Villemer Maks Przeklęta 01 Upadek domu Randalów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A ja będę sama gotowała obiady! - krzyknęła Helieta.- Cicho bądz, mójmiły! Ta scena przypomina mi inną, podobną z moim mężem, a wiesz, jakibył jej rezultat?Jerzy milczał.Przed nim otwierała się czarna przepaść, do której staczał się z każdymdniem, dążąc za tą kobietą.Dawno już poświęcił jej życie, lecz nigdyhonoru, bronił go dotąd z całą energią.A jednak ta egzystencja pełna wybiegów, gry, rozrzutności, to życie zkobietą noszącą jego nazwisko, to życie składające się z niewiadomego jutrai ciągłej niepewności, czy było zupełnie honorowe?Myślał o matce, która umarła ze zmartwienia przeklinając go może, myślało Natalii, pięknej narzeczonej, przy której boku byłby tak szczęśliwy, myślało swoim zmarnowanym życiu! Oczy mu zaszły mgłą.Teraz skończyło sięwszystko, skończyło.Nigdy nie będzie mógł uciec od tej gorączkowejegzystencji, do końca ma iść tą fatalną drogą, nie uniknie przepaści, otwartejprzed nim.Wolno szedł obok niej, nic nie odpowiadając.Potem oboje doszli do wielkiej alei.Naraz Helieta krzyknęła z przerażenia.Jezdziec jakiś, unoszony na spłoszonym koniu, spadł ciężko na ziemię okilka kroków przed nimi.A że leżał bez ruchu, Helieta zawołała:- Nieszczęsny! Może się zabił?Jerzy już podbiegł.Ofiara wypadku, piękny dwudziestoletni młodzieniecleżał jak martwy na wilgotnej trawie.Helieta podeszła także i pochyliła się nad rannym, oddychającym słabo.- On tylko zemdlał - rzekła z ulgą.Upłynął kwadrans.Młody jezdziec ciągle leżał bez ruchu, jego twarz nagleokryła się trupią bladością, czerwonawa piana wystąpiła na zaciśnięte wargi.- Obrażenie wewnętrzne.- rzekł Jerzy - ten człowiek może umrzeć tu bezpomocy.Pusto było w tym miejscu, oddalonym od jeziora i Paryża.W głębi alei widniały pierwsze domy Boulogne, odcinając się biało naciemnym tle zieleni, a dalej, na horyzoncie, za zasłoną drzew, wznosił sięnieco przymglony, długi łańcuch wzgórz S�vres i Saint Cloud.- Co zrobimy z tym młodym człowiekiem? Nie możemy go tu samegozostawić - rzekł w końcu hrabia de Sannois.- Boże mój! Toż to bardzo proste, przywołaj strażnika lasku, on zrobi, copotrzeba.Jerzy oddalił się, szukał kogoś, lecz na próżno.Wzywał pomocy, lecz niktnie odpowiedział.- Każmy podjechać powozowi - rzekł - i odwiezmy go do jego mieszkania.- Jak chcesz - odparła Helieta.- Lecz trzeba znać adres.- Prawda.Powinien mieć przy sobie jakiś dokument.- Masz rację - rzekła Helieta, pochylona nad rannym, pilnie goobserwująca.- Zliczny chłopiec, słowo daję.Ubranie na nim eleganckie, ręcema zgrabne, to nie pierwszy lepszy.I natychmiast w myśli jej snuł się romansik z przyjemnym i niespo-dzianym rozwiązaniem.Może to jaki książę? Kto to może wiedzieć?Pochyliła się znowu i ze spokojem przetrząsała kieszenie rannego.Wyjęłanajpierw kilka biletów, karnet z czekami i dwa listy pisane ładnymcharakterem kobiecym.Na bilecie przeczytała: Daniel Mornas, student medycyny, ulica desEcoles, nr 40".Czeki wystawione były na bank Rotschilda.- To nie jest książę krwi, ale musi to być bogaty student, jeżeli chcesz,odwieziemy go do domu.- Ma się rozumieć.- To co możemy zrobić najlepszego.Jerzy przywołał powóz.- Pomóż nam przenieść rannego do powozu - rzekła Helieta do furmana,który zsiadł z kozła.Pochyliła się znowu nad ofiarą wypadku i krzyknęła radośnie.Wsparty narękach ranny patrzył pilnie na młodą kobietę.- Och, jakiego pan nam strachu narobił! - rzekła.- Więcej jak pół godzinyleży pan bez przytomności.Lecz, Bogu dzięki, przyszedł pan do siebie iodwieziemy pana do domu.Na ustach pan miał krew, to nas przerażało.- To nic - odezwał się młody człowiek - czuję się lepiej.Niech się paniuspokoi - dodał z uśmiechem - nie mam nic złamanego.Wypadek stał siętrochę z mojej winy.Uparłem się jezdzić na klaczy twardej w pysku i któraboi się cienia drzew.- Piękna biała klacz - rzekła Helieta - pogalopowała w stronę Boulogne,gdzie pan znajdzie ją jutro z pewnością.Daniel Mornas podniósł się wreszcie, w jego oczach jaśniała wdzięczność.Był to wysoki młody człowiek, może dwudziestoletni.DzieckoKichompre, uczeń Natalii, burzliwy i swawolny chłopiec z Wogezów,wyrósł na bardzo eleganckiego młodzieńca.Małe wąsiki ocieniały ustadobrze zarysowane, duże melancholijne oczy rozjaśniały twarz ładną owyrazie szczerym i otwartym.Przyjął miejsce w powozie hrabiego i pozwolił odwiezć się do domu.GizelaPo kilku dniach odpoczynku młody człowiek czuł się zupełnie dobrze,mógł zabrać się do nauki i kończyć przygotowania do ostatniego egzaminu zmedycyny.Jedyny syn najbogatszego człowieka w departamencie Wogezów, Danielnie chciał pędzić życia bezczynnie i używać spokojnie ojcowskich pieniędzy,jak zwykle robią synowie milionerów.We wszystkim szedł za radamiNatalii, a rady te wydały dobry owoc.Podczas wakacji ona to kierowała chłopcem, a wdzięczność i przywiązaniedziecka do młodej kobiety było tak wielkie, że nazywał ją często swojąmamusią, swoją dobrą wróżką, przewodniczką całego życia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki