Benzoni Juliette Fiora 02 Fiora i zuchwały

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ubrany w strój z szarego za-mszu, na głowie zarniast dużego beretu z czap-limi piórami, należącego doumundurowania, miał inny, mniejszy, wykonany z tego samego materiału co pe-leryna i ozdobiony piórami bażanta.U pasa zatknął długi miecz i sztylet.Tak wyposażony Douglas Mortimer wyglądał wspaniale i dostojnie, o czymświadczyły okrągłe z podziwu oczy młodej służącej, przyglądającej mu się z pal-cem w ustach.Ujrzawszy wchodzącą Fiorę wstał, opróżnił kubek, rzucił na stółmonetę, wziął swój bagaż i skierował się w jej stronę:- Gotów! - powiedział krótko.- Na postój zatrzymamy się w Villers-en-Retz*14:- Na postój zatrzymamy się w Paryżu - powiedziała Fiora cicho lecz stanow-czo.- Mam tam coś do załatwienia.- Nie ma mowy! - warknął Szkot.- Król wydał rozkaz, bym zaprowadził ciędo Lotaryngii.- Racja, ale nie sprecyzował, którędy.Przejedziemy przez Paryż!- To strata czasu.Król wydaje rozkazy, a myje wykonujemy! Król powiedział:do Lotaryngii - jedziemy do Lotaryngii.13* Miara płynu równa pół kwarty (przyp.tłum.).14* Dzisiejsze Villers-Cotterets.RLTGłos sierżanta Zawieruchy nabierał mocy.Fiora zrozumiała, że nadszedł czas,by wykazać się cierpliwością, którą Demetrios uważał za niezawodną w każdejsytuacji.- Posłuchajcie mnie, panie Mortimerze.Zostawiłam w Paryżu kobietę ze zła-maną nogą, która była mi matką, którą ogromnie kocham, która na pewno martwisię o mnie i ma prawo wiedzieć, dokąd jadę.Nie chcę wyjechać nie uściskawszyjej.Czy możesz to zrozumieć, panie?- Nie rozumiem niczego poza rozkazami króla.Jeśli chciałaś zboczyć do Pary-ża, pani, trzeba mu było o tym powiedzieć.- Ale co to dla ciebie za różnica, czy jedziesz tą drogą, czy inną? - zawołałaFiora zaczynając tracić cierpliwość.- Dla mnie żadna, ale dla mojego konia oznacza to piętnaście dodatkowych,zupełnie niepotrzebnych mil.Nie licząc czasu, który tam stracimy! Ach, od razuwidać, że jesteś kobietą! - wrzasnął Mortimer, któremu wąs zaczynał jeżyć się zwściekłości.- Wiedz, że dla człowieka honoru.Stali naprzeciw siebie jak walczące koguty.Esteban wśliznął się między nich ipołożył dłonie na ramionach Fiory, umyślnie odwracając się plecami do Szkota.- Posłuchaj mnie, donno Fioro! Wiesz dobrze, jaki jestem do ciebie przywią-zany.Możesz mi wierzyć, że nie mam najmniejszej ochoty przyznawać racji te-mu upartemu Szkotowi, ale lepiej nie wracać na ulicę des Lombards.- Chcesz żebym pojechała na wyprawę, z której może nie wrócę, nie uści-snąwszy mojej drogiej Leonardy? Och, Estebanie, myślałam, że jesteś człowie-kiem wrażliwym!- Tak, twierdzę, że nim jestem, ale mam ha względzie panią Leonardę.Jej nogana pewno jeszcze się nie zrosła.Trzeba by cudu.Nie może więc być mowy otym, żeby ją zabrać.Jeśli cię zobaczy, zacznie zadawać pytania, zaniepokoi się.Na razie tak nie jest.Sądzi, że jesteś pod opieką króla i mojego pana.Czy nie są-RLTdzisz, że lepiej nie zakłócać spokoju jej serca? Nie mam pojęcia, jaką misję cipowierzono i nie chcę wiedzieć, ale ona będzie tego ciekawa.Co jej powiesz, pa-ni?Fiora odwróciła się powoli i ręce Estebana opadły.Zapanowała cisza, którejMortimer łaskawie nie zakłócał, odgadując może, że została pokonana.Tak wła-śnie było.Fiora dobrze wiedziała, że Esteban ma rację.Nigdy nie umiała niczegoukryć przed Leonardą, jeśli ta chciała czegoś się dowiedzieć.Jak jej powiedzieć,że król wysyła ją do Lotaryngii, aby tam zjednała sobie wszelkimi środkami"jednego z dowódców Zuchwałego i przywiodła go do zdrady? Leonarda zaczęła-by głośno krzyczeć, sprzeciwiać się i doszłoby do dyskusji, może nawet kłótni, atego młoda kobieta nie zniosłaby.Potrzebowała teraz wiele odwagi.Podnoszącoczy spostrzegła, że Esteban ją obserwuje.Douglas Mortimer, okazując brak za-interesowania sprawą, stanął w drzwiach i zatarasowawszy je swą potężną syl-wetką, patrzył na padający deszcz.- Masz rację, przyjacielu.Lepiej pozwolić Leonardzie na spokojną rekonwale-scencję w ogrodzie pani Agnelle.Zresztą w jej wieku to odpowiedniejsze niżtrudy dalekich podróży.Będzie mogła modlić się za nas w pokoju.Panie Morti-mer! - zawołała.Szkot odwrócił się:- Pani?- Wyjedziemy, kiedy zechcesz.tam, dokąd postanowiłeś, panie.Wieczorem zatrzymali się na postój w Villers-en-Retz.RLTROZDZIAA �SMYKONDOTIERDeszcz nie ustawał.Pogoda zmieniała koniec sierpnia w przedwczesną jesień,przynosząc pomruki grzmotów na zmianę z ulewnymi deszczami i gwałtownymiporywami wiatru.Za wyjątkowo szczęśliwy uważać można było dzień, gdy pa-dała jedynie drobna mżawka spowijająca pejzaż wodną mgłą.Była równie prze-nikliwa jak ulewny deszcz, ale łatwiejsza do zniesienia.Fiora, mimo wciążznacznego upału zawinięta w obszerną pelerynę z kapturem, i Este-ban w płasz-czu do konnej jazdy, byli nastroszeni jak koty, ale Zawierucha czuł się w swoimżywiole, i jechał zawinięty w koc i wyprostowany jak struna.Siedząc pewnie wsiodle, w berecie na bakier, prowadził konia drogami zmienionymi w bajora itrzęsawiska z taką godnością, jakby eskortował króla.Jego barczysta postaćchroniła Fiorę od wiatru i jednocześnie przesłaniała jej krajobraz, który, prawdępowiedziawszy, nie miał w sobie nic pokrzepiającego.Szampania, którą przeci-nali, straszliwie ucierpiała w wyniku ostatnich wojen i mimo twardych rządówLudwika, usiłującego zapewnić jej przynajmniej poczucie bezpieczeństwa, rezul-taty wysiłków na rzecz odbudowy wciąż były nikłe.Nawet w Reims, mieściekrólewskim, miejscu koronacji, nędza ukazywała swą twarz.Spalono całe wio-ski, które usiłowano teraz odbudować, ale nieustanny deszcz nie pozwalał odróż-nić tego, co odbudowywano od ruin.Za Reims było jeszcze gorzej.W opustoszałej okolicy widać było jedyniewielkie, białawe plamy kredy wśród kęp roślinności.Nie było żadnej oberży [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki