, i bije nią biedne kobiety po plecach.Zresztą potężni bogowie, przed którymi ludzie drżeli, też zmieniali się wzdumiewający sposób: istoty, panujące kiedyś nad gwiazdami alboutożsamiane ze słońcem, przeistaczały się w straszliwe demony, któremusiano usposabiać do siebie przychylnie ofiarami z ludzi.Potem demony teprzeobrażały się w niegrozne diabły, żądające już tylko obrzędowego przechodzenia przez ogień.Dziś potrafią wyłącznie bić kobiety miotłą poplecach.Ale również w tej niegroznej postaci budziły one lęk Kościoła.Zapomocą najbardziej wyszukanych tortur próbowano wykryć, kto zadawał się z demonami , a schwytanych na winie , jeśli przeżyli męki, palono żywcem.Chrześcijańskich stosów dla czarownic i heretyków nie da się w istocieodróżnić od pogańskich ołtarzy ofiarnych: na jednych i drugich palononiewinnych ludzi.Armia czarnych aniołów i demonów jest nieogarniona.W ich postaciach żyjepamięć o bogach, będących kiedyś poważną konkurencją dla Jahwe.Wczasach chrześcijańskich uważano ich zwykle za przedstawicieli diabła.Jeśliktoś w nie wierzył, oddawał im cześć albo w trakcie tortur przyznał , że miał znimi kontakt kończył na stosie.Mylimy się myśląc, że obłęd dotyczący czarownic miał swoje apogeum wmrokach średniowiecza.Protestanci chętnie widzą w Marcinie Lutrzeczłowieka, któremu udało się położyć kres ponurym zabobonom.Prawda jestnieco inna: ten reformator nie tylko pochwalał polowanie na czarownice, leczrównież żądał z naciskiem, żeby je zabijano, nie okazując jakiejkolwiekpobłażliwości.Kolejny reformator, Szwajcar Jan Kalwin (podobnie jak Lutraprzedstawia się go dziś często jako postać czcigodną i świetlaną), był wrzeczywistości ohydnym pasjonatem.Nim rozpoczął swoją działalność, czarownice w jego rodzinnej Genewie skazywano na kary łagodne najwyżej na wygnanie.Zmieniło się to z nastaniem Kalwina, który wprowadziłstraszliwe prześladowania, rygorystycznie wymagał stosowania tortur ipalenia na stosie.Przypomnijmy, że było to w latach 1495-1531, w rzekomotak humanitarnej erze nowożytnej, nie zaś w złym średniowieczu.Prof.dr Walter Kramer i prof.dr G�tz Trenkler piszą: Prawdopodobieństwo skończenia na stosie jako czarownica czy czarownikbyło w czasach Lutra, Galileusza czy Gutenberga znacznie większe niżdawniej.Wprawdzie w średniowieczu nietrudno było umrzeć w płomieniach,przede wszystkim za kacerstwo i nieposłuszeństwo wobec wszechwładnegoKościoła, ale nie zdarzały się wówczas znane nam dziś z filmów procesy oczary wytaczane na podstawie absurdalnych oskarżeń o zaklinanie pogody,spółkowanie z szatanem, rzucanie uroku na nie lubiane dzieci sąsiadów czyorgiastyczne loty na miotłach, oskarżeń, które pózniej rutynowo zgłaszano ipoświadczano przeciw wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób odróżniali sięod sąsiadów takiego masowego obłędu wtedy jeszcze nie było [WalterKramer i G�tz Trenkler, Lexikon der popul�ren Irrt�mer, Frankfurt 1996 s.142.].VI.Ludzie w wozach niebieskichWróćmy jednak do wozów niebieskich.Niewiarygodnie duża liczba świętychpism miała w dawnym Izraelu status kultowy.Kiedyś wszystkie rękopisyceniono bardzo wysoko.Ale wkrótce zaczęto rozróżniać między przekazamidostępnymi dla zwykłych ludzi a zastrzeżonymi tylko dla wybrańców.Najpózniej w pierwszych wiekach chrześcijaństwa rozpoczęła działalnośćcenzura kościelna: jedne teksty opatrywano wedle uznania pieczątkąświątobliwości, inne uznawano za nie do pogodzenia z prawdziwą wiarą.Nie została włączona do Starego Testamentu Apokalipsa Abrahama.Dlaczego? Bo opisuje jednoznacznie, jak pewnemu człowiekowi pozwolonowejść do wozu niebieskiego?Abraham w wozie niebieskimGłówne dzieło Paula Riesslera Altj�disches Schrifttum au�erhalb der Bibel(Piśmiennictwo starożydowskie poza Biblią), wydane w Rottenburgu w 1927roku, przytacza tekst bardziej niż godny uwagi ze względu na dokładnośćprzedstawianych szczegółów.Jego duże fragmenty były jeszcze przedwiekami niezrozumiałe.Ale wiedząc o załogowych lotach kosmicznych,zrozumiemy, o co w tym tekście chodzi,Młody Abraham czytamy był bardzo nieszczęśliwy.Jego ojciec bowiem,Terach, był znanym i uznanym wytwórcą kamiennych i drewnianych posągówbogów, których sprzedaż przynosiła duże dochody.Abraham zaś uważał, żeznacznie ważniejsze od produkowania idoli jest poszukiwanie prawdy.CzyBóg istnieje? Czy bogów jest wielu? Czy można nawiązać z nimi kontakt? Imdłużej nad tym rozmyślał, tym bardziej chciał nie tylko wierzyć: chciałwiedzieć.A żeby wiedzieć, trzeba jak uważał coś przeżyć.Jego pragnienie miało się urzeczywistnić: pewnego dnia odwiedziły go dwieistoty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki