McNeill Graham Czas Legend 01 Młotodzierzca Legenda Sigmara 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widzicie, moc zaklęta w Ghal-marazie jestprzedwieczna, nawet dla nas, krasnoludów, i broń samawybiera tego, kto będzie ją nosił.Prawdę mówiąc,myślę, że ten młot był od początku przeznaczony dlaciebie, Sigmarze, długo przed tym, zanim przyszedłeśna świat.Sądzę, że przez długie, samotne stuleciaczekał na ciebie i na moment, w którym będziesz gotówgo podjąć.- Dlatego też zamiast ruszyć do ataku, rzuciłem Ghal-maraza Sigmarowi, który bronił się ostatkiem sił, aVagraz lada chwila miał mu ściąć tę jego młodą głowę.Niech sczeznę, jeżeli chłopak nie chwycił młota w lociei nie sparował nim ciosu orczego topora.W tymmomencie szanse się wyrównały i nagle Vagraz przestałbyć taki pewny siebie, a zaczął się ślinić, zgrzytającwielkimi kłami i wydając z siebie potępieńcze jęki.Ale obecny tu Sigmar nie dał się zwieść i wyczułosłabienie przeciwnika.Natarł na niego z całą siłą i ciosza ciosem spychał orka do tyłu, aż wreszcie bestia padłana kolana.Sigmar uśmiechnął się na wspomnienie tamtej chwili,znowu czując wypełniający go wtedy żar i uczuciespełnienia, kiedy uniósł potężny młot nad głowąwatażki i przygotował się do zadania śmiertelnegociosu.- Pamiętasz, co mu wtedy powiedziałeś? - zapytałKurgan.- Powiedziałem: Czy to wszystko na co cię stać? -odpowiedział Sigmar.- Dokładnie - potwierdził Kurgan.- Po czymroztrzaskałeś mu czaszkę jednym uderzeniem.Myślę, żeniewielu potrafiłoby powtórzyć ten wyczyn, nawet zużyciem krasnoludzkiego młota.W tym momencieszala zwycięstwa przechyliła się na naszą stronę.Orkinie lubią, kiedy zabija się ich wielkiego przywódcę, boich odwaga łamie się wtedy niczym kruche żelazo.Pośmierci Vagraza poszły w rozsypkę.Pamiętam, że kiedybitwa dobiegła końca, próbowałeś oddać Ghal-maraza,bardzo honorowy gest jak na człowieka, pomyślałem,ale spojrzawszy w twoje oczy dostrzegłem, że emanująone energią, jakiej jeszcze nigdy w życiu nie widziałem.Zwiatła w długim domu zdawały się przygasać wmiarę, jak król krasnoludów zbliżał się do końcaopowieści, tak jakby budowla wzniesiona przez jegowspółbraci chciała wzmocnić efekt wywołany przezhistorię.- Twarz Sigmara skryta była w cieniu i tylko oczybłyszczały w ciemności niesamowitym światłem.Nawetspojrzenie przywódcy zielonoskórych nie miało surowejmocy.Wtedy zrozumiałem, że ten chłopak jest kimśwyjątkowym.Byłem tego tak pewien, jakbym mówił okamieniu czy piwie, czyli o rzeczach, na którychnaprawdę się znam.Spojrzałem na Ghal-maraza izrozumiałem, że nadszedł czas, abym przekazał tęwspaniałą broń, dziedzictwo mego rodu człowiekowi.Nic takiego nigdy nie wydarzyło się w długiej,krasnoludzkiej historii, ale myślę, że życie władcykrasnoludów warte jest daru w postaci RozbijaczaCzaszek.Kurgan przeszedł przez podium i ponownie wręczyłSigmarowi Ghal-maraza, wykonując przy tym ukłonprzed młodym księciem, a następnie jeszcze razzwracając się w stronę zasłuchanej w nabożnymskupieniu publiczności.- Podarowałem Sigmarowi ten młot nie bez powodu.Z pewnością jest to broń i to potężna, ale jest takżeczymś więcej.Ghal-maraz jest symbolem jedności itego, co można osiągnąć poprzez zjednoczenie.Młotsymbolizuje siłę i dominację, to szlachetna broń, któraw przeciwieństwie do innych ma zarówno siłęniszczenia, jak i tworzenia.Młot może miażdżyć izabijać, ale może też kształtować metal, budować domyi naprawiać to, co zostało zniszczone.Traktujcie tenwspaniały dar nie tylko jako broń, ale także jako symboltego, o czym mówił Sigmar.Ludu zamieszkujący krainyna zachód od gór, rozważ słowa Sigmara, ponieważprzemawia przez niego pradawna mądrość.Król Kurgan zstąpił z podium przy akompaniamenciehucznych oklasków.Sędziwy krasnolud wzniósł dogóry ręce, prosząc o ciszę, która natychmiast zapadła,ale nastroje były dużo bardziej radosne niż przedchwilą.- A teraz wypijmy za pamięć króla Bj�rna i odeślijmygo w chwale do krainy przodków!Księga trzeciaWykuwanie legendyI wtedy imięSigmara, dzierżącego młotWielkiego Króla krasnoludów,Stało się znane jak świat długi i szeroki.Sigmar, potężny przywódcaUnberogenów i pozostałych ludzkich plemion.Rozdział 14ZemstaBlask bijący od płonących statków rzucał na wiszącenisko chmury czerwoną poświatę, przywodzącą na myślpiekielne otchłanie, w istnienie których ponoć wierzyliNorsowie.Sigmar obserwował z wysokości klifuszeroki pas oceanu i tysiące mężczyzn ginących na jegopowierzchni, płonących żywcem na statkach lubściąganych w odmęty przez ciężar swych zbroi.Nie odczuwał współczucia dla umierających ludzi,nie czuł nic.Ich barbarzyństwo sprawiło, że Sigmarstracił dla nich cały szacunek.Szeroką zatokęwypełniały setki statków i mimo póznej pory było jasnojak w dzień, gdy unberogeńscy i udosescy łucznicyposyłali płonące strzały w żagle i kadłuby usiłującychumknąć z zasadzki okrętów.- Na brodę Ulryka - szepnął Pendrag.- Czy maszzamiar ich wszystkich pozabijać?Sigmar zagryzł usta, najwyrazniej powstrzymując sięprzed ciętym komentarzem, po czym skinął głową.- Na nic więcej nie zasługują - sarknął król Wolfila.-Przelana krew moich ludzi woła o pomstę na ludziachpółnocy.- Ale to.- powiedział Pendrag.- To jest rzez.Sigmar nie odpowiedział, bo jakżeż mógłbywytłumaczyć bratu miecza swoje motywy? Norsowienie byli częścią jego wizji i nigdy nią nie będą.Bogowiepółnocy stanowili wcielenie krwawej rzezi, a tamtejszakultura gloryfikowała barbarzyństwo i ofiary z ludzi.Wimperium Sigmara nie było miejsca dla takichosobników.Ponieważ nie akceptowali jego zasad,musieli zginąć.Blask bijący od ognia oświetlił twarz Sigmara,sprawiając, że jego przystojne, wyraziste rysywyostrzyły się, a różnokolorowe oczy wydały siętwarde jak kamień.Dwadzieścia pięć lat minęło od jegonarodzin na wzgórzu Brackenwalsch i Sigmar wyrósł napostawnego mężczyznę.Unberogeńska korona, która należała do niego oddwóch lat, jakie minęły od śmierci króla Bj�rna izłożenia go w grobie na Wzgórzu Wojowników,spoczywała na jego głowie.Długi płaszcz zniedzwiedziej skóry zwisał z jego szerokich, potężnychramion.Tysiące wojowników stało na klifie, podzielonych naoddziały tych, którzy walczyli mieczami i tych, którzyciskali włócznie.Udosesi cieszyli się na widok klęskiNorsów, podczas gdy Taleutenowie, Cherusenowie iUnberogenowie z trwogą obserwowali, jak na ichoczach ginie całe plemię.Gdy tylko grobowiec króla Bj�rna został zamknięty,a kapłan Ulryka ukoronował Sigmara na królaUnberogenów, nowy władca ogłosił zaciąg do wojskanastępnej wiosny.Pendrag, a nawet Wolfgart,twierdzili, że to za wcześnie i próbowali odwieśćSigmara od tego pomysłu, ale on był niewzruszony.- Czeka nas wiele pracy z wykuwaniem naszegoimperium - powiedział wtedy Sigmar.- A z każdymmijającym dniem nasza szansa coraz bardziej wymykasię nam z rąk.Dlatego też, gdy tylko podczas następnejwiosny puszczą lody, ruszamy na Norsów.Tak też uczynili.Pozostawiwszy w krajuwystarczająco dużo zbrojnych, aby broniliunberogeńskiej ojczyzny, Sigmar wraz z trzematysiącami żołnierzy wyruszył na północ [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki