Uwodzicielka Robards Elizabeth

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A przecież nie maw tym zmysłowego podtekstu.Chodzi tylko o ustawienie modelki.Cofa się i patrzy uważnie.- Mademoiselle, zechce pani zebrać fałdy spódnicy tak, by odsłonić nogi krzesła? MademoiselleClaus, byłaby pani tak dobra i pomogła udrapować tren?Fanny Claus wykonuje polecenie, ale by osiągnąć zamierzony efekt, muszę wstać i przestawićkrzesło, żeby oparcie nie zasłaniało linii sukni.Kiedy znów siadam, �douard bacznie mi się przygląda spod ściągniętych brwi.Zastanawiamsię, co budzi jego niezadowolenie.Czy fakt, że obie jesteśmy ubrane na biało?On jednak mówi tylko:- Praca nad płótnem potrwa wiele dni.Czy zdają sobie panie sprawę, że będą musiały przycho-dzić zawsze w tych samych sukniach?Potakuję, ale niepokoi mnie co innego.- A jeśli się pobrudzą, monsieur?Skubie się po brodzie i zwraca się do maman i madame Chevalier z pytaniem:RLT- Czy panienki mogłyby jutro ubrać się inaczej, a przynieść ze sobą te sukienki? Zostawiłyby jetutaj i co dzień przebierały się do pozowania.Mademoiselle Morisot ma rację.Gdyby nosiły je co-dziennie, z pewnością by się pobrudziły.Mimowolnie biegnę wzrokiem ku parawanowi.Brakuje mi tchu na samą myśl, że miałabym sięza nim przebierać.Spoglądam na mamę, by sprawdzić jej reakcję.Madame Chevalier zerka na madame Manet, na której propozycja syna najwyrazniej nie zrobiławrażenia.Maman przymruża oczy i patrzy na mnie z miną a nie mówiłam!".- Jeśli pani to nie przeszkadza, madame Manet - odpowiada z rezerwą - to mnie również.Ku memu zaskoczeniu madame Chevalier też się zgadza i sprawa zostaje zamknięta.FannyClaus i ja staniemy się swoimi garderobianymi, bo żadna nie poradziłaby sobie z zapięciem guzikówna plecach.- Proszę przesunąć się w prawo, ale głowę przekręcić nieco w lewo.Robię dokładnie tak, jak każe.- Nie, za bardzo się pani odwróciła.Bardziej do środka.Jeszcze odrobinę.Tak, teraz jest do-brze.Znakomicie.Proszę zostać w tej pozie.Podchodzi do stołu i wraca z naręczem dodatków.Dla mnie przyniósł czerwony wachlarz i wi-siorek.Podaje mi wachlarz, potem staje za mną i zawiązuje mi na szyi czarną aksamitkę.Kątem oka zauważam, że na aksamitce wisi medalion w kształcie serca.Na karku czuję dłoń�douarda.Zastanawiam się, czy wisiorek należy do Suzanne.A może to tylko jeden z wielu rekwizy-tów, które każdy malarz trzyma w atelier właśnie na takie sytuacje.Skończył zawiązywać tasiemkę i wraca przed balkon.- Proszę wziąć wachlarz do lewej dłoni i ułożyć na prawym przedramieniu - instruuje.- Tak,doskonale.Znakomicie.Proszę zostać w tej pozycji, a ja ustawię pozostałych.Zajmuje mu to sporo czasu.Każe Fanny Claus stanąć przy mnie, a monsieur Guillemeta ustawiamiędzy nami, nieco w głębi.Głowę mam odwróconą, więc nie widzę, jakie rekwizyty dobrał, ale domyślam się z jego in-strukcji.- Mademoiselle Claus, proszę ułożyć parasolkę w poprzek, opierając ją na lewym łokciu.O tak.- Pokazuje.- I ułożyć dłonie tak, jakby wkładała pani rękawiczki.Dyspozycje dla monsieur Guillemeta są proste.- Proszę stanąć za paniami, s'il vous pla�t, i trzymać ręce w ten sposób.�douard zgina ramiona w łokciach.Jedną rękę ma uniesioną nieco wyżej, jakby został zatrzy-many w pół gestu.Już się wydaje, że scena jest gotowa i można zaczynać pracę, gdy Manet marszczy czoło i pod-chodzi do stołu.Długo szpera w rupieciach, wreszcie wyciąga niewiarygodnie paskudny kapelusik -RLTwłaściwie miniaturowy czepek ozdobiony brzydkimi pomponami imitującymi kwiat.Przez ułameksekundy obawiam się, że przypnie mi go do włosów.Niestety, ta przyjemność spotyka Fanny Claus.Słyszę, jak �douard szeleści czepkiem, ale boję się ruszyć, by nie zmienić pozy, jaką dla mnie wybrał.Uśmiecham się w duchu, bo domyślam się, jak bardzo ten niemodny czepek będzie podkreślałjej nieciekawe, toporne rysy.Maman, madame Chevalier i madame Manet gawędzą w głębi atelier.Ich rozmowa nie rozpra-szała �douarda, dopóki zajmował się aranżacją sceny.Kiedy jednak przeszedł do szkicowania węglemna płótnie, wyraznie zaczęła mu przeszkadzać i coraz częściej oglądał się na nie przez ramię.- Nie czuje się pani zmęczona, mademoiselle Berthe?Jego pytanie wyrywa mnie z zadumy i zawstydza.Choć myślami bujałam w obłokach, wiemdoskonale, że nie zagadnął pozostałych dwojga.Poprawiam się i prostuję.Owszem, męczy mnie utrzymywanie tej samej pozycji, ale nie będęsię skarżyła.Kiedy zgadzałam się na pozowanie, wiedziałam, na co się decyduję.- Nie, ani trochę, merci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki