Crowley John Aegipt 02 Milosc i sen

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skąd on się tu wziął? Czy ten angielski zmiennokształtny (który prawdopodobnienawet o tym nie wiedział) sam go nakreślił, czy też ktoś go tego nauczył? Hieroglif" - powiedział Dicson.- Hieroglif monady".Kapłani �giptu wiedzieli, jak przyciągnąć moce powietrza z ich krain, kreśląc w muleNilu lub wycinając w kamieniu znak rozkazu, słowo przybądz" w języku, który istniał przedludzkimi.Czy to ten znak kazał mu opuścić południe i przybyć na tę zimną wyspę, gdzie spotkago obraza i pogarda?Spytał symbol: Dlaczego mię tu przywiodłeś?Ale usłyszał w odpowiedzi tylko: skoro nie pojmujesz, milcz i ucz się. Doctissime" - szepnął Adelbert Aaski w ucho doktora Dee.- Czy to możliwe, czyuda się, czy możemy jeszcze spotkać się z.Myślę o tych.Tych, których ja, pan i.i. Kelley". Kelley.Z tymi, z którymi miałem przywilej porozmawiać, gdym bawił tu poprzednio.Czy.. Zbyt wielka to liczba" - odmruknął Dee.- Nie stanie nam spokoju i prywatności, bypracować". Wszystkich każę odesłać".Kiedy polski książę po raz pierwszy zjawił się w Mortlake w towarzystwie jednegosługi i zbrojnego, John Dee zaprowadził go do odległej izby, a Kelley poprosił błogosławioneduchy o słowo dla podróżnika i Aaski, ku swemu zdumieniu i zakłopotaniu oraz radości,usłyszał takowe.Skryci wrogowie.Powrót do ojczyzny.Wielkie wiktorie.Krew.Korona.Przez całą monotonną podróż oksfordzką nie myślał o niczym innym. A gdzież Kelley?".Doktor Dee pociągnął się za brodę i wyjrzał za okno.Zmierzchało. Na rybach".Przez jakiś czas obserwował żabę, siedzącą na pniu unoszącym się na wodzie, która równieżcierpliwie oddawała się łowieniu.Jej wielkie, na pozór ślepe oczy były otwarte, choć co jakiśczas opadała na nie zasłona, by zaraz znów się podnieść.Aowiła językiem tak szybkim, jakpowolna była reszta zimnego ciała.Coś jakby spazm przeszywało ciało i choć Kelley niewidział samego momentu schwytania ofiary, żaba już połykała długonogą muchę.Częstotrwało to okropnie długo; żaba łykała beznamiętnie, a trzepoczące skrzydło lub podrygująceodnóże wciąż zwisało z oślizgłego pyska.Kelley poczuł szarpnięcie wędki, ale kiedy pociągnął, opór osłabł.Ryba cicho przebiłapowierzchnię, pokazując Kelleyowi tylną płetwę.Zabrała też robaka.To doktor Dee zainteresował Kelleya wędkowaniem jako dystrakcją; melancholiapotrzebuje dystrakcji, dąży do niej niestrudzenie, nigdy nie może na długo zaspokoić siężadnym zajęciem; melancholia chce być zarazem zajęta i bezczynna.Aowienie ryb zapewniajedno i drugie.Ale na tę melancholię był tylko jeden lek.Kelley miał z sobą - zawsze, nawet w nocy pod poduszką - zapieczętowany woskiemkamienny dzbanek z drobiną czerwonawego proszku, którą duch dał mu w zamian za duszę.Powiedział doktorowi Dee, że znalazł proszek i książkę z instrukcją jego użycia, napisanąniezrozumiałym pismem, w grobie mnicha w Glastonbury, i z czasem sam w to uwierzył:nawet pomimo tego, że niemy, psopyski demon, który jako pierwszy skusił go na proszek iwynalazł mu książkę, towarzyszył mu od lat.Teraz też siedział obok Kelleya na brzegu,znudzony i niespokojny.Kelley wiedział nawet, jak ma na imię.Skończył łowić.Oczy miał otwarte, ale nic nie widział.Był żabim łowcą; był takżeschwytaną muchą.Często zdarzało się, że siedział w ten sposób godzinami z wędką i koszemna ryby przy starorzeczu, z dziwną zasłoną na przemian opadającą i podnoszącą się z jegooczu; kiedy przychodził wieczór, zaskoczony chłodnym mrokiem wracał na brzeg rzeki.Młodzi rycerze (z całą należną rewerencją) zaproponowali powrót do Londynu.Aaskipożegnał ich: miał sobie z przyjacielem dużo do powiedzenia, nie powinni myśleć, że musząz nim zostać, niech wracają, on sam sobie poradzi; nie zgubi się, królowa nie będzie miała imza złe; w drogę.I tak Sidney pokłonił się nisko, oświadczył, iż zostawi Alexandra Dicsona i innych, bysłużyli księciu; potem wciągając rękawiczki uniósł brwi w niemym zapytaniu do dziwacznegoWłocha, ale ten wpadł w jakiś dziwny stan i wyjrzał tylko zza stosu ksiąg, jak zaskoczonyjeleń, i potrząsnął głową. A zatem buona sera, Signor" - powiedział Sidney: a wtedy dziwny mężczyzna wróciłdo siebie i pospieszył podać rycerzowi rękę i spojrzeć mu w oczy.W drodze do Londynu, śmiejąc się jak uczniowie po lekcji, opowiadali sobie oprzygodach w Oksfordzie i Mortlake.Zostawili jedną barkę, tę największą; flagi zwieszały sięw nieruchomym powietrzu.O dziewiątej rzeka wciąż była jasna, płynąc przez pociemniały kraj, płynąc naspotkanie zachodniemu niebu; wieczorne gwiazdy płonęły jasno na wyciągnięcie ręki.Wizbie na górze Dicson otworzył maleńkie okienko i wystawił głowę na zewnątrz. Czy Ziemia też się świeci jak one, jak Merkury, Wenus, Mars?". Niewątpliwie" - odparł Bruno.- Nie jest ciemną gwiazdą.Ziemskie oceany sąniczym lustra, podobnie jak oceany innych światów.Powiększają i odbijają promienieSłońca". Gdybyśmy stali na Merkurym.. Zobaczylibyśmy, jak Ziemia jaśnieje na wschodzie.Tak, jak oni teraz widzą Ziemię". Oni?" Mieszkańcy tamtego świata".Dicson odwrócił się od okna i spojrzał na Włocha, chcąc się przekonać, czy aby ten sięnie śmieje.Bruno stał pośrodku pokoju z rękami za plecami, a na twarzy miał ten sam wyrazwojowniczego zamyślenia.Widząc zdumienie Dicsona, wyjaśnił: Jeśli my jesteśmy tacy jak oni, można powiedzieć, że oni są jak my.Być może w tymukładzie słonecznym są rangi i hierarchie; być może najlepsze miejsce jest najbliższe, a możenie.Tak czy owak, nie ma powodu sądzić, że te gwiazdy, żywe jak nasze, nie mogą być pełnewszystkiego.Jak my". Także ludzi?" Istot odpowiednich dla owych gwiazd, tak jak my jesteśmy odpowiedni dla naszej".Poszedł do łóżka, które zajmowało większość ich pokoju, i wbił w nie palec.Dicson potrząsnął głową. Ale, ale.Influencje, promienie tych planet, jak to, jak one.Zamilkł i znieruchomiał.Zapragnął nagle chwycić się czegoś stałego, ale jak gdybyizba była kabiną na statku, albo wnętrzem kolebiącego się powozu, nic nie było tu stałe.Jegopierś zawierała teraz dwa całe wszechświaty, które zastępowały się wzajemnie, kiedywymawiał zdania stosujące się na przemian do jednego albo drugiego.Stare uniwersum,wielka Ziemia leżąca pod kołującymi niebiosami i planety w swoich domach (łagodnych,zajadłych, gorących, zimnych), kołyszące lampami nad nią.Potem hopla, ten drugi: małapędząca Ziemia, unosząca wszystkie swoje oceany, góry, rzeki, miasta, państwa i ludzi,zajmująca miejsce w tańcu pośród innych wielkich, okrągłych ciał, uśmiechających się doniej. Poruszamy się pośród gwiazd" - rzekł Bruno - i podlegamy influencji każdej z nichpo kolei.Więc jesteśmy z zasady ziemscy, ale te pozaziemskie wpływy powodują, że stajemysię niczym istoty z tamtych planet.Poczytaj Ficina w kwestii przyciągania dobrych influencjiprzez nasze natury". De vita coelitus comparanda". A mieszkańcy tamtych gwiazd podlegają naszym wpływom.Muszą.Być możewilgotna ziemska influencja łagodzi suchy, choleryczny gniew Marsjan.Być może naszebłękitne niebiosa koją czarną melancholię Saturna".Usiadł na łóżku i ściągnął buty.Dicson zdjął z szyi kryzę, roześmiany, rozkojarzony.Bruno ciągnął: To nic nowego, jak ów dżentelmen raczył wspomnieć.Pitagoras też o tym wiedział.IPalingeniusz.�gipt to znał".�gipt.Dicson westchnął.Bruno splótł palce. Sieć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki