Kraszewski Józef Ignacy Dzieje Polski 01 Stara bań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.a jakbymkmieciów znać nie miał?.Tamten, co z progu zszedł, to stary Ziemba.nieprawdaż? Nawet wiem, z cz�m przychodzi i co mugębę zamknęło.Syn jego miał na grodzie przypadek.Zczepili się z Sławojem przy uczcie i pozarzynali.Potemeśmy gopuścili na jezioro, żeby się otrzezwił, ale wody się nadto opił i.zdechł.To mówiąc rozśmiał się Znosek, pokłonił, zawinął, skoczył i znikł.Po wyjściu jego długo cicho było w chacie, jakby się powrotu obawiano.Ziemba t�ż siedzący na przyzbie nie wchodził;czekał pewnie, aż się niezdara oddali.Po dobr�j chwili dopiero pokazał się w progu.Piastun, gdy próg przestąpił, podszedł goprzywitać. Przyszedłem się wam opowiedzieć z sieroctwem moj�m odezwał się stary. Syna mi na grodzie ubito.Ciałośmyledwie odzyskali, aby je poczestnie spalić na stosie.Mówcie, bracia dobrzy, ludzie my jesteśmy czy zwierzęta dzikie, które bezpomsty kłuć wolno?.Ręce założył i stał pogrążony. Mam dwóch jeszcze synów mówił po chwili choć tychbym chciał całych uchować! Gdzie się z nimi skryć? jak głowyich osłonić?.Chwostek na mnie zawzięty.Wisz wstawszy z ławy przybliżył się do niego. Bracie rzekł czas nam myśleć o sobie.siądz i radz.Przybył w ten sposób jeszcze jeden do szczupłego gronka, które się na wiec zgadzało.Do pózn�j nocy karmili się żalami i szeptali między sobą.Nazajutrz rano Doman i Wisz opuścili zagrodę Piastunową.Chociaż ludzi swoich zostawił stary u sąsiada, nadto mu pilno było powracać do domu, by nakładał dla nich drogi.W lesierozstali się z Domanem, i Wisz znanemi krótszemi przesmykami w puszczy puścił się wprost do sw�j zagrody.Drugiego dnianad wieczór był już u wrót, a psy radośnie skomląc witać pana wybiegły.W chacie świeciło jeszcze, stara Jaga drz�miąc zkądzielą siedziała przy łuczywie.Pokłoniła się mężowi do kolan, wedle obyczaju, Wisz na ławie siadł się rozzuwać, pytając odom i chudobę.Nadszedł zbudzony syn starszy i opowiadał, co się pod niebytność ojca doma robiło i trafiło.Wilk porwał byłowcę, a nie zdołano go zabić, choć pastwę mu odebrano. Była to wina pastuszków, którzy się oba pospali.Stary spokojnie wysłuchał syna, a gdy już chciał odchodzić, dał mu znak, aby się zatrzymał.Jaga z kądzielą wyniosła się dokomory. Ludek rzekł Wisz pocichu do syna postanowiono między nami, aby wici wysłać po mirze i na wiec zwołaćstarszyznę, na dzień przed Kupałą, w horodyszcze na %7łmijowem uroczysku.Zlij ty, jedz sam.czyń jak chcesz, dajęć wolę, alepośpiechu trzeba. Pojadę sam rzekł syn wola wasza.kogo mam słać, komu zawierzyć? najlepi�j sobie.Lecz głowę spuścił smutnie.Stary popatrzył nań i zadumał się także. Co będzie to będzie, jechać trzeba i zieloną wić nieść od dworu do dworu.Krótka, ponura rozmowa tajemnicza na t�m się skończyła.Nazajutrz, gdy się Wisz przebudził, już syna w domu nie było.Dni kilka upłynęło bez wieści, a życie zwykłym się trybem ciągnęło; w głębi tych lasów rzadki był gość i przechodzień.Wiszpo dniu upalnym spoczywał za zagrodą pod dębami leżąc na ziemi, psy mając przy sobie, gdy jeden z nich podniosłszy sięnagle, skoczył w stronę rzeki i wietrzyć coś począł niespokojny.Zwierza albo obcego człowieka pewnieby inacz�j witał; zdumiałsię stary widząc, jak psisko radośnie ogonem kręciło, jak gdyby znajomego czuło w pobliżu.Nikogo jednak widać jeszcze niebyło.Zabiegłszy w łozy, podwórzowy kilka razy szczeknął radośnie, jakby się łasił do kogo.Wisz podniósł się z ziemi, spojrzał izobaczył ostrożnie gałęzie rozgartującego, tego, kogo się najmni�j spodziewał, Sambora.Stał w zaroślach chłopak, jakbyzbliżyć się nie śmiejąc, dopiero starego gospodarza ujrzawszy, szybko począł podchodzić ku niemu.Chmurnie brwi ściągnąwszy czekał nań Wisz. A tyż tu zkąd? jak?.jakże wyrwałeś się z grodu? zawołał, gdy Sambor już mu do nóg przypadał. Musiałem, choćby życie ważąc rzekł przybyły musiałem przybyć z oznajmieniem.Nie chciałem, aby niespodzianiespadło nieszczęście na dwór wasz. Nieszęście? co? zapytał stary. Już trzy dni temu, jak kneziowi doniesiono: Wisz objeżdża kmieci i na wiec ich zwołuje. Kto doniósł? Smerda z t�m powrócił z łowów odezwał się Sambor. Chwostek się uniósł gniewem wielkim, zaklął, że każe waszdwór w perzynę obrócić, a was, ojcze mój, na pierwszem obwiesić drzewie.Na was ma się wywrzeć cała złość jego.Ludziom ikoniom kazano się sposobić.Słyszałem, gdy dawano te rozkazy, rzuciłem się co tchu wpław przez jezioro, aby wam oznajmić otem.Dziś, jutro.każd�j chwili tu być mogą.Wisz stał, nie pokazując po sobie ani strachu ni zwątpienia, myślał co ma począć.Dwoje było tylko do wyboru, albo siębronić na zagrodzie, zwoławszy ludzi, którzy na ziemi jego siedzieli, lub z duszami i dobytkiem ciągnąć w lasy.Ostatnieniełatw�m było, człowiek sam mógł się ukryć od pogoni, trzody kędy przeszły, zdradzały się i pójść w ślad za niemi mogładrużyna kneziowska.W lesie, choćby za zasiekami, tak się bronić było ciężko, jak w zagrodzie.Na łaskę Chwostkowi się zdać.śmierć czekała i niewola [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki