Gauze Jan Brazylia 01 Na przełaj przez dżunglę

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W chwili, gdy przekroczyłem próg Semeniukowej wendy, panował tam gwar i tłok.Gromada ludzi różnego wieku, płci i narodowości oczekiwała tu na pociąg mający udać się doPasso Fundo.Pociąg kursował raz na dwa dni i zwykle przyjeżdżał do Capo-Ere po północy.Ludzie, nie znając dnia przyjazdu pociągu, przybywali zwykle na dzień lub dwa naprzód ioczekiwali go, skracając sobie czas opowiadaniem nowinek lub grą w karty.Gdy zziębnięty i głodny wcisnąłem się do wnętrza zakopconej izby, było już tam pełnoludzi.Jedni z podróżnych siedzieli za stolikami, inni bezpośrednio na ziemi lub na pakunkachi tobołach.Byli tam emigranci, robotnicy szukający pracy, wreszcie zawodowe obieżyświaty,włóczące się z miejsca na miejsce bez określonego celu.Zapach smażonej cebuli i kwaśnego wina, jakim była nasiąknięta izba, powodował, żekiszki skręcały mi się z głodu.Od rana nic w ustach nie miałem, toteż czym prędzej zamówi-łem porcję jajecznicy i kieliszek wódki, po czym oddałem się obserwacjom zebranego tu to-warzystwa.Zawsze lubiłem egzotyczną atmosferę brazylijskiego interioru, w którym ulubio-nym miejscem rozrywki była wenda.W tych wendach, które są niczym innym jak naszymiwiejskimi karczmami, spotkać można egzotycznych caboclos, półdzikich Kreolów, Metysówi wszelkiego rodzaju leśny ludek, którzy tutaj naznaczają sobie spotkania, plotkując i ubijającróżne interesy, w przerwach oddając się niewybrednym pląsom przy akompaniamencieharmonii lub gitary.W braku kobiet tańczą sami ze sobą, tuląc się namiętnie i pobrzękującostrogami wielkimi jak spodki.Wenda Semeniuka obskurna, zakopcona dziura, oświetlona teraz dwiema kopcącymilampkami zawieszonymi na ścianach, była właśnie taką typową leśną spelunką, zawsze pełnązawadiackich typów.Grupka nieśmiałych emigrantów ukraińskich czy serbskich ulokowałasię w ciemnym kącie, skąd dolatywały ich przyciszone rozmowy i jasnymi plamami poły-skiwały białe chustki na głowach kobiet.Obok mnie siedział gruby, czerwony Niemiec, a przy sąsiednim stoliku rozlokowało sięwesołe i krzykliwe, mocno podpite włosko-brazylijskie towarzystwo grające w morrę.Chudy,o cygańskim typie i czerwonych przekrwionych oczach Włoch bez przerwy walił pięścią wstół i rozczapierzając palce wrzeszczał: Cinque, cinque, nove, nove, nove, tre, tre, tre!!! *Nie lubiłem tej hałaśliwej gry, która ciągnęła się godzinami, chwilami do złudzeniaprzypominając szczekanie psów tropiących zwierza.Siedzący obok mnie flegmatycznyNiemiec pogardliwie im się przyglądał, spluwając od czasu do czasu na brudną podłogę.Wreszcie widać zdenerwowała go gra, bo zwrócił się do mnie i łamaną portugalszczyznąpowiedział: Postawiłbym butelkę wermutu temu, kto by tę małpę uciszył. Postaw pan jemu, to na pewno przestanie odrzekłem. Tfu, ten parszywy gringo nie wart nawet pomyj.Nagle uwagę jego zwróciła moja dubeltówka.Pochylił się nieco, popatrzył i poprosił oobejrzenie. Proszę bardzo rzekłem podając mu dubeltówkę.Obejrzał ze znawstwem, cmo-knął, pogłaskał lufy, potem przełamał, zajrzał do nich pod światło i zwracając mi powiedział: Piękna broń, oryginalna belgijska, lufa ślicznie dziwierowana, ile pan za nią żądasz?Pieniędzy miałem mało, więc nie namyślając się wiele odrzekłem: Pięćset milerejsów.Niemiec pokiwał głową, jeszcze raz obejrzał dubeltówkę i westchnąwszy oświadczył: Strzelba pierwszorzędna, ale nie mam tyle pieniędzy w tej chwili.Po czym wyjął portfel i zaczął przeliczać banknoty.Liczył, pisał na stole jakieś cyfry,wreszcie oświadczył: Mogę panu dać czterysta milerejsów i kieszonkowy zegarek.Zegarek nie jest nowy,ale chodzi dobrze.Co pan na to?Znajdowałem się w sytuacji trudnej, pieniędzy prawie nie posiadałem i byłbym się zgo-dził nawet na same czterysta milerejsów, toteż udając że się namyślam, odczekałem chwilę iwreszcie wyraziłem zgodę.Niemiec uradowany szybko odliczył pieniądze, po czym odpiął odpasa spory cebulasty zegarek i wszystko to razem położył przede mną. Oto zapłata.Daję panu co mogę, nie tając że dubeltówka warta jest więcej, alewięcej nic nie posiadam.%7łal mi trochę było rozstawać się z piękną bronią, ale nie było innego wyjścia.Abyoblać dobry interes zamówiliśmy butelkę portweinu, który wkrótce wprowadził mnie w stanbłogiego rozmarzenia.Gdy zadowolony z transakcji Niemiec gdzieś się ulotnił, wcisnąłem sięw kącik za stołem i oddałem układaniu planów na najbliższą przyszłość.Teraz postanowiłemnie zwlekając udać się do P�rto Alegre i znalazłszy zajęcie pomyśleć o studiach.Zmęczenie ispora porcja wypitego alkoholu sprawiły, że niepostrzeżenie zdrzemnąłem się.Obudził mniehałas i krzyki.Gdy przestraszony otworzyłem oczy, ujrzałem owego pijanego Włocha pochy-lonego nade mną.Tłukł ręką w stół wykrzykując: Morra, morra!! Graj ze mną w morrę!Pomimo że kipiałem wewnętrznie z wściekłości, odrzekłem spokojnie, że w morrę graćnie będę. Dlaczego? dziwił się pijak. To piękna gra i musisz ze mną zagrać.* Pięć, dziewięć, trzy!!! (p). Dlaczego? dziwił się pijak. To piękna gra i musisz ze mną zagrać.Wreszcie straciłem cierpliwość. Idz do piekła ty przeklęty gringo, nie chcę i nie będę grać w tę głupią grę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki