Margit Sandemo Cykl Opowieci (01) Irlandzki romans

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- I może zaświadczyć, że mówimy prawdę.On wkrótce tu przyjedzie.Twarz Anniki się rozjaśniła.- Powinien przyjechać - mruknął rektor.- Bo doktor Parkinson złożył na wasdoniesienie w policji.A jutro rano cała sprawa będzie w gazetach.Jeden z profesorów uczestniczących w rozmowie powiedział złośliwie:- Złożył w policji doniesienie w sprawie kradzieży korony, której nikt nie widział?Parkinson udał, że nie słyszy.Następnego dnia gazety krzyczały wielkimi tytułami: Sensacyjne odkrycie nazachodnim wybrzeżu. Pracownik nauki oskarża studentów o kradzież. Niezwykłej war-tości zabytek zaginął.Gdzie znajduje się korona króla Cadallana? Czy historia królewskiejkorony okaże się blefem? I tak dalej.Studenci zostali wezwani do komisariatu na pierwsze przesłuchania.Złożyliodpowiednie oświadczenia, przedstawili, co mieli do powiedzenia, i zostali zwolnieni.Poproszono ich tylko, by nie opuszczali miasta.Wracali do domu w milczeniu ze zwieszonymi głowami, z rękami w kieszeniach.Przez dłuższy czas żadne nie było w stanie nic powiedzieć.W końcu Tone wybuchnęła:- On chyba oszalał! Co on chce osiągnąć?- Mnie ciekawi co innego - powiedział Martin.- Ja chciałbym wiedzieć, jak on się ztego wszystkiego wykaraska?- On po prostu wygrywa bezczelnością - stwierdził J�rgen.- Bardzo bym chciał, żebyoni przeprowadzili próbę, dali mu do odczytania podobny tekst, zapisany tego samegorodzaju runami.Nie odczytałby ani słowa! Słyszeliście, co on powiedział rektorowi o nas? Kompletnie się we wszystkim pogubili.Ja musiałem nimi pokierować, rzecz jasna, a onikorzystali z mojej wiedzy fachowej jak małe dzieci.Z trudem nadążali za moimiobjaśnieniami.Widział kto kiedy podobną bezczelność!- Kiedy tylko przyjedzie Ron, Parkinson będzie skończony - pocieszała ich Annika.- On nie wierzy, że Ron się jeszcze pokaże! I właśnie na to liczy - powiedział J�rgen,nie zdając sobie sprawy, jak bezlitośnie gasi nadzieję Anniki.Nagle na rogu ulicy zderzyli się z jakimś młodym człowiekiem.- Czy to naprawdę wy? - rozległ się znajomy głos.- A ja wydzwaniam do was przezcałe przedpołudnie.Już zacząłem myśleć, że wciąż jeszcze siedzicie w Steinheia.- Knut! - wołali jedno przez drugie uradowani.Zciskali go i obejmowali.Wkrótce potem, w pobliskiej kawiarni, Knut wysłuchiwał ich gorączkowych pytań.Rozpoczął Martin.- Powinniśmy wszystko rozważyć spokojnie i po kolei - rzekł.- Po pierwsze: Czy Ronjest draniem?- Ron draniem? Nic podobnego! To najbardziej godny zaufania człowiek na świecie!Annika jaśniała jak słońce.- Powiedz mi jednak.- pytał dalej Martin.- Czy on naprawdę jest taki chory?- Oczywiście, że jest! Stary, ty nie masz pojęcia, ile czasu on spędził w różnychszpitalach!Martin i Annika wymienili spojrzenia.Martin już chciał zapytać o zdrowiepsychiczne, gdy Knut oświadczył:- Zresztą on w tym roku nie przyjedzie do Steinheia.- Wiemy o tym - potwierdził J�rgen.- Już tam był.Knut zmarszczył brwi.- Co chcesz przez to powiedzieć?- To, że był w Steinheia razem z nami, i to przez cały czas.Zaległa bardzo długa cisza.- Nie bardzo to rozumiem - westchnął Knut.- Ron nie mógł być w Steinheia! Ciotkami dopiero co opowiadała, że dostała od niego list.Z Hiszpanii.Poczuł się na tyle dobrze, żemógł tam pojechać, i ciepły klimat zdziałał podobno cuda!- Ależ on był w Steinheia! - upierała się Tone.- Musiałby mieć zdolność bardzoszybkiego przenoszenia się z miejsca na miejsce.Martin stwierdził, że twarz Anniki zrobiła się biała.Dziewczyna w zamyśleniupocierała nadgarstek.- Knut - rzekł zdławionym głosem.- Jak wygląda Ron? On się nazywa RonaldFletcher, prawda?- Oczywiście, Ronald Fletcher.I pochodzi z Edynburga.Nie widziałem go wprawdzieod kilku lat, ale jest wysoki, chudy.- Wysoki? - spytała Tone sceptycznie.- Mnie się zdawało, że raczej niski, nawet dośćniski.Mniej więcej taki jak ja.Szczerze mówiąc tylko Annika musiała na niego patrzeć podgórę.Choć ona czyniła to z tym większą radością.- Ron może mieć teraz jakieś sześćdziesiąt pięć lat - mówił dalej Knut.- Szpakowatewłosy.Sprawia wrażenie trochę roztargnionego, nosi okulary.A poza tym ma długi, wąski nosi niebieskie oczy krótkowidza.Nagle Knut stwierdził, że przy stoliku zrobiło się cicho jak makiem zasiał.Annikapodniosła talerzyk z drożdżowym ciastkiem, była nienaturalnie blada.- I chętnie mówi po galijsku? - zapytał Martin.- Owszem.- Takim dziwnym, trudno zrozumiałym dialektem?- Trudno mi to ocenić.Nie jestem celtologiem.Z nami rozmawia wyłącznie ponorwesku.Angielskiego nie chce używać.Annika, nie masz chyba zamiaru zemdleć?Martin podał jej pospiesznie szklankę wody.Przerażona spojrzała mu w oczy.- Może miałeś rację, Martin - szepnęła pobladłymi wargami.- Może on naprawdę byłposzuki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki