Kraszewski Józef Ignacy Stara Bań 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wisz głową skinął. A dalej? Z Leszków choćby do Miłosza& mówił Doman. Tego synowi wyłupił on oczy.Liczyli tak dwory, gość palec na ustach kładł: Krom��t nas dwu niech o tym nikt nie wie.Jeóiemy na łowy. Jedzmy na łowy luói waszych zostawicie u mnie, we dwu ruszymy, tak lepiej. Tak lepiej dodał Wisz. Góież my wiec zwołamy, boć stanie na tym, aby się zebrał, dawno go nie było rzekł Doman. Góie? Tam, góie on od wieków bywał nowego miejsca ni szukać, ni znalezć.Na %7łm3owym uroczysku, nieopodal od dębu świętego i zdroju, w okopie na horodysz-czu góie ojcowie, óiadowie i praóiady się nasze zwoływały.Tam nam też stanąćwszystkim i raóić.W oczy sobie popatrzali. Uroczysko to w głębi lasów, bezpieczne, błotami opasane dokoła.Lepiej tam niżgóie inóiej.Gdyby się starszyzny zebrały gromadą przy naszej czy waszej zagroóie,mściłby się knez i palił tam kto wie? I posłuchu��u może mieć nie bęóie.�p y r óiś: przylepiony.��p (daw.) podobno; przecież.�� ra r (daw.) przodek.�� (daw.) góie.�� ta a wypytać.��t r (daw.) oprócz.��u tu: wywiad, wieść.ze i k zew ki Stara baśń 42 PosłuchuG rozśmiał się Doman. Ma on swoich wszęóie, doniosą mu,byleśmy się ruszyli tylko, ale nie przetoż się lękać mamy i sieóieć po norach.Z wiekówsię luóie na wiece zbierali, czemu by i óiś nie mogli? Pilno obeślem wiciami. Tak rzekł Wisz poślemy dwu po dworach, zagrodach, chatach, aby starszyznaprzyszła, lecz wieóieć wprzódy musimy, kogo wołać i kto z nami stanie.Goóiłoby sięwziąć klątwę��v na ogień i wodę.Naraóać się zaczęli po cichu.Stało na tym, że wiec być ma koniecznie i że się temunie sprzeciwią luóie, więc już naprzód myślano, jak nieznacznie go zebrać, a że na Kupałęgromady się i tak po uroczyskach schoóiły, przed Kupałą óień wybrać chciano.Wisz i Doman zgoóili się na to zawczasu.Na wici czasu było dosyć, a do Kupały teżnie tak daleko, aby rzecz poszła w odwłokę��w.Gwarzyli długo& Naraóali się w izbie po cichu aż do zmierzchu.Stał miód na stole,ale go prawie nie tknęli.Pochmurniały czoła, zasępiły się oczy nawet wesołemu Doma-nowi.Przebrało się w końcu i rady, i słowa, ręce sobie podali i gospodarz wywiódł starcaza zagrodę pod lipę, która na wzgórzu stała.Ledwie się tam ukazali, ze dworu za panemskoczyło całe psów stado, bo myśliwiec był wielki.Obsiadło ich dokoła.Młoóież też,czeladz, dwór stanąwszy z dala jakby na coś oczekiwać się zdawała.Doman ku nim,oni patrzali ku niemu. Chciałbym was zabawić i ugościć odezwał się gospodarz staremu nie w smakmłode pieśni, bo są płoche.Czymś byśmy was przyjąć przecie raói i pokazać, że my odsnu nie puchniem i u ognia nie drzemiemy. Hej, Zcibor! krzyknął Doman, znak dając ręką sam tu!Dorodny chłop, któremu też oczy ogniem pałały, na zawołanie się stawił.Zabawa, Polowanie, Lepszego dnia na naszego wilka nie znajóiemy odezwał się Doman. PrzedOkrucieństwokim się pochwalić, jeśli nie przed starym Wiszem.Dajcie go tu z zagrody, pokażemy, żesię óikiego zwierza nie boim.Skoczył Zcibor razno, a za nim ozwały się głosy ochocze.Psy wnet zagnano do zagrody,kilka tylko zostawiwszy na sznurach.Wisz i Doman wstali spod lipy zbliżając się dowrót, przy których już się chłopaki gromaóili.Gospodarz kazał wziąć oszczepy i począłluói rozstawiać dokoła.Sam też ujął óidę z żelezcem, zajmując stanowisko w oddali.Psyna powrozach trzymali parobcy, a rwały się czując, że je nie darmo więżą.Klasnął w ręce pan i wrota się skrzypiąc otwarły.Wilk, który dni kilka w niewoli przesieóiał, zahukany był i wylękły, nierychło ko-rzystał ze swobody.Wołano nań, b3ąc k3ami o ściany od podwórza, a ruszać się niechciał, skulony kłapiąc tylko zębami.Nagnano go przecie ożogami��x do wrót i głowajego w nich się ukazała, wnet też, rozglądnąwszy się ostrożnie, naprzód skoczył i stał.Cicho przysiedli czatujący, psy tylko wyć poczęły, wilczysko się ruszyło, zrazu krokiemniepewnym, potem szybciej coraz, patrząc ino��y , kędy��p umykać ma do lasu.Ucieczka była trudną, bo zewsząd luóie zabiegali.Doman nań goóił pierwszy, bie-gnąc żywo na przełaj, aby go nie mógł wyminąć.Gdy się leniwo poruszał zwierz, spusz-czono psy, a te się wnet nań rzuciły.I łowy rozpoczęły się wtedy na dobre.Jeden i drugi z chłopaków śmielej zabiegli wilkowi z oszczepami, cisnął któryś z dalekai trafił słabo po grzbiecie psy zatrzymały za uda i szarpać poczęły.Doman korzystającz tego, przypadł i z wielką zręcznością w otwartą paszczę wbił mu óidę, na miejscu kładąckudłacza.W czasie tych łowów dla zabawy krzyk, śmiechy i klaskania w ręce po dworze sięrozlegały, óiewczęta, na płoty wlazłszy, zachęcały i nawoływały, óieci wyw3ały k3ami.Stary Wisz nawet parę razy za mieczyk chwycił, nie mogąc się w spokoju utrzymać.A gdywilczysko, brocząc posoką�� ziemię, zwaliło się i psy je dławić poczęły, dopieroż zbieglisię wszyscy z bliska oglądać zabitego.��v t a tu: przysięga; por.wyrażenie: a ś.��w ś odwlec się, przeciągnąć.��x k3 do poprawiania ognia, usuwania popiołu i żużlu w piecu (piekarskim a.kowalskim); tląca sięgłownia.��y (daw., gwar.) tylko.��p (daw.) góie, którędy.�� a krew.ze i k zew ki Stara baśń 43Kilka dni temu pojmał go w lesie któryś z luói Domana, ogłuszywszy uderzeniemw głowę tak, że na poły przybitego związano i na dwór przywieziono, góie się wylizałi odżył, aby posłużyć teraz do zabawy.Zwleczono potem zabitego, a zaczęto próbować łuków i procy.Doman ze wszystkichnajzręczniejszym był, choć druóy też czynili, co mogli, aby mu sprostać.Wisz patrzałtylko, a wzdychał, że mu ręce stare drżały.Niegdyś i on tak dokazywać umiał.Gdy zmierzchło i łuczywa w izbie pozapalano, siedli raóić jeszcze i długo na osobnościszeptali z sobą aż Doman posłanie swe staremu ustąpiwszy, drugie dla siebie w tejżeizbie kazawszy położyć, do spoczynku zaprosił.Jak óień tedy pozrywali się, konie od wczora były zapowieóiane, luóie, choć im sięchciało baróo jechać razem z panami, musieli zostać w zagroóie.Do dworu Leszka Miłosza, drogi przez lasy było na óień cały.W torbach na plecachmieli jadło, w drewnianych smołą wylanych flaszkach po trosze miodu, konie nawykłedo trzęsawisk i lasów, nie lękały się podróży.Doman jechał przodem.Dla pośpiechu wybrano krótszą drogę wiodącą przez moczary i gąszcze nieprzeby-te.Góieniegóie ogromne stosy drzew wiatrem obalonych, na pół pogniłych, trawamibujnymi porosłych, gałęzmi i korzeniami posplatanych, tamowały przejazd, musieli jeobjeżdżać dokoła; inóiej gniłe�� rzeczułki ze śliskimi brzegi�� trudno konie przeby-wały.W ostępach��t tych, które rzadko człowieka widywały, zwierz nie tak płochliwy,zrywał się niemal spod stóp jezdzców& na drzewach świeciły ogniste żbików ślepia, podkrzakami mruczały niedzwieóie, stada łosiów i jeleni z ogromnym chrzęstem pierzchałyprzed nimi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki