Johanna lindsey W niewoli pożšdania

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Sądzę jednak, że skrzynia nie będzie pusta.Przecież brakujący fragmentmapy przez cały czas znajdował się w naszej rodzinie, a przy tym nikt nie wiedział, co to jest.Ten skarbna pew�no jest nietknięty!- Mam nadzieję, kochanie, że się nie mylisz - zapew�nił, całując ją w szyję.Mówił to jednak z pewnympowąt�piewaniem, co Gabrielle starała się ignorować.Wolała nie dopuszczać do świadomości żadnychpesymistycznych wariantów.W końcu któryś z marynarzy z okrzykiem triumfu podniósł w górę skrzynię.Właściwie skrzynkę, bo byłabardzo mała - kwadratowa, o boku nie większym niż sto�pa.Nie miała nawet zamka.Znalazca przekazałją Drew, który nie zwlekał z jej otwarciem.Wszyscy wstrzymali oddech w pełnym napięcia ocze�kiwaniu.Po chwili z ich piersi wyrwało sięwestchnienie zawodu.Gabrielle bezradnie opuściła ramiona, bo ozna�czało to, że skrzynka jest pusta,choć wydawało jej się to niemożliwe.Nie była pusta.Drew podał szkatułkę Nathanowi, któ�ry z uśmiechem zakłopotania przekazał ją Gabrielle.- Pewnie pomyślisz, że zamiast prezentu ślubnego dałem ci jakieś starocie - skomentował.Gabrielle zajrzała do otwartej szkatułki i zobaczyła tam plik starych listów, zasuszoną różę, aksamitnąwstążkę, pukiel włosów i mnóstwo innych przedmiotów, wśród których znalazła się nawet malutka,dziecinna pończosz�ka! Rzecz jasna, drobiazgi te' nie przedstawiały żadnej wartości dla nikogo zwyjątkiem tego, kto przed laty je zakopał.Dla niego prawdopodobnie stanowiły bezcenne pamiątki.Tymczasem Nathan kontynuował:- Myślę, że odpowiedniejszym prezentem będzie je�den z tych statków, któr.ymi tu przypłynąłem.Wybierzsobie, który chcesz, drogi chłopcze, i dołącz do swojego towarzystwa żeglugowego.- Dziękuję, z przyjemnością! - skinął głową Drew.�Ale ja odnalazłem już swój skarb.Gabrielle powoli odwróciła się w stronę Drew i w je�go oczach ujrzała potwierdzenie tego, coniewątpli�wie miał na myśli.Wtedy w jej oczach zabłysły łzy szczęścia.- Mówisz serio? - upewniła się cicho.- Z całego serca, kochanie.moja żono!Zarzuciła mu ręce na szyję i przylgnęła ustami do jego ust.Nie zważając na obecność świadków,zapamiętała się w tym pocałunku.Ojciec chrząknął i dodał jeszcze:- Aha, zapomniałem wam powiedzieć, że na dnie skrzynki znajdował się ten oto akt własności.Nie dokońca rozumiem starą angielszczyznę, ale wygląda na to, że ta wyspa od dziś należy do was!Gabrielle najpierw zrobiła wielkie oczy, potem pisnęła radośnie i mocno uścisnęła Drew.Ten zaśroześmiał się,widząc, jak szybko zmienił jej się nastrój, gdy dowiedzia�ła się o prawdziwym skarbie.Kiedy ochłonęła z początkowej euforii, zaczęła głośno wyrażać swój zachwyt:- Ależ to cudowne! Spójrz tylko, jak tu pięknie.Czy zauważyłeś, jaki tam, po drodze, był śliczny, maływodospad?- Prawdę mówiąc, nie zauważyłem, pewnie dlatego, że ani na chwilę nie spuszczałem z ciebie oka.Gabrielle ze śmiechem wtuliła się w jego ramię"- Moglibyśmy zbudować tu dom, żebyśmy mieli do�kąd wracać po rejsach! - podsunęła.- Czy ty naprawdę powiedziałaś coś o rejsach? �upewnił się Drew, wpatrzony w nią.- A ty myślałeś, że żartowałam, kiedy mówiłam ci, że lubię życie na morzu?- Coś takiego przemknęło mi przez myśl.Skwitowała tę odpowiedz uśmiechem.- Ktoś powinien był cię przestrzec, żebyś nie żenił się z kobietą, która kocha morze, a jeszcze bardziejkapitana, który po nim żegluje! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki