§ Sawicka Monika Kolejnoć uczuć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I zadręczasiebie.I nas.I coś zaczyna się psuć.A po co? %7łycie byłobyprostsze, gdybyśmy umieli mówić najbliższym, jak bardzo sądla nas ważni.%7łe bez nich świat byłby mniej kolorowy.Ptakinie śpiewałyby tak głośno.Słońce nie świeciłoby tak mocno.%7łe bez nich jak bez powietrza.Ja pani dobrze radzę i niechpani to napisze: Nie bójmy się mówić KOCHAM.Napiszepani? No.To dobrze.PO DRUGIEJ STRONIE TCZYKILKA SA�W WSTPUAle najpierw.Dziękuję Moim Przyjaciółkom:Ani Brędowskiej, że mnie nie udusiła gołymi rękami.Bomi się należało.Kasi Ciechanowskiej, że nadal mnie wpuszcza do swojegodomu.Aśce Karpińskiej, że wciąż ze mną rozmawia i chodzi nakawę.Ance Kosiakiewicz, że wciąż mnie upija, kiedy trzeba.Agacie Brodowicz - Olejko, że ma do mnie anielskącierpliwość.Mojej Mamusi, Mamci, że zawsze wszystko rozumie, niekrytykuje, pozwala mi popełniać własne błędy i jest moimNajcudowniejszym Przyjacielem.Wielką radość mi sprawiacie.%7łycie jest pełne niespodzianek.Kiedy już przestanieszwierzyć, że spotka Cię coś dobrego, to właśnie się dzieje.Jakwiecie, pisałam tę książkę w wielkim smutku, rozpaczy i nadprzepaścią.%7łycie dla mnie przestało mieć kolor, zapach ismak.Wstyd się przyznać, ale nie raz, nie dwa w mojej głowiepojawiały się myśli o przejściu do innego świata.Bo w tymczułam się wypalona, pusta, serce wciąż biło, ale byłammartwa.Do dziś tak myślę, ale już rzadziej.Mamy prawo dozwątpienia, do słabości, nawet do takich myśli jak moje.Alenie wolno nam tego zrobić.Bo przecież wszystko jestprzejściowe, to po prostu kolejny etap naszego życia i trzebago przeżyć.Nie wolno nam też zapominać o tych, którzy naskochają i których zostawilibyśmy z bólem, poczuciem winy ismutkiem.Być może nigdy już by się nie uśmiechnęli, nigdynie roześmiali.Nie przypuszczałam, że w moim odczuciu, tak smutnaopowieść, jaką Wam przekazałam w 7 KOLORACH TCZYda Wam tyle siły, pozytywnej energii, wiaty i uśmiechu.Pisząc ją, płakałam.Tak jak płaczę, czytając listy od Was, moje kochaneCzytelniczki.Każdy list od Was powoduje, że się uśmiecham,przez łzy radości, ale zawsze to przecież uśmiech.I mam dośćsiły, by przeżyć kilka następnych dni.Dziękuję Wam zapodzielenie się ze mną emocjami - to bezcenny dar.Gdyby nie Wy, to bym nie ja.Jestem dla Was.Bez Wasmnie nie ma.Piszcie do mnie, kiedy tylko macie ochotę, kiedy jestWam smutno, wesoło, kiedy zdarzy się w Waszym życiu cośważnego.Jestem na posterunku - gotowa, by wirtualnieprzytulić, zawiesić opiekuńcze chmurki, by nad Wamiczuwały.Ja - nie żadna tam wielka ważna pisarka - alezwyczajna ja, Sawicka, która żyje w tym samym, takimsamym świecie jak Wy, oddycha tym samym powietrzem,stawia każdego dnia czoło problemom takim, jak Wasze.Dziękuję za chwile wzruszeń, za zaufanie, za Wasz czas.Teraz idę sobie popłakać.Jak mawiał Forrest Gump: Jeślijuż musisz płakać, zrób to w samotności i uwiń się z tymszybko."A ja mawiam: Jeśli już musisz płakać, płacz i rób to takdługo, jak potrzebujesz.Nie trzeba się wstydzić łez.Choćmożna też płakać bez nich - często wszystko we mnie płacze,ale łzy nie płyną.Najbardziej jednak chciałabym Was widzieć szczęśliwe,roześmiane, spełnione, kochające i kochane.Pragnę tego dla Was z całego serca.I tego Wam życzę.Pamiętaj - jesteś tym, czym wierzysz, że jesteś.Możeszwszystko.Przytulam i całujęMonika SawickaLISTY OD CZYTELNIK�WWitam, 7 kolorów tęczy" to pierwsza książka Pani autorstwa,którą przeczytałam.Chciałabym się podzielić z Panią mojąopinią na jej temat.Fabuła bardzo ciekawa.Dwa przeplecionewątki są wspaniałym pomysłem i wzbudzają, już na samympoczątku, zainteresowanie czytelnika.Oryginalny pomysł(owszem, przypomina Grę w klasy").Dwie głównebohaterki, mimo wielu różnic między sobą, mają jedenwspólny cel - dążą do szczęścia.Jak każdy człowiek w swoimżyciu.Trafiają na przeszkody, a ich wydarzenia z przeszłościciągle dają o sobie znać i wchodzą" w terazniejszość.Uważam, że to ważne i trzeba o tym pisać.%7łeby nie tracićwiary w lepsze jutro i przede wszystkim, w siebie! Dialogi sąbardzo realistyczne.Zawsze mam zastrzeżenia do dialogów wksiążkach, a u Pani są one dla mnie rzeczywistym oddaniemrozmowy.Tak właśnie rozmawiamy z bratem, przyjaciółką.Listy od Adama wywołały u mnie na początku mieszaneuczucia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki