Anne Holt Vik i Stubo 03 Wybór pani prezydent

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ona jednak zamiast tego poszła do Hannę Wilhelmsen.Po-czątkowo przyciągnęła ją ciekawość.Hannę była legendąwśród tych, którzy wciąż o niej mówili.Jeśli ktokolwiek mógłpomóc Inger Johanne zrozumieć wencke Bencke, mogła to byćtylko Hannę Wilhelmsen.Spokojna, wręcz obojętna postawabyłej komisarz działała uspokajająco.W przeciwieństwie doimpulsywnej Inger Johanne, która kierowała się intuicją,Hannę zawsze analizowała wszystko na zimno, nie dawała sięsprowokować, zachowywała chłód i opanowanie.No i umiałasłuchać.Zawsze miała na to czas.- Policja utknęła w miejscu - oświadczyła teraz autorkapowie ści kryminalnych w studiu i poprawiła okulary.- Rzadkomożna zobaczyć policjantów tak totalnie pogubionych.Z tego,co wiem, to mają problem rodem raczej ze staroświeckiejpowieści krymi nalnej niż z prawdziwego życia.Prowadzący lekko się wychylił.Ujęcie się zmieniło, pokazy-wało teraz oboje.Zbliżyli się do siebie, jakby mieli się podzielićtajemnicą.- Ach tak - powiedział mężczyzna z zachętą.- Pani prezydent znajdowała się, rzecz jasna, pod pełnąochroną.Jak mogliśmy zobaczyć w licznych reportażach wciągu ostatniej doby, podjęto wszelkie środki bezpieczeństwa.Między innymi kamery w korytarzach wokół.- Nie przejmuj się - rzuciła Hannę cicho.- Możemy to wyłą-czyć.Inger Johanne sięgnęła po poduszkę, na której odruchowozacisnęła dłonie.- Nie - odparła lekko.- Chcę posłuchać.- Na pewno?Inger Johanne kiwnęła głową, nie odrywając wzroku odekranu.Hannę przez kilka sekund jej się przyglądała, w końculedwie dostrzegalnie wzruszyła ramionami i wróciła do książki.-.innymi słowy coś w rodzaju tajemnicy zamkniętego po-koju" - ciągnęła z uśmiechem Wencke Bencke.- Nikt stamtądnie wychodził, nikt nie wchodził.- Skąd ona to wie? - spytała Inger Johanne.- Skąd ona, namiłość boską, zawsze wie, co robi policja? Przecież oni jej niecierpią i.- Policja cieknie jak durszlak z Ikei.- Hannę jakby wreszciezainteresowała się rozmową w telewizji.- Zawsze tak było.Inger Johanne przyłapała się na tym, że ją obserwuje.Hannę zamknęła książkę, która powoli zaczęła zsuwać jej się zkolan.Nie zważała na to, tylko podjechała wózkiem trochębliżej i sięgnęła po pilota, żeby pogłośnić fonię.Lekkowychylała się do przodu, jakby nie chciała stracićnajmniejszego szczegółu z wywodu pisarki.Powolnym gestemzdjęła okulary do czytania, nawet na chwilę nie odrywając oczuod ekranu.Taka właśnie musiała być kiedyś, pomyślała Inger Johanne.Czujna i skupiona.Zupełnie inna od tej obojętnej postaci,która tkwi dobrowolnie uwięziona w ekskluzywnymmieszkaniu w zachodniej dzielnicy i czyta książki.Hannęwydawała się teraz znacznie młodsza, wręcz młoda.Oczy jejbłyszczały, zwilżyła wargi i powoli odgarnęła włosy za ucho.Zalśnił brylant, na który padło światło z okna.Gdy IngerJohanne otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, Hannęostrzegawczo, choć prawie niezauważalnym gestem, podniosłapalec.- Aączymy się teraz z siedzibą rządu - oznajmił wreszcie pro-wadzący i skinął głową, dziękując pisarce.- Premier ma sięspotkać.- Musisz zadzwonić - oświadczyła Hannę Wilhelmsen,gasząc telewizor.- Zadzwonić? Do kogo?- Musisz zadzwonić na policję.Wydaje mi się, że zrobiligłupstwo.-Ale.ty sama zadzwoń.Przecież ja nie wiem co.nie znam.- Posłuchaj! - Hannę odwróciła wózek w jej stronę.-Zadzwoń do Yngyara!- Nie mogę.- Pokłóciliście się.Tyle zrozumiałam, skoro przyszłaś tutajszukać azylu.Musi chodzić o coś poważnego, inaczej niezabrałabyś dziecka.Ale to nie moja sprawa.Nie interesujemnie to.Inger Johanne zorientowała się, że ma szeroko otwarte usta,zamknęła je czym prędzej.- To w każdym razie jest ważniejsze - ciągnęła Hannę.-JeżeliWencke Bencke jest właściwie poinformowana, a istniejąwszelkie powody, by zakładać, że tak jest, to policja popełniłatak wielkie głupstwo, że.Zawahała się, jakby sama nie miała odwagi uwierzyć w swojąteorię.- To ty znasz policję z Oslo - zauważyła Inger Johanne nie-śmiało.- Nie.Nie znam nikogo.Ty musisz zadzwonić.Zatelefonujdo Yngyara, on już będzie wiedział, co zrobić.- No dobrze, mów - zgodziła się Inger Johanne niepewnie iodłożyła poduszkę.- Co jest takie ważne? Co zrobiła policja?- Raczej czego nie zrobiła - odparta Hannę.- A zaniechanie na ogół bywa gorsze.11Yngvar Stub� stał przy drzwiach windy na czwartym piętrzesiedziby policji i czuł się bardzo nieswojo.Wciąż nie miał moż-liwości zatelefonowania do żony.Poczucie, że zrobił coś złego,wymykając się z domu pogrążonego w porannej ciszy bez roz-mowy z Inger Johanne, z każdą upływającą godziną dręczyłogo coraz bardziej.Warren Scifford musiał pochłonąć potężne śniadanie.Dwarazy odrzucił propozycję lunchu, a Yngyarowi żołądekprzyrastał do kręgosłupa.Tym bardziej irytowała go taprzynajmniej pozornie pozbawiona jakiegokolwiek planuwędrówka Amerykanina między rozmaitymi gabinetami przyGr�nlandleiret 44.Scifford coraz rzadziej się komunikował zeswoim norweskim łącznikiem.Od czasu do czasu mówił, żemusi gdzieś zadzwonić, ale wtedy oddalał się na tyle, że Yngvarz takiej rozmowy nie był w stanie nic wychwycić.Ponieważ niemiał pojęcia, jak długo Warren będzie zajęty, nie mógłskorzystać z szansy na porozumienie się z Inger Johanne.- Muszę iść - oświadczył Warren, zamykając komórkę prawiew biegu.- A dokąd idziemy?Yngvar czekał na niego prawie kwadrans.Mimo to usiłowałokazywać życzliwość.- Nie potrzebuję cię.Nie w tej chwili.Muszę wracać dohotelu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki