H031. Marshall Paula Dynastia Dilhorne'ow 02 Niezwykłe podobieństwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czy pan strzela?- Tak - odpowiedział zachwycony Alan.Tym razem patrzyłna Eleanor, która uśmiechała się do mego.Jej uśmiech mówiłmu, że spodobał się temu ważnemu gościowi.- W takim razie wybierzemy się razem na strzelanie i wtedyopowie mi pan o pańskich chytrych sztuczkach w Londynie.- Będę musiał tam niedługo wrócić, milordzie.- Nic z tego, chłopcze.Musisz przyjechać do Castle Ash�court.Londyn nie ucieknie i świat nie potrzebuje czuć nad sobątwojej ciężkiej ręki.Trzeba dać ludziom trochę odetchnąć.Pansię śmieje, sir? Proszę mi nalać herbaty, młodzieńcze; mam jużdość brandy.A gdzie jest Ned? Pewnie na meczu bokserskim.Dlaczego pan tam się nie wybrał, młody człowieku?- Obowiązki mnie wzywały.- Dobra odpowiedz.Niech mi pan coś opowie o Sydney.Kiedyś, wiele lat temu, miałem tam przyjaciela.Nazywał się La�chlan Macquarie, był gubernatorem.Słyszał pan o nim?- Mój ojciec także się z nim przyjaznił.- Nic w tym dziwnego.- Knaresborough uniósł krzaczastebrwi i zwrócił się do Eleanor: - Nie nudzimy cię, młoda damo?- Ani trochę, milordzie - odpowiedziała z uśmiechem, wca-le nie zmieszana.- %7ładen z panów mnie nie nudzi, tyle się odpanów mogę nauczyć.- Masz rację.- Odwrócił się ponownie do Alana i zacząłwypytywać go o Sydney i jego dom rodzinny.Miał ogromnąwiedzę, ale nie okazywał jej zanadto.Alan zauważył, że byłocoś bardzo znajomego w jego bezpośrednim sposobie bycia.Kiedy skończyli rozmowę na tematy osobiste, Knaresbo�rough przeszedł na politykę.- Cieszę się niezwykle, że nie jestem już w rządzie - oznaj�mił, nalewając sobie herbaty.- Ty też nie powinieneś żałować,Hart.Nie pozostał w nim żaden prawdziwy dżentelmen.Jeślijuż mowa o dżentelmenach, młody człowieku - zwrócił się doAlana - to mam na myśli tych, którzy darzą szczerym uczuciemswoją ojczyznę, wszystko jedno czy są to parowie, czy właści�ciele tkalni, czy awanturnicy pana pokroju.Eleanor zaśmiała się, a Alan zaprotestował wesoło:- Nie jestem awanturnikiem, milordzie.- Jeśli pan nim nie jest, to znaczy, że nigdy nie widziałemżadnego.Jest tutaj niewielu takich jak pan i Anglia bez nichupadnie.No, starczy na teraz.Przypuszczam, Hart, że przy�gotowano mi ten sam pokój co zawsze? Zobaczymy się przyobiedzie, młody człowieku, i z tobą także, panno Eleanor,i wtedy do odejścia pań rozmowa będzie toczyć się o głu�pstwach.Potem, panie Alanie, będziemy pić równo i przeko�namy się, który z nas ma mocniejszą głowę.- To powiedzia�wszy, Knaresborough skinął głową sir Hartowi i opuścił to�warzystwo.- Jak ci się podobał? - zapytał sir Hart, rozbawiony wyra�zem twarzy Alana.- Bardzo.Czy on zawsze jest taki?- Zawsze.- Czy naprawdę oczekuje, że będę z nim pić? Zazwyczaj niepijam dużo.- Musisz.Ma mocną głowę i niezłomne serce.Jest z pew-nością nietuzinkowy.Nie zdziw się, jeśli poprosi cię, żebyś wal�czył dla niego z Ralfem.- Mam nadzieję, że nie zażąda tego po nocnym piciu.Eleanor, podobnie jak Alan, zauważyła, że sir Hart jest bar�dzo zmęczony.Wstała więc i powiedziała do niego czule:- Dziadku, jeśli masz wytrzymać towarzystwo Knaresbo�rougha przy obiedzie, musisz trochę wypocząć.Jeśli pozwolisz,Alan i ja zostawimy cię teraz samego.Kiedy znalezli się na schodach, Alan zapytał niespodziewa�nie Eleanor:- Czy lubisz go?- Kogo? Knaresborougha? - Zastanowiła się przez moment.- Nie sądzę, żeby słowo lubić" było odpowiednim.Jest zawszemiły dla mnie oraz dla mojej matki i najwyrazniej złośliwyw stosunku do Neda.Nasz ojciec i on byli wręcz wrogami.Todziwne, ale wielu ludzi się go boi, a ja wcale przy nim nie czujęstrachu.Alan, znalazłszy się w swoim pokoju, rozmyślał o spotka�niu z niezwykłym dżentelmenem i o słowach Eleanor.Zasta�nawiał się, czy Eleanor wie, że Knaresborough jest jej praw�dziwym ojcem.Po obiedzie, kiedy damy podziękowały za towarzystwo,wszyscy mężczyzni, tak jak zapowiedział Knaresborough, zo�stali, żeby wspólnie wypić parę kieliszków.Po północy niektó�rzy z uczestników przedłużającego się, mocno zakrapianegospotkania mieli już mocno w czubie.Pierwszy poddał się Stacy,który zasnął z głową na stole.Dwaj panowie z sąsiedztwawprawdzie jeszcze siedzieli w miarę prosto, ale patrzyli bardzomętnym wzrokiem.Sir Hart, wymówiwszy się swoim pode�szłym wiekiem od picia, obserwował ich wszystkich.Knaresborough, wciąż trzezwy, przyglądał się bacznie Ala�nowi, który blady i z nienaturalnie błyszczącymi oczami trzy�mał się prosto ostatnim wysiłkiem woli, żeby nie dać satysfakcjiniepokonanemu arystokracie.Tymczasem nieubłagany i uśmiechnięty milord podał mu na�stępną butelkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki