Oates Joyce Carol Moja siostra, moja miłoć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Był wprawdzie chudy i nie potrafił biegać bezkuśtykania, ale miał prawie metr siedemdziesiąt wzrostu: nie tylko zaliczał się donajwyższych chłopców w klasie, ale także najbardziej inteligentnych.W świetlicy internatu był telewizor, a w nim mamusia.Pusta świetlica i telewizor nastawiony na pełen regulator.W całej szkole byłomnóstwo telewizorów, za dnia zazwyczaj włączonych; często kiedy się podeszło do któregośpomieszczenia, nie dawało się orzec, co to tam tak trajkocze, głosy z telewizji czy te prawdziwe..wyprawa do piekła i z powrotem.Pogodzenie się ze smutkiem, który ściska cię zagardło niczym ręka demona.Ale teraz czuję, że spadło na mnie błogosławieństwo, Zeldo, żewreszcie jestem w stanie rozmawiać z innymi ludzmi w ich godzinie straszliwej potrzeby.Skyler wytrzeszczył oczy.Jego mała szczęka cynika opadła.Bo oto w telewizji byłamamusia, niecałe półtora metra od niego.Matka Skylera! Betsey Rampike! Nie otrzymał żadnego ostrzeżenia, że Betsey pojawisię tego dnia w TV - ostatni raz, kiedy miał jakieś wieści od Betsey, to nie od niej osobiście,tylko od jej nowej asystentki, która zadzwoniła, żeby mu przekazać, głosem pełnymszczerego żalu, że jego matka nie będzie jednak mogła przyjechać do Hodge Hill na WeekendRodziców.Również Bix, niestety w drodze do Seulu w Korei Południowej, w interesach, nie byłw stanie wziąć udziału w Weekendzie Rodziców.Tymczasem tutaj, jakże niespodziewanie, pojawiła się Betsey Rampike, któraudzielała wywiadu czarującej, biuściastej Zeldzie Zachiarias, gospodyni Kobiety mają głos,dynamicznego talk show poświęconego kwestiom kobiecym, nadawanego popołudniamiprzez CBS - nastolatki z Hodge Hill bardzo się z tego programu nabijały.Skyler poczuł smakpaniki na jej widok: wydawała się młodsza i bardziej promienna , niż zapamiętał, z tymiwyraznie rozjaśnionymi włosami do ramion i ciepłą, różaną/ mglistą cerą, na oko miękkąjak surowe ciasto na chleb, w którym zostaje dołek, jeśli wciśniesz w niego palec.Betsey byłaubrana we wrzosowy garnitur z dużym dekoltem, ukazującym upudrowane wycięcie międzywielkimi piersiami, a oprócz tego włożyła mnóstwo pierścionków, naszyjników iposzczękujących bransolet, które - jak ujawniła zachwycona Zelda Zachiarias - Betseyprojektowała osobiście, by trzymać smutek na uwięzi po tragicznej stracie córki przedtrzema laty i ośmioma miesiącami.Betsey, która uśmiechała się dzielnie, ukradkowo ocierałałzy i stale zawieszała głos, pozyskując tym serca publiczności obecnej w studiu Zeldy,odpowiadała na dociekliwe pytania dziennikarki na temat śmierci jej sześcioletniej córki orazstarań jej rodziny, by jednak żyć dalej; Skyler skrzywił się, gdy słyszał imię swojej siostryprzywoływane tak często, również przez Zeldę Zachiarias, która mówiła o niej z takąpoufałością, jakby osobiście znała to dziecko.Skyler podejrzewał z niepokojem, że w Hodge Hill wszyscy wiedzą, kim on jest albobył.Do szkoły uczęszczało zresztą wielu uczniów ze znanymi nazwiskami, w kilkuprzypadkach wręcz sławnymi bądz niesławnymi.Robienie jakichś aluzji albo wręczzadawanie bezczelnych pytań typu: Czy jesteś spokrewniony z.? albo Jak to jest, kiedy.?było raczej czymś obciachowym.Nie mówiąc już o domaganiu się autografu.Podpiszesz mi się na tej kartce, Skyler? To dla mojej mamy, nie dla mnie..śmiały, odważny, dzielny i prawdziwie inspirujący memuar, Betsey.Obdarowałamnim wszystkich moich znajomych i krewnych, a teraz będę im dawała te stylowe produkty zmarką Niebiańska Woń, strasznie mi się podobają te szmaragdowe krzyżyki i bransoletki, sątakie zabawne, dziewczęce i pięknie pobrzękują.Do głębi wzruszona Betsey wyprostowałakształtne ramiona, by zademonstrować swoje brzęczące bransoletki we wszystkich kolorachtęczy, a Zelda Zachiarias, z macierzyńską/właściwą ssakom wspaniałomyślnością najlepszejprzyjaciółki, podniosła w górę nową książkę Betsey w błyszczącej, tęczowej okładce, zwytłoczonymi, złotymi literami: Módl się za mamusię : Pielgrzymka matki od smutku doradości autorstwa Betsey Rampike".Skyler gapił się na to z niedowierzaniem, czując, że ze wstydu piecze go twarz.Ależbyłby upokorzony, gdyby ktoś wszedł teraz do świetlicy! A jednak nie wyłączył telewizora inie uciekł stamtąd.- Mamusia.O tak.Cała ironia polegała na tym, że już nie nazywał matki tak durnie, jeśli potrafił się wporę powstrzymać.Skyler nie nazywał też swego ojca tatusiem.Co najwyżej tatą , z towarzyszeniemironicznego grymasu (niezauważanego przez Biksa, bo rozmawiali z sobą głównie przeztelefon).Skylera zwłaszcza zemdliło od tej mamusi - przywołanej ze słabości, infantylnejtęsknoty.Przeszedł go dreszcz obrzydzenia, zjeżyły mu się włosy na karku.*� Módl się za mamusię : Pielgrzymka matki od smutku do radości; wywiad rzeka z Betsey Rampikeprzeprowadzony przez Brooke Swann (Basic Books, 2000), s.192, 21,95 $.Wolałbym się oblać naftą iprzystawić zapałkę, niż to przeczytać.Nie był już teraz żadnym cholernym dzieckiem: miał trzynaście lat.Nie byłym małym mężczyzną mamusi, tylko cholernym sobą..ten pierwszy rok jest oczywiście najtrudniejszy - to rzeczywiście jest �ciemnadolina� - bo brzemię żałoby wyczerpuje jak fizyczna choroba.I te straszne rzeczy, któremówiono w mediach na temat mojego męża i mnie.nawet naszego dziewięcioletniegosynka.Mimo że powszechnie wiedziano, wiedziano na całym świecie, że moja biedna Blisszostała uprowadzona i zamordowana przez przestępcę seksualnego z wyrokiem, który nękałją od lat bez naszej wiedzy: przecież ten człowiek się przyznał i popełnił samobójstwo.Ajednak, jak sama dobrze wiesz, Zeldo, media zarabiają na takich sensacyjnych smaczkach.Tu Betsey urwała i zaczęła ocierać oczy chusteczką [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki