[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ażeby się pozbyć hegemonii niemieckiej, decydują się Krescencjusze uznać zwierzchnictwo bizantyńskie.Willigis przyśpiesza akcję.Liczącego lat 15 Ottona ogłasza pełnoletnim w roku 995, uchwala się Romfahrt" i zarazem postanawia się przedłużyć na nowe pokolenie związki krwi z dworembizantyńskim.Na wyprawę rzymską bierze Willigis z sobą kandydata do tiary, Brunona, z książątkarynckich i upatrzonego do Carogrodu posła, Jana Philagatosa, jednego z nauczycieli młodego cesarza.Bruno zostaje papieżem (Grzegorz V) i koronuje Ottona na cesarza w maju 996 roku.Philagatosotrzymuje arcybiskupstwo Piacenzy, żeby posiadać szczebel dostojeństwa stosowny do wielkiegoposelstwa.Tegoż jeszcze roku wyjeżdża Philagatos do Carogrodu, ażeby dla młodziutkiego cesarza prosić orękę jednej z córek Konstantego VIII (Bazyli II pozostawał w stanie bezżennym).Fakt, że kapłan obrządku bizantyńskiego mógł zostać arcybiskupem diecezji Włoch północnych,wskazuje, jak Włochy ówczesne przywykłe były do liturgii wschodniej.Projekt małżeństwa spełzł jednak na niczym.Ledwie Otton opuścił Rzym, ażeby wracać doNiemiec, Krescencjusze wypędzają Grzegorza V.a na jego miejsce osadzają Philagatosa (Jana XVI),uznając zwierzchnictwo bizantyńskie.Jakimi drogami i sposobami to się stało, nie wiadomo.Otton powraca pośpiesznie tegoż samego jeszcze roku 997, odzyskuje Rzym, przywraca GrzegorzaV, a na niedawnym swym wychowawcy mści się prawdziwie po bizantyńsku.Na próżno św.Nil, (mimolat z górą 90) przybył do Rzymu i błagał o litość nad swym ziomkiem.Okaleczonego i oślepionegoantypapieża wleczono wśród urągowiska przez całe miasto; ledwie że zdołał go z resztką życia zabrać św.Nil do swej pustelni.Niektórzy zwalają winę ohydnej zbrodni na Grzegorza V.Bawił natenczas w Rzymie wielki Gerbert, najpoważniejszy ze środowiska Ottonów i Teofaniisławą, tudzież wiekiem, starszy od Ottona III równo o 50 lat.Taka różnica wieku nie zezwala, żeby gomienić przyjacielem cesarza" w zwykłym znaczeniu tego wyrazu.Cesarski młodzieniaszek żywiłwzględem swego mistrza widocznie synowskie przywiązanie, skoro i potem po skończonych naukachkoresponduje z nim poufnie.Z tej korespondencji dowiadujemy się np.jako Otto nazywa siebie Grekiem iwydrwiwa barbarzyństwa saskie21).Wszyscy badacze zgodni są co do tego, że Gerbert posiadał na Ottona wpływ i utrzymał go.Zaufanie do tego mistrza miało wnet wydać dobre owoce.Coś się nagle zmieniło w otoczeniu Ottona III iw nim samym.W roku 999 dopuszczono nawet Gerberta do tiary.Jako Sylwester II (999-1003), okazał się bezwzględnym zwolennikiem ruchu kluniackiego w całejjego rozciągłości.Zwolennikami do połowy byli wszyscy Ottonowie, o ile chodziło o reformę samegokleru, od plebana lub mnicha aż do samego papieża i dlatego Cluniacenses godzili się nieraz z nimi i zinnymi potem cesarzami z Niemiec; lecz rozchodzono się w dalszej drodze, bo cesarze życzyli wprawdziepowodzenia reformom, lecz pragnęli, by zreformowany Kościół podlegał ich supremacji.Nie porzucilicezaropapistycznego stanowiska, lecz zachodzi wyjątek co do Ottona III po roku 999, tudzież co do jegonastępcy, Henryka II (1002-1024),.który został nawet kanonizowany (w r.1146).Przez jedno pokolenieprzynajmniej trwała w Europie supremacja siły duchowej nad fizyczną.Triumf Gerberta jest wykładnikiem triumfu Cluny, a przez to Kościoła francuskiego.Cywilizacyjne przodownictwo Francji zaczyna się już od synodu w Rheims w roku 991, na którymzażądano w sposób najostrzejszy przeprowadzenia reform kluniackich.Z Francji też wyszedł Sylwester II,wykonawca21) Z 171. 230programu.Jak gdyby nowy duch owionął Europę22).W roku 998 Otton wcielał wprawdzie południowe Włochy do swego cesarstwa rzymskiego", leczpo dwóch latach zmienia się położenie.Wpływy bizantyńskie biorą górę.Nie pomogła trzecia wyprawawłoska.W roku 1001 cesarz musiał uciekać z Rzymu.Schronił się do Rawenny, oczekując tam na nowewojsko z Niemiec.Wtedy posyła ponownie do Carogrodu o rękę cesarzówny, wyprawiając tam tymrazem arcybiskupa mediolańskiego Arnulfa.Niespodzianie kończy się życie Ottona III.Zmarł na ziemiwłoskiej w styczniu 1002 r., dożywszy zaledwie 22 lat wieku swego [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.Ażeby się pozbyć hegemonii niemieckiej, decydują się Krescencjusze uznać zwierzchnictwo bizantyńskie.Willigis przyśpiesza akcję.Liczącego lat 15 Ottona ogłasza pełnoletnim w roku 995, uchwala się Romfahrt" i zarazem postanawia się przedłużyć na nowe pokolenie związki krwi z dworembizantyńskim.Na wyprawę rzymską bierze Willigis z sobą kandydata do tiary, Brunona, z książątkarynckich i upatrzonego do Carogrodu posła, Jana Philagatosa, jednego z nauczycieli młodego cesarza.Bruno zostaje papieżem (Grzegorz V) i koronuje Ottona na cesarza w maju 996 roku.Philagatosotrzymuje arcybiskupstwo Piacenzy, żeby posiadać szczebel dostojeństwa stosowny do wielkiegoposelstwa.Tegoż jeszcze roku wyjeżdża Philagatos do Carogrodu, ażeby dla młodziutkiego cesarza prosić orękę jednej z córek Konstantego VIII (Bazyli II pozostawał w stanie bezżennym).Fakt, że kapłan obrządku bizantyńskiego mógł zostać arcybiskupem diecezji Włoch północnych,wskazuje, jak Włochy ówczesne przywykłe były do liturgii wschodniej.Projekt małżeństwa spełzł jednak na niczym.Ledwie Otton opuścił Rzym, ażeby wracać doNiemiec, Krescencjusze wypędzają Grzegorza V.a na jego miejsce osadzają Philagatosa (Jana XVI),uznając zwierzchnictwo bizantyńskie.Jakimi drogami i sposobami to się stało, nie wiadomo.Otton powraca pośpiesznie tegoż samego jeszcze roku 997, odzyskuje Rzym, przywraca GrzegorzaV, a na niedawnym swym wychowawcy mści się prawdziwie po bizantyńsku.Na próżno św.Nil, (mimolat z górą 90) przybył do Rzymu i błagał o litość nad swym ziomkiem.Okaleczonego i oślepionegoantypapieża wleczono wśród urągowiska przez całe miasto; ledwie że zdołał go z resztką życia zabrać św.Nil do swej pustelni.Niektórzy zwalają winę ohydnej zbrodni na Grzegorza V.Bawił natenczas w Rzymie wielki Gerbert, najpoważniejszy ze środowiska Ottonów i Teofaniisławą, tudzież wiekiem, starszy od Ottona III równo o 50 lat.Taka różnica wieku nie zezwala, żeby gomienić przyjacielem cesarza" w zwykłym znaczeniu tego wyrazu.Cesarski młodzieniaszek żywiłwzględem swego mistrza widocznie synowskie przywiązanie, skoro i potem po skończonych naukachkoresponduje z nim poufnie.Z tej korespondencji dowiadujemy się np.jako Otto nazywa siebie Grekiem iwydrwiwa barbarzyństwa saskie21).Wszyscy badacze zgodni są co do tego, że Gerbert posiadał na Ottona wpływ i utrzymał go.Zaufanie do tego mistrza miało wnet wydać dobre owoce.Coś się nagle zmieniło w otoczeniu Ottona III iw nim samym.W roku 999 dopuszczono nawet Gerberta do tiary.Jako Sylwester II (999-1003), okazał się bezwzględnym zwolennikiem ruchu kluniackiego w całejjego rozciągłości.Zwolennikami do połowy byli wszyscy Ottonowie, o ile chodziło o reformę samegokleru, od plebana lub mnicha aż do samego papieża i dlatego Cluniacenses godzili się nieraz z nimi i zinnymi potem cesarzami z Niemiec; lecz rozchodzono się w dalszej drodze, bo cesarze życzyli wprawdziepowodzenia reformom, lecz pragnęli, by zreformowany Kościół podlegał ich supremacji.Nie porzucilicezaropapistycznego stanowiska, lecz zachodzi wyjątek co do Ottona III po roku 999, tudzież co do jegonastępcy, Henryka II (1002-1024),.który został nawet kanonizowany (w r.1146).Przez jedno pokolenieprzynajmniej trwała w Europie supremacja siły duchowej nad fizyczną.Triumf Gerberta jest wykładnikiem triumfu Cluny, a przez to Kościoła francuskiego.Cywilizacyjne przodownictwo Francji zaczyna się już od synodu w Rheims w roku 991, na którymzażądano w sposób najostrzejszy przeprowadzenia reform kluniackich.Z Francji też wyszedł Sylwester II,wykonawca21) Z 171. 230programu.Jak gdyby nowy duch owionął Europę22).W roku 998 Otton wcielał wprawdzie południowe Włochy do swego cesarstwa rzymskiego", leczpo dwóch latach zmienia się położenie.Wpływy bizantyńskie biorą górę.Nie pomogła trzecia wyprawawłoska.W roku 1001 cesarz musiał uciekać z Rzymu.Schronił się do Rawenny, oczekując tam na nowewojsko z Niemiec.Wtedy posyła ponownie do Carogrodu o rękę cesarzówny, wyprawiając tam tymrazem arcybiskupa mediolańskiego Arnulfa.Niespodzianie kończy się życie Ottona III.Zmarł na ziemiwłoskiej w styczniu 1002 r., dożywszy zaledwie 22 lat wieku swego [ Pobierz całość w formacie PDF ]