Fagyas Maria Porucznik Diabla

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wobec tego zechciej łaskawie zapamiętać, \e nazywasz siętutaj madame Brammer!- Dobrze - odpowiedziała potulnie.Nie chciała bowiemrozgniewać Paula, jedynego łącznika z otaczającą rzeczywistością.Jak\e trafiłaby na powrót do domu, gdyby zniknął i pozostawił ją samąi bezradną w tej niesamowicie pięknej pró\ni.- Na pewno będę pamiętać - powtórzyła gorliwie.- Mam nadzieję - wymruczał, po czym uśmiechnął się idelikatnie pogładził ją po twarzy.Reporterzy dopadli ich nazajutrz, gdy popijali ap�ritif na tarasieu Ruhla.Marianna obudziła się pózno tego rana, niespokojna iprzygnębiona.Wiatr ustał, morze zaś było spokojne i ciche.Właśnie po raz pierwszy tego dnia ucieszył ją widok tłumówprzesuwających się obok tarasu Ruhla oraz wdzięczna parada powozówi limuzyn na szerokiej wstędze obramowanej palmami promenadyciągnącej się wzdłu\ łukowato poło\onej zatoki hen, daleko, a\ powyglądający na chmurę mglisty zarys półwyspu.Wówczas to właśniejakiś niski mę\czyzna o twarzy foksteriera zatrzymał się przy ich stole izagadnął Mariannę w płynnej wiedeńskiej niemczyznie.- Dzień dobry, pani Dorfrichter.Słyszałem, \e pani jest tutaj, inie mogłem przepuścić okazji, aby się z panią nie przywitać.Z tonu jego słów mo\na by wnosić, \e są znajomymi, aleMarianna nie mogła sobie przypomnieć, czy go kiedykolwiek przedtemwidziała.- Dzień dobry - odrzekła i domyśliła się widząc nieprzyjaznąminę Goldschmiedta, \e znowu zrobiła coś niestosownego.- Mylisz się, młodzieńcze - warknął doktor na nieznajomego.-To nie jest pani Dorfrichter.Wtedy to przypomniała sobie jego zalecenie.- Myli się pan - dodała siląc się równie\ na stanowczość.-Jestem madame.- ale nie mogła sobie za nic przypomnieć nazwiska.Młodzieniec uśmiechnął się złośliwie.- Jest pani na pewno madame Dorfrichter.A pan jest jejadwokatem, doktorem Goldschmiedtem.Czy mogę się przedstawić?Reinhard Lothar, do usług.- Wydobył legitymację prasową, którapotwierdziła jego to\samość przedstawiciela prasy bulwarowej.- Do diabła, niech się pan wynosi - zasyczał Goldschmiedt - bozawołam kelnera, który pana stąd usunie.Zamiast odejść, młodzieniec przysunął sobie krzesło i usiadł.- Dobrze pan wie, \e lepiej ze mną nie zaczynać, skoro pana tuodnalazłem.Chciałbym porozmawiać teraz z panią Dorfrichter, bo wprzeciwnym razie i tak przeka\ę telegraficznie wiadomości do Wiednia,fantazjując, ile się da.Czy pani miło spędza tu czas? - zwrócił się doMarianny.- Bardzo.- Zerknęła w stronę Goldschmiedta, jakby szukającpomocy, ale twarz doktora przypominała maskę, tak była nieruchoma iobojętna.- Doktor Goldschmiedt, jak wiadomo, bardzo się troszczy oklientów - ciągnął reporter.- Czy mą\ wie, \e spędza pani z doktoremwakacje?- Ja nie.- zaczęła Marianna, ale Goldschmiedt podniósł sięnagle i rzucił parę banknotów na stolik,- Chodzmy - powiedział do Marianny.Reporter zagrodził imdrogę:- Chwileczkę, proszę pana.Nie mo\na przerywać damie wpółsłowa.Co pani chciała mi powiedzieć?- śe ja nie mam mę\a - wyszeptała przera\ona.Goldschmiedtchwycił ją za rękę i zaczął odciągać.Reporter nie odstępował ich ani nakrok.- Ale ma go pani! Z całą pewnością! Pławi się tu pani w słońcuRiwiery, a on gnije w Wiedniu, w ponurej celi.Słowa te wbiły się w jej świadomość z ostrością włóczni.Wyrwała się Goldschmiedtowi i stanęła twarzą w twarz przedreporterem.- Skąd\e znowu! Jego cela jest jasna i ma du\e okno.Tak mówiłkapitan Kunze doktorowi Goldschmiedtowi.On nie.Chciała powiedzieć, \e kapitan Kunze nie kłamie, bo jest przedewszystkim oficerem, ale Goldschmiedt jeszcze raz ścisnął jej ramię iburknął niegrzecznie: - Trzymaj język za zębami!Auto czekało na nich od strony ulicy Alberta I, szofer ju\siedział przy kierownicy, a lokaj obserwował taras u Ruhla, czekając naznak dany przez doktora Goldschmiedta.Kiedy Marianna z doktorempojawili się na chodniku, z nie odstępującym ich ani na krokreporterem, auto podje\d\ało właśnie do naro\nika.Lokaj otworzyłdrzwi i pomógł im wsiąść.- Do licha, ruszać natychmiast! - wykrzyknął Goldschmiedt.Szofer natychmiast ruszył.Lokaj stojący na stopniu przywarł doklamki.Przez moment wydawało się, \e reporter być mo\e dołączy siędo niego, ale młodzieniec najwyrazniej rozmyślił się i pozostał nachodniku, uśmiechając się głupio, kiedy odje\d\ali.- Dokąd, proszę pana? - spytał szofer, który nie śmiał zatrzymaćsię, by wpuścić lokaja do środka.- Prosto przed siebie! - wykrzyknął Goldschmiedt i odwrócił siędo Marianny.- Czyś ty zwariowała? Czy naprawdę musiałaś rozmawiaćz tym draniem?Marianna dr\ąc cała kuliła się daleko w rogu, nie spuszczającoczu z lokaja.- On spadnie - szepnęła.- Nie martw się o niego! Co, u diabła, skłoniło cię, abyrozmawiać o celi!Popatrzyła na niego pustymi oczyma.- O jakiej celi?- Twego mę\a!- Jakiego mę\a?- Co się z tobą dzieje? Nie jesteś czasem chora? - spytałzaniepokojony Goldschmiedt i zaczął walić w szybę oddzielającą ich odszofera.- Stać.Podjechać do krawę\nika [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki