Sejda Kazimierz C.K. Dezerterzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Bardzo to drogie, proszę pana, w dzisiejszych czasach.Może panowie życzą sobieskosztować firmowego gulaszu? Sz�k�l�n zmrużył oko.- Ja jestem Madziar, filutko, i m n i e na firmowy gulasz nie nabierzesz.Od pięciudni chodzę po Budapeszcie i ani jednego kota nie spotkałem - mówił patrząc ubawionejkelnerce w oczy - a im mniej kotów na ulicach, tym więcej tego firmowego gulaszu wrestauracjach.- Więc co panowie sobie życzą?- Parówek, dziecko kochane.Osiem par z chrzanem.Tylko żeby mi która nie zaczęławierzgać na talerzu.Konie węgierskie bywają narowiste.- Mamy tylko wieprzowe.Ale panowie wybredni, swoją drogą.- Jeżeli się wstępuje na kilka dni z frontu do kraju i jutro się tam wraca, to trzeba sobieużyć, nie? Kelnerka ze współczuciem westchnęła.- %7łeby się ta wojna już skończyła.- Po co? Chyba wy na wojnę nie możecie narzekać.- Mam męża na froncie rosyjskim.- E.taki to tam front.%7łeby na włoskim, tam, gdzie my, to co innego.Na rosyjskimgrają z bolszewikami w karty i obrabiają moskiewki.- Bezwstydny pan jest!- Ma pani słuszność.Rzeczywiście jestem bezwstydny - przyznał Sz�k�l�n - ale to niemoja wina.Niech pani popatrzy na te gęby.To oni mnie takim zrobili.Przed wojną niepowiedziałem nigdy brzydkiego słowa.A to takie ordynarne bestie.niech pani nie ucieka!Herstellt!.uciekła.Do stolika podeszła jakaś starsza kobieta ze skrzynką zawieszoną na ramieniu.- Może panowie kupią papierosów od biednej kobiety?- Mamy swoje.Stara nachyliła się do Hładuna.- A może kokainy?Hładun przecząco pokręcił głową.- Co ona tobie gada? - zapytał Sz�k�l�n.- Niech no paniusia ze mną porozmawia.- Mogę dostarczyć kokainy, morfiny i eteru - tajemniczo szepnęła mu do ucha.- A na co nam to? - ze zdziwieniem zapytał Sz�k�l�n.- Jak to na co? Narkotyk.humor się poprawi.- Narkotyk, he.he.diabli mi po narkotykach, wiem, jak się po nich humorpoprawia, miałem kiedyś operację ślepej kiszki i przekonałem się, co narkotyk potrafi.Nieżyczę pani tak rzygać jak ja wtedy po tym narkotyku! Dziękuję!- Widzę, że panowie są solidni żołnierze - powiedziała stara półgłosem i dodałapoufnie: - Mam dwie siostrzenice.Zliczne młode kobietki, mężowie na wojnie.Możepanowie pójdą ze mną.Niedaleko.Lepiej się można będzie zabawić u nich niż tu.- Jawohl.siostrzenice.A do kontroli chodzą? Stara łypnęła okiem.- Porządne kobietki, panie żołnierzu.- To po co pani zaprasza do porządnych, babuniu? Będziemy z nimi śpiewali kolędy?Nas się tylko do nieporządnych zaprasza.- Ale pewnych - wtrącił Haber.Stara rajfurka odeszła,- Ma te siostrzenice na każdej ulicy, stara czarownica.Narkotyk mi proponuje, no.Po kolacji wyszli na świeże powietrze.Najpierw pętali się po gwarnych ulicach,wreszcie, na propozycję Habera, któremu mijający go żandarmi przysparzali ściskanie wdołku, poszli do kina.Grano jakąś głupią komedię, która znakomicie poprawiła humory.Sz�k�l�n wypił tego dnia więcej niż zwykle i z tej racji zachowywał się trochęhałaśliwie, co oczywiście nie wszystkim się podobało.Toteż siedząca przed nim jejmość wdużym kapeluszu, ozdobionym małą wypchaną ptaszarnią, zniecierpliwiona chóralnymodczytywaniem napisów, odwróciła się i surowo spojrzała na Sz�k�l�na.W ciemnościzobaczył tylko białka wytrzeszczonych na siebie oczu i usłyszał coś sceptycznego o swoimrozumie.- Zapłaciłem za wejście i mam prawo czytać.Na to są napisy, żeby je ludzie czytali,madame.A głuchoniemy nie jestem.Może pani też czytać głośno.Proszę bardzo, wcale mi tonie przeszkadza.- Kiedy się jest pijanym, nie idzie się do kina, tylko do łóżka.- Z kim, szanowna pani? - podchwycił Sz�k�l�n.Białka znacznie się powiększyły.- Chyba nie ze mną, drabie jeden! Cóż to za zachowanie! To ma być porządnyżołnierz.no!- Więc jestem nieporządny? Okropnie mnie pani zmartwiła.- Nie gadam z panem, pijanico! I radzę siedzieć cicho, bo będzie zle.Do plackomendyjest niedaleko.Na wzmiankę o komendzie placu Haber pociągnął Sz�k�l�na za rękaw.- Daj spokój, po co ją zaczepiasz?- Ona mnie zaczepiła pierwsza.Z dalszych rzędów dały się słyszeć syki, jak z dużego wężowiska.- Cicho tam!Ci, którzy prosili o spokój, snadnie się zawiedli, gdyż nie znali Sz�k�l�na.Powstał iodwrócił się.- Mam prawo czytać napisy czy nie? - rzucił w tłum głośne zapytanie.- Chcęzobaczyć tego, który mi zabroni!- Nie hałasować tam!- Siadać, do diabła!- A może mnie się już nie chce siedzieć? - huknął znowu Sz�k�l�n.- Zawołać portiera!Coraz więcej osób zwracało uwagę na rozlegającą się w ciemności konwersację iHładun pociągnął Sz�k�l�na za jeden rękaw, a Haber za drugi.- Siadaj, do cholery! Chcesz biedy?- Nie usiądę! Mam się bać stada cywilów? Ja? Frontowy żołnierz? Zapłaciłem za bileti mam prawo czytać napisy.Komu się nie podoba, niech mi to powie w oczy.- Nie drzyj się, bestio - ostrzegł Haber - bo pójdziemy do hotelu i zostawimy cięsamego.Sz�k�l�n zdecydowanie stanął na krześle, przy czym dla równowagi oparł się ręką okapelusz siedzącej przed nim damy.Teraz dopiero rozpętała się burza na serio.Z tylnychrzędów dały się słyszeć nawoływania, gwizdy, syki, z przodu śmiechy, a nad tym wszystkimdominował histeryczny pisk właścicielki spostponowanego kapelusza, którego ozdoba - dwapiękne ptaszki - zostały sprasowane na duszoną potrawkę.Hładun i Haber widząc, co się święci, usiłowali rozjuszonego Sz�k�l�na ściągnąć napodłogę, ale ten mimo szarpania trwał zwycięsko na krześle jak posąg księcia Sabaudzkiegona granitowym cokole.- Hładun, wyrywajmy! - poradził Haber i nie czekając na przyjaciela przepychał sięmiędzy krzesłami do wyjścia, depcząc energicznie po nogach siedzących widzów.Tumult ztego powodu powstał jeszcze większy, tym bardziej że Sz�k�l�n widząc, że towarzysze goopuszczają, zaczął, na cały głos ryczeć, żeby się zatrzymali [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki