Lennox Judith Serce nocy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wrócili do Londynu.Kay siedziała w milczeniu, z twarzą odwróconą w drugą stronę, wyglądając przezokno.Mijali wioski i miasteczka, zapadł zmrok, migotały światła.Słowa i zdania, które wymieniali, były krót-kie i bez znaczenia.Tom zdawał sobie sprawę, że głupio się łudził, żywiąc nadzieję.Trudno byłoby wyrazić todobitniej, pomyślał posępnie.To nie mógł być Jake.Otrząsnąwszy się z pierwszego wrażenia, Miranda nabrała pewności, że popełni-ła omyłkę.Zresztą nawet jeśli to on, nie rozpoznał jej.Zmieniła się i w niczym nie przypominała już zabiedzo-nej żebraczki, którą znalazł w tym pogrzebowym stosie, w jaki Hitler zmienił Niemcy.Wciąż próbowała oderwać myśli od bieżących spraw.Zawsze gdzieś w Londynie odbywało się przyję-cie, na które ją - najnowszą ulubienicę salonów - nieodmiennie zapraszano.Przyjęcie z okazji trzydziestychpiątych urodzin Piersa pod koniec stycznia prześcignęło wszystkie inne organizowane w Foxhall.Zjawiło sięponad sto osób, muzyka i tańce trwały do póznej nocy.Co pewien czas oddalała się jakaś para, zamykając zasobą drzwi sypialni.O świcie następnego ranka goście, którzy jeszcze trzymali się na nogach, przebrnęli przez kamiennewzgórze nad morze i zrzuciwszy z siebie ubrania, zanurzyli się w wodzie.Chłód zapierał dech i sprawił, żeMiranda zaczęła śmiać się i krzyczeć.Pływając, poczuła, jak zagarniają ją fale, unoszą i opuszczają, dopóki niestała się słaba i bezwolna jak lalka.Wciąż się śmiała, gdy Piers wyniósł ją na rękach, mówiąc, że jest niemądrai na nic mu się nie przyda, jeśli utonie.Na początku lutego wystawili Białą diablicę".Mirandzie trzęsły się ręce, gdy robiąc makijaż, nakładałacienie i kreski na powieki.W mieszkaniu pochorowała się ze zdenerwowania, a potem drugi raz w teatrze.Umalowana, w kostiumie z czerwonej tafty, czekała, drżąc na całym ciele.Nie pamiętała ani jednej kwestii.Nawet sygnału, kiedy ma wejść.Nie mogła grać i pomyślała, że Piers będzie musiał wystawić dublerkę.A potem w mgnieniu oka było już po wszystkim i odbierała nagrodę: słyszała aplauz, wywoływano jąprzed kurtynę, grzmiały oklaski i miała poczucie, że przeżyła coś wspaniałego i przeobrażającego.Wychodzącz teatru, rozejrzała się za Jake'em Brennanem, lecz nie dostrzegła go w tłumie fotoreporterów.Mijały dni.Zaczęła lepiej sypiać, ukołysana powodzeniem sztuki.Znowu poczuła się bezpieczna.Pewnego dnia po długim bankiecie spała do pózna.Gdy światło słońca przeniknęło przez zasłony,drzemała tylko, na pół świadoma dzwięków wydawanych przez odkurzacz, który uruchomiła w holu dochodzą-ca pomoc domowa.Zadzwonił telefon.Miranda sięgnęła po słuchawkę.RLT- Halo?- Czy to Miranda Marshall?- Kto mówi? - Oprzytomniała w jednej chwili.- Oho - odezwał się głos - a ja myślałem, że mnie rozpoznasz, gdy tylko wypowiem twoje imię.Choć tonie jest twoje imię ani nazwisko, prawda? Podobnie jak Agn�s Leblanc.Myślę, że nadszedł czas na małą po-gawędkę, Mirando.Spotkała się z nim w parku.Siedział na ławce i czytał gazetę, którą na jej widok złożył i wstał.Miała nasobie stary futrzany płaszcz, na nosie ciemne okulary, a głowę owinęła jedwabnym szalem.- Spójrz tylko na nas - powiedział.- Wyglądamy jak para sowieckich szpiegów.Nie uśmiechnęła się na ten żart.- Witaj, Jake.- Witaj.jak powinienem się do ciebie zwracać?- Mirando.To moje prawdziwe imię.- Wiem.W jego niebieskich oczach pojawił się pełen samozadowolenia, a zarazem czujny błysk, który pamiętałaz Niemiec.- Jest za zimno, żeby usiąść.Lepiej się przespacerujmy - zaproponowała.Poszli ścieżką między kortem tenisowym a placem zabaw dla dzieci.- Uciekłaś - odezwał się Jake - bez pożegnania.To było nieuprzejme z twojej strony, Mirando.Zraniłaśmoje uczucia.Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem.- Miałam pewne sprawy do załatwienia.- Dokąd pojechałaś?- Tu i tam.- Do Paryża.Pojechałaś do Paryża, prawda? Rzuciła mu ostre spojrzenie.- Jeśli wiesz, po co pytasz?- Chciałem to usłyszeć od ciebie.Przecież byliśmy przyjaciółmi.Przyjaciele zawsze mówią sobie praw-dę.- Wyjął paczkę papierosów i podsunął Mirandzie.- Nie, dziękuję.- Pokręciła głową.- Kiedy się poznaliśmy, gotowa byłaś na wiele dla papierosa.Odwróciła oczy.- To było wtedy, a teraz jest teraz.Ludzie się zmieniają.- Naprawdę? Nie byłbym taki pewny.- Usłyszała trzask zapałki.Po chwili Jake mówił dalej: - Gdymnie zostawiłaś, poleciałaś do Belgii.Wytropiłem gości, którzy zabrali cię do samolotu.Belgia, pomyślałem.Nikt nie wyjeżdża do Belgii, żeby tam zostać.Powiedziałem sobie w duchu: założę się, że pojechała do Paryża.Tam właśnie mogła się udać moja mała Agn�s.Więc i ja tam pojechałem i rozejrzałem się trochę.Zlepy zaułek.Zniknęłaś bez śladu.Rozwiałaś się jak dym.A ja zostałem ze złamanym sercem.- Nie wątpię, Jake - zauważyła chłodno.RLT- Potem wysłali mnie znowu do Niemiec.Pokazywałem twoje zdjęcie każdemu, kogo spotkałem.Wy-daje mi się, że po prostu byłem ciekaw.Wiedziałem, że kłamałaś, chciałem poznać twoje prawdziwe życie.Opowiedziałaś mi wiele różnych historyjek, Mirando, lecz nigdy tej prawdziwej.Wciąż jednak - pokręcił gło-wą - nic nie udawało mi się odkryć.Zacząłem myśleć, że nigdy cię nie znajdę.- %7łałuję, że ci się udało, Jake.- Nie mów tak, skarbie.W każdym razie, wtedy los się do mnie uśmiechnął.Byłem w Berlinie.Jezu,co za bałagan.Miasto duchów przetrząsających ruiny.Musiało tam być piekło w czasie bombardowania i póz-niej, kiedy weszli Rosjanie.Miranda nic nie powiedziała.Pamiętała, jak będąc u Anny, podczas nalotu ukryła się w schronie.Ra-zem z tysiącami innych ludzi spędziła tam dwa dni, kiedy rozpętało się zaciekłe bombardowanie.Pamiętałagrozę, ciemność, tłok i smród, gdy ludzie zmuszeni byli załatwiać się tam, gdzie siedzieli.I pragnienie.Sprze-dałaby własną duszę za szklankę wody.- Byłem już bliski dania za wygraną - podjął Jake.- Myślałem, że nigdy się nie dowiem, kim naprawdęjesteś.I wtedy, jak wspomniałem, los się do mnie uśmiechnął.Pisałem artykuł o nazistkach.Rozpytywałem sięi ktoś mnie skontaktował z pewną kobietą.Niebieskooka, włosy rudawoblond.Wyższa niż ty, niezła figura.Kiedyś musiała być ładna, ale wtedy nie było w Berlinie ładnych kobiet.Jej rodzina pochodziła z PrusWschodnich, z K�nigsbergu.Byli niegdyś zamożni.Nazywała się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki