Piasecki Sergiusz Bogom nocy równi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ChocSaż.cholera go wic.W duszę wkradło mi się podejrzenie.Z początku niewyrazne, potem silniejsze.Przypomniałem sobie zdradękilk.u n aszych agentów wywiadu, dezercję plutonowego Górskiego z tejże 2 kompanii na odcinku, gdzieprzeszliśmy granicę.Górski właśnie przyjaznił się z Cimk:ą (imię Piętrowa od rosyjskiego: Timofiej).,,Diabeł wie" myślałem nie tacy zdradzali! Może się znów zwąchał z czerwonymi".Stanąłem. Idz sam naprzód! rzekłem.s tanowczo do Piet rowa. Ja nie znam drogi, ale widzę, że i ty jej nie znasz.Prowadz, jak chcesz!Cimka poszedł naprzód.Podążałem za nim, przygotowany na wszystko, uważnie obserwując każdy jego ruch.Wkrótce wyszliśmy na skraj lasu.Pietrow długo rozglądał się po okolicy. Wiesz, co? rzekł niezdecydowanie. Zdaje mi się, że to.granica.Po naradzie postanowiliśmy, żeynusimy się upewnić.Dlatego ja miałemprzebiec znajdującą się przed nami otwartą przestrzeń (przypuszczalny dukt " graniczny).Gdyby ukryci gdzieś wpoółiżu bolszewicy zaczęli do mnie strzelać, Pietrow musiałby ostrzelać ich, a potem się wycofać na polskąstronę pod osłoną moich strzałów.Pobiegłem.Pędziłem tak szybko jak' tylko mogłem.Dopadłem wydeptanej w śniegu ścieżki.Zobaczyłem niedalkostąyd na tle krzaków slupy graniczne.Zorientowałem się po nich, że byliśmy po bolszewickiej stronie.Wówczas przeszedłem kilkadziesiąt kroków na po Iską stronę, a potem tylem naprzód wróciłem na granicę i tak samo piec ami naprzód podążyłem ku Cimce. Cholera, diabeł nas plącze! klął Cimka. Ale teraz nie zbłądzimy.Zaczął padać śnieg.Znów ruszyliśmy.naprzód, lecz ja szedłem z tyłu.Razrozbudzona nieufność trwała nadal.Po dlużsi~ej drodze wybrnęliśmy z lasu.Pietrow rozejrzał się w krąg.Wpewnym miejscu po tup al nogami i rzekł: Jest droga.Teraz nam pójdzie jak pżył spać. Gospodarzu rzekł gdyby ktokc >lwiek szedł do chutoru, obudzcie mnie.Dobrze? Dobrze, dobrze.Ale kto teraz przyjedzie do nas? Po co? Sąsiadów nie mamy.Krewni daleko.Odtraktu też nie blislco.Nikt tu nie zagląda.Zabawa obudził się wieczorem.Pietrow nie: przyszedł.Wówczas poszedł do lasu na spacer.Wszedłmiędzy wysokie drzewa i i długo brodził po zgadywanych pod śnieżną osłoną ścieżkach.Był mróz.Znieg sł erzypiał pod nogami.Duże płaty śniegu opadały z gałęzi.Po dłuższym czasie wrócił nachutor. Chodzcie jeść kolację zaprosił go chłop. Dawno czekamy. Doskonale! Zaraz.Po spacerze Roman trochę poweselał.Poza ty m w dobry humor wprawiło go to, że jutro kończył siętermin oczekiwania na Pi etrowa.Wypił z gospodarzem sporą ilość samogonu i poszli spać.Rozmarzony alkoholem wnet usnął, lecz obudził się po krótkim śnie.W pewnej chwili wydało mu się,że ktoś zapukał do okna, lecz wkrótce się przekonał, że to (jak i poprzedniej nocy) złudzenie.Spojrzałna zegarek: dopiero po jedenastej.Wstał, wyjął spod poduszki pistolet i latarkę.Potem wyszedł dokuchni.Od silnego gorąca w izbie i wypitego samogonu chciało mu się pić.Gdy się napił wody;,zbliżył się do okna i długo patrzył w k; ierunku traktu.Na dworze było cicho.Znieg skrzył się wpromieniach księżyca.Drzewa stały oszronione, niby srebrne.Noc była cudna.Teren wyglądałjak bajeczna dekoracja.Roman posłyszał w ciemności za sobą głośne westchnienie, jakby jęk.Prędko się obrócił i włażąc naławkę obok ściany, poświecił latarką na piec.Zobaczył tam córkę gospodarza, śpiącą na rozesłanymwełną do góry kożuchu.Dziewczyna była zupełnie naga, bo z gorąca zrzuciłaś siebie grutu^, lnianąkoszulę.Leżała z rozrzuconymi niedbale ramionami, jakby z gorącego, różowego marmuru wykuta.Długo patrzył z zapartym oddechem i częściej bijącym sercem na nagą dziewczynę, a potem wyszedłdo ogólnej izby i położył si ę do łóżka.Usnąć nie mógł.Po przespaniu wczorajszej nocy i częścidzisiejszeg o dnia, nie można było59nawet myśleć o dalszym śnie.A teraz.gdy zamykał oczy, widział rozkosznie rozrzucone ciałokobiety.tak nieodpa1 ;cie wabiące, kuszące.Wstał.Wyszedł do kuchni.Po cichu, tłumiąc oddech, wspiął się na zapiecek i ukląkł obok Magdy.Zaświecił latąrk ę.Wyrwał z ciemności zarzucone pod głową krągłe ramię, falującą pierś, rozchylonewargi.Nozdrza łaskotała mu lekka woń potu.Pogłaskał ją po polic; dcu. Co?.Kto to?. odezwała s;ię, otwierając oczy. Cicho, Magdziu, cicho.to ja.Dziewczyna milczała.Po chwili us unęła się trochę na bok.Pozostał z nią do rana.Gdy się rozwidniło, gospodarz pc )jec.hał do Mińska na targ. Nie ma co kupić na tym targu.; ale ot.jezdzimy.Z nawyku rzekł do Zabawy.Magda pojechała razem z nim.Cł lcieli wymienić za sól trochę kartofli i zboża.Roman Starał się zobaczyć twarz Magdy.Myślał, że po dzisiejszej nocy będzie skrępowana izawstydzona, bo prz; /puszczał, że uległa mu przez grzeczność".Lecz parę razy złapał na sobie tak s;zelmowskie spojrzenia jej oczu i dostrzegł tak filuterny uśmiech, że zupełnie usp okoił się.W południe dostrzegł przez o kno w kuchni idącego z dala po drodze od traktu mężczyznę.Zacząłskakać z radości poznając Piętrowa. Część, krokodylu! rykn.ął kolega wchodząc do izby i rzucając na łóżko przyniesioną paczkę.No, i z,machałem się! Dla ludzi mróz, lecz dla mnie łaznia! ciągnął dalej, wycierając spoconeczoło.A u ciebie co słychać? Wszystko w porządku.7 Tylko 'za długo na ciebie czekałem. Nic.Innym razem ja zaczekam.Skwitujemy się.Ależ się namęczyłem.I trzy dni nie piłem. Dlaczego? Wody breAk? Wody? Tfu! Wódki zab rakło! Mam trochę samogonu;.� Co!.I milczałeś?! Dawaj prędzej!Wypił duszkiem szklankę samogonu i oblizał wargi. Wiesz, co? rzekł dc �% Zabawy rozczulony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki