[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tylkogłupiec nie dostrzegłby ostrzegawczych błyskóww oczach Henry'ego.- Przyszedłem tu z dobrego serca - zaczął znowu.-Po prostu czegoś się dowiedziałem.Wiem o następnejplotce, którą chce zamieścić pułkownik Mann.Henry zacisnął dłonie w pięści.- Nic mnie to nie obchodzi.LeClaire zaczął oglądać swoje paznokcie.- A ja myślałem, że wręcz przeciwnie.- Więc był pan w błędzie.Proszę wyjść.- Dobrze, dobrze.- Mężczyzna zaczął się wycofywać.- Ale chciałbym wiedzieć, czy ta dziewczyna nierobiła mnie w konia.Wie pan, zawodowa uczciwość.Henry jeszcze mocniej zacisnął pięści, słysząc słowo uczciwość" w ustach mężczyzny.W końcu jednakzwyciężyła w nim ciekawość.Zastanawiał się, czy, mówiąc o dziewczynie, LeClaire miał na myśli Annei o co w ogóle mu chodziło.Jedno było dla niego jasne.Po pierwszej notatce na temat wizyty Anne w SeaCliff Mann szykował coś nowego i chciał zbadać, ilepieniędzy może dostać za milczenie.Usiadł więc i spojrzał na mężczyznę.- Słucham?LeClaire przysunął sobie krzesło i również spoczął,tuż przed jego biurkiem.- Dwa dni temu odwiedziła nas pani Francine Fo-ster, matka Anne Foster.Chciała, żeby pułkownik zamieścił sprostowanie, tak jak w przypadku pannyD'Amber zeszłego lata.Henry słyszał tę historię.Któryś z ludzi pułkownika wypatrzył pannę D'Amber samą z narzeczonym po230 północy.Jej ojciec podobno dał sutą łapówkę za sprostowanie, które miało uspokoić przyszłych teściów.Wszyscy wiedzieli, że za odpowiednią sumę możnabyło kupić nie tylko milczenie pułkownika, ale również jego gorliwą współpracę.- Wygląda na to, że panna Foster bierze pana zaidiotę - rzekło zjadliwie uprzejmy LeClaire, coraz bardziej wczuwając się w swoją rolę.-Tak?Mężczyzna uśmiechnął się do niego, ukazując złoty ząb.- Robiła do pana maślane oczy tylko po to, żeby sięzemścić.Według jej matki pojechała do pana, żebymógł jej się pan oświadczyć, a potem odrzucić pańskąpropozycję.- LeClaire spojrzał na niego niczym wąż,który ma zamiar uderzyć.- Niech mi pan powie, panie Owen, czy przyjęła pańskie oświadczyny?Henry wstał tak gwałtownie, że przewrócił krzesło.- Wynoś się stąd! - huknął.- To okrutne, panie Owen, że tak pana urządziła.Pułkownik sam płakał, kiedy opisywał tę historię.Ma sięukazać we wtorek.- LeClaire bawił się coraz lepiej.-Widzi pan, sam jest rozdarty.Nie chciałby pana pogrążyć, ale ma też obowiązki względem czytelników.-Ile?Mężczyzna błysnął złotym zębem, chociaż minanatychmiast mu zrzedła, kiedy zobaczył grymas natwarzy Henry' ego.Stał on nad nim z zaciśniętymi rękami, jakby szykował się do walki.- Ni e wiem, o czym pan mówi - rzucił, wiercąc sięniespokojnie na swoim miejscu.- He Mann chce za wycofanie tej notatki z wtorkowego wydania Saunterings"? - spytał łagodnym głosem Henry.231 - Dziesięć tysięcy.Udawał jeszcze, że rozważa tę propozycję.Wyjąłnawet swoją książeczkę czekową.- Mówi pan: dziesięć tysięcy?- To prawdziwa okazja - zapewnił go mężczyzna,uśmiechając się obleśnie.Henry wypisał czek i podał go LeClaire'owi.Tenwziął go i nagle pobladł, widząc, co Henry wypisałw miejscu sumy.- Idz do diabła" - przeczytał.Kiedy uniósł głowę, Henry już chwycił go za klapy,podniósł bez najmniejszego wysiłku i przyparł do ściany tak mocno, że LeClaire zobaczył gwiazdy.- Przekaż ten czek pułkownikowi - syknął Henry.-I powiedz, że jeśli napisze o mnie cokolwiek, to będąto jego ostatnie słowa w druku.To nie grozba, aleobietnica.Do końca życia będzie wystrzegał się prasy.Henry puścił go i wytarł ręce, jakby się czymś pobrudził.LeClaire zaczął się gramolić z podłogi, starając się zachować resztki godności.- Przekażę tę wiadomość.- Koniecznie.- Henry posłał mu pełen obrzydzeniauśmiech, a potem patrzył, jak mężczyzna zaczyna wycofywać się z jego biura.Kiedy zamknął za sobą drzwi, Henry opadł na krzesło i zaczął myśleć, zmarszczywszy czoło.W końcuuznał, że LeClaire nie kłamał.Anne zdołała go raz jeszcze zaskoczyć. 19Mi nęły cztery dni od oświadczyn Henry' ego,a Anne wciąż zwlekała z ostateczną odpowiedzią,chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że jej pozycjaw towarzystwie jest zagrożona w najgorszy możliwysposób.Dręczyły ją zarówno słowa Beatrice, jak i jejwłasne wątpliwości.Sytuację pogarszało jeszcze to, żeod dawna nie widziała Henry' ego, co tym bardziejpodkopywało wiarę w jego miłość.Czuła, że bardzopotrzebuje kontaktu z nim.%7łe tylko on może utwierdzić ją w jej uczuciu.Wczoraj dostała od niego jedynie enigmatyczną wiadomość, że zatrzyma się na jakiśczas na Jamestown.I to wszystko.Miała się z nim spotkać w piątek, czyli za całe dwa dni, które w tej chwili wydawały jej się wiecznością [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.Tylkogłupiec nie dostrzegłby ostrzegawczych błyskóww oczach Henry'ego.- Przyszedłem tu z dobrego serca - zaczął znowu.-Po prostu czegoś się dowiedziałem.Wiem o następnejplotce, którą chce zamieścić pułkownik Mann.Henry zacisnął dłonie w pięści.- Nic mnie to nie obchodzi.LeClaire zaczął oglądać swoje paznokcie.- A ja myślałem, że wręcz przeciwnie.- Więc był pan w błędzie.Proszę wyjść.- Dobrze, dobrze.- Mężczyzna zaczął się wycofywać.- Ale chciałbym wiedzieć, czy ta dziewczyna nierobiła mnie w konia.Wie pan, zawodowa uczciwość.Henry jeszcze mocniej zacisnął pięści, słysząc słowo uczciwość" w ustach mężczyzny.W końcu jednakzwyciężyła w nim ciekawość.Zastanawiał się, czy, mówiąc o dziewczynie, LeClaire miał na myśli Annei o co w ogóle mu chodziło.Jedno było dla niego jasne.Po pierwszej notatce na temat wizyty Anne w SeaCliff Mann szykował coś nowego i chciał zbadać, ilepieniędzy może dostać za milczenie.Usiadł więc i spojrzał na mężczyznę.- Słucham?LeClaire przysunął sobie krzesło i również spoczął,tuż przed jego biurkiem.- Dwa dni temu odwiedziła nas pani Francine Fo-ster, matka Anne Foster.Chciała, żeby pułkownik zamieścił sprostowanie, tak jak w przypadku pannyD'Amber zeszłego lata.Henry słyszał tę historię.Któryś z ludzi pułkownika wypatrzył pannę D'Amber samą z narzeczonym po230 północy.Jej ojciec podobno dał sutą łapówkę za sprostowanie, które miało uspokoić przyszłych teściów.Wszyscy wiedzieli, że za odpowiednią sumę możnabyło kupić nie tylko milczenie pułkownika, ale również jego gorliwą współpracę.- Wygląda na to, że panna Foster bierze pana zaidiotę - rzekło zjadliwie uprzejmy LeClaire, coraz bardziej wczuwając się w swoją rolę.-Tak?Mężczyzna uśmiechnął się do niego, ukazując złoty ząb.- Robiła do pana maślane oczy tylko po to, żeby sięzemścić.Według jej matki pojechała do pana, żebymógł jej się pan oświadczyć, a potem odrzucić pańskąpropozycję.- LeClaire spojrzał na niego niczym wąż,który ma zamiar uderzyć.- Niech mi pan powie, panie Owen, czy przyjęła pańskie oświadczyny?Henry wstał tak gwałtownie, że przewrócił krzesło.- Wynoś się stąd! - huknął.- To okrutne, panie Owen, że tak pana urządziła.Pułkownik sam płakał, kiedy opisywał tę historię.Ma sięukazać we wtorek.- LeClaire bawił się coraz lepiej.-Widzi pan, sam jest rozdarty.Nie chciałby pana pogrążyć, ale ma też obowiązki względem czytelników.-Ile?Mężczyzna błysnął złotym zębem, chociaż minanatychmiast mu zrzedła, kiedy zobaczył grymas natwarzy Henry' ego.Stał on nad nim z zaciśniętymi rękami, jakby szykował się do walki.- Ni e wiem, o czym pan mówi - rzucił, wiercąc sięniespokojnie na swoim miejscu.- He Mann chce za wycofanie tej notatki z wtorkowego wydania Saunterings"? - spytał łagodnym głosem Henry.231 - Dziesięć tysięcy.Udawał jeszcze, że rozważa tę propozycję.Wyjąłnawet swoją książeczkę czekową.- Mówi pan: dziesięć tysięcy?- To prawdziwa okazja - zapewnił go mężczyzna,uśmiechając się obleśnie.Henry wypisał czek i podał go LeClaire'owi.Tenwziął go i nagle pobladł, widząc, co Henry wypisałw miejscu sumy.- Idz do diabła" - przeczytał.Kiedy uniósł głowę, Henry już chwycił go za klapy,podniósł bez najmniejszego wysiłku i przyparł do ściany tak mocno, że LeClaire zobaczył gwiazdy.- Przekaż ten czek pułkownikowi - syknął Henry.-I powiedz, że jeśli napisze o mnie cokolwiek, to będąto jego ostatnie słowa w druku.To nie grozba, aleobietnica.Do końca życia będzie wystrzegał się prasy.Henry puścił go i wytarł ręce, jakby się czymś pobrudził.LeClaire zaczął się gramolić z podłogi, starając się zachować resztki godności.- Przekażę tę wiadomość.- Koniecznie.- Henry posłał mu pełen obrzydzeniauśmiech, a potem patrzył, jak mężczyzna zaczyna wycofywać się z jego biura.Kiedy zamknął za sobą drzwi, Henry opadł na krzesło i zaczął myśleć, zmarszczywszy czoło.W końcuuznał, że LeClaire nie kłamał.Anne zdołała go raz jeszcze zaskoczyć. 19Mi nęły cztery dni od oświadczyn Henry' ego,a Anne wciąż zwlekała z ostateczną odpowiedzią,chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że jej pozycjaw towarzystwie jest zagrożona w najgorszy możliwysposób.Dręczyły ją zarówno słowa Beatrice, jak i jejwłasne wątpliwości.Sytuację pogarszało jeszcze to, żeod dawna nie widziała Henry' ego, co tym bardziejpodkopywało wiarę w jego miłość.Czuła, że bardzopotrzebuje kontaktu z nim.%7łe tylko on może utwierdzić ją w jej uczuciu.Wczoraj dostała od niego jedynie enigmatyczną wiadomość, że zatrzyma się na jakiśczas na Jamestown.I to wszystko.Miała się z nim spotkać w piątek, czyli za całe dwa dni, które w tej chwili wydawały jej się wiecznością [ Pobierz całość w formacie PDF ]