Tranter Kristen Dziedzictwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Richard wziął moją szklankęi dopił resztę whisky. A ja twierdziłem, że mąż tej zaginionej kobietyją sprzątnął. Więc poszedłeś na policję.Skinął głową. Nie mówiłem ci o tym, gdy tu byłaś wcześniej& odłożyłem totak jakby& niepotrzebnie& cóż, z początku nie chciałem się z tobązobaczyć, bo byłaś jej przyjaciółką, a ja robiłem, co mogłem, żeby o tymzapomnieć.Złożyłem to niejako do archiwum.I zasunąłem szufladę.Westchnął ciężko. Sądzę jednak, że teraz możesz się o tymdowiedzieć.Ostatecznie przyniosłaś to ze sobą. Rzucił okiem narysunki. Byłem wtedy zrozpaczony.Myślałem, że straciłem jeszczejednego przyjaciela& kogoś, kto pracował w restauracji w World TradeCenter.Okazało się, że tamtego dnia nie było go w pracy.Tak czyinaczej, gdy tylko się dowiedziałem, że Ingrid nie wróciła do domu,pomyślałem, że Grey wreszcie dopiął swego.W lipcu tamtego rokuwyjechałem do Maine& moi rodzice mają tam dom nad jeziorem.Byłem u nich przez kilka tygodni i po powrocie zadzwoniłem do Ingrid. Znowu zrobił głęboki wdech. Trochę rozmawialiśmy.Zgodziła sięspotkać ze mną przy kawie. Przesunął dłonią po powiekach. To byłookropne lato.Wyjechałem zaledwie parę tygodni po tym, gdy todostałem wskazał głową szafkę na dokumenty i przez ten czas siękłóciliśmy.To znaczy doszło między nami do paru sporów.Czekałam. Próbowałem ją przekonać, żeby od niego odeszła dodał. Tego właśnie naprawdę nie rozumiem.Czemu tego nie zrobiła.Richard spojrzał na mnie. Naprawdę? Myślałem, że znając ją tak dobrze, zrozumiesz.Zastanowiłam się nad jego uwagą. Nie potrafiła znieść niepowodzeń na żadnym polu wyjaśnił.Nie mogła znieść myśli, że nie ma racji.Wciąż hołdowała& temuwyobrażeniu o idealnym małżeństwie.A najbardziej nie znosiławłasnego zawstydzenia.Starałam się to sobie wyobrazić i udało mi się, choć poczułam przytym mdłości.Zawstydzenie rolą bitej żony i koniecznością przyznania,że jej małżeństwo jest nieudane.Czy to mogło być gorsze od przemocy?�w wstyd bardziej niż cokolwiek innego sprawiał, że wydawała sięo wiele starsza niż wtedy, gdy wyjeżdżała z Australii.Przypomniałamsobie, jak bardzo postarzała się jej twarz, gdy ostatnim razemwidziałyśmy się w Sydney. Ale zrobiłeś to zdjęcie zauważyłam. Widziałeś stłuczenie. Tylko że ona tamtego wieczoru nic nie powiedziała.Niezaprzeczyła temu& po prostu przez cały spędzony tutaj czas prawie sięnie odzywała.Próbowałem ją skłonić do wizyty w szpitalu, ale niechciała tam pojechać.Bałem się, że ma złamane żebro& widziałaś,prawda?Skinęłam głową. To stłuczenie wyglądało naprawdę paskudnie. Owszem.Bo było paskudne.Ale nie miała ochoty na rozmowę,pragnęła tylko tu zostać, nie chciała wracać do domu.Fleur nie było&dokądś wyjechała.Do szkolnej koleżanki? Nie wiem.Może właśniedlatego Ingrid przyjechała tutaj. Mieszkanie Greyów znajdowało sięniedaleko lokum Richarda, wystarczyła krótka jazda taksówką.Wcześniej była już u mnie kilka razy.Zostaliśmy& przyjaciółmi,pewnie tak byś o nas powiedziała& głos uwiązł mu w krtani napierwszym roku studiów na Columbii.Mimo to jej wizyta tamtegowieczoru była dla mnie zaskoczeniem. Westchnął. Nie płakała, alebyła naprawdę wstrząśnięta.To ja wpadłem na pomysł, by zrobićzdjęcie.Jako dowód, skoro nie chciała pojechać do szpitala na obdukcję.Początkowo zamierzała je ze sobą zabrać, ale potem chyba po prostuo nim zapomniała.Przypuszczam, że była w szoku.W każdym raziepózniej, gdy przez parę następnych tygodni próbowałem z nią o tymporozmawiać, serwowała mi tę bajkę o spadaniu ze schodów.Niechciała powiedzieć, dlaczego wówczas tu przyszła.Domagała się, bymoddał jej to zdjęcie. Richard umilkł, rozdrażniony wspomnieniemtamtego spotkania. Zacząłem odnosić wrażenie, że jeżeli mamypozostać przyjaciółmi, muszę to przemilczeć, przestać drążyć temat.Przypomniałam sobie wizytę w Nowym Jorku z Ralphem,milczenie, jakie zaległo wokół tematu Greya.Zastanawiałam się, czyRichard stał się takim przyjacielem Ingrid, jakim kiedyś był Ralph jejwielbicielem, powiernikiem z premedytacją trzymanym zawsze nadystans. Naprawdę trudno mi było się z tym pogodzić. Zawahał się.Oparł łokcie na kolanach, splótł dłonie. Gdy byłem w Maine, nierozmawialiśmy ze sobą.A gdy ujrzałem ją latem po moim powrocie,zaszła w niej kolejna zmiana.Po prostu kategorycznie odmówiłarozmowy o Greyu, ich związku, o wszystkim, co się z tym łączyło.Razna jakiś czas wyjeżdżała do domu nad Hudsonem.Tuż przed jejkolejnym wyjazdem& znowu tam się wybierała i naprawdę martwiłemsię o to, co może się tam, na wsi, dziać& po raz kolejny domagałem sięrozmowy.Skinęłam głową. Przysięgam& widziałem na jej ręce ślad po oparzeniu.Chryste. Wsparł czoło na dłoni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki