Roslund Anders & Hellstrom Borge Odkupienie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od rozmowy telefonicznej do chwili, gdy stanął przed ochroniarzem ambasady,upłynęło dokładnie piętnaście minut.Leonardo Stevens był dość sympatycznym człowiekiem,Winge często się z nim spotykał w ciągu ostatnich lat; tragedia, jaka rozegrała się jedenastegowrześnia, sprawiła, że przez pewien czas kontakty z amerykańskimi ambasadami, nie tylko wSzwecji, ale i w dużej części reszty świata, były dość przyjacielskie.Stevens był eleganckimmężczyzną, choć w trochę staromodny sposób: siwe, zaczesane włosy, gładka twarz, któraprzypominała oblicze podstarzałego aktora.Winge pomyślał, że ambasador sprawiał czasamiwrażenie, jakby zszedł nagle z ekranu kinowego; ten jego sposób poruszania się i mówienia,głęboki głos i jak sądził Winge dialekt typowy dla wschodniego wybrzeża.Było to krótkie spotkanie, nacechowane rytualną poprawnością i grzecznością, taktypową dla całej sfery dyplomatycznej.Stevens oznajmił, że Departament Stanu w Waszyngtonie wystąpi za chwilę zformalną prośbą o ekstradycję obywatela USA, który został zidentyfikowany jako JohnMeyer Frey.Wniosek o ekstradycję zostanie przedłożony bezpośrednio rządowi szwedzkiemu napodstawie umowy ekstradycyjnej między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi.Wmyśl niej kraj należący do Unii ma obowiązek wydać Stanom Zjednoczonym ich obywateli,którzy popełnili przestępstwo.Potem trochę zbyt długo i zbyt natrętnie chwalił stosunki panujące między obupaństwami w ciągu ostatnich lat, wzajemną chęć do komunikowania się ze sobą, a także fakt,jak ważna na tym wielkim świecie jest współpraca, której gotowość sygnalizują rządySzwecji i Stanów Zjednoczonych; z zadowoleniem stwierdził, że obie strony dają sygnał dotakiej współpracy i że mają zamiar ją kontynuować.* * *Thorulf Winge nie potrzebował żadnej pomocy, żeby poradzić sobie ze zrozumieniemtego dyplomatycznego bełkotu.On też posługiwał się nim równie płynnie przez całe swoje życie.Ambasador dał mu właśnie wyraznie do zrozumienia, że Stany Zjednoczone niezaakceptują żadnej innej decyzji, John Schwarz alias John Meyer Frey musi zostać imwydany, po czym umieszczą go w bloku śmierci, gdzie będzie oczekiwał na egzekucję.* * *Winge przygotował wcześniej dwa rozwiązania na dwa scenariusze.I właśnie ten był najgorszy, właśnie tego chciał uniknąć.Umówili się na spotkanie w parku Bj�rns Tr�dg�rd, przy kiosku z kiełbaskami, odstrony Medborgarplatsen.Grens zjawił się wcześniej, zawsze tak robił, a teraz chodziłniespokojnie tam i z powrotem po chodniku, prawie nerwowo, i czekał.Miał kłopot zwyborem ubrania.Jego garnitury miały już ponad dziesięć lat, a rękawy marynarek, którewyciągał z szafy i kładł jedna obok drugiej na kapie łóżka, były białe od kurzu.Siedem, wcałej gamie kolorów, od jasnego na lato aż po czarny jak na pogrzeb.Wszystkie przymierzył,szczęśliwy, że jeszcze na niego pasowały.Po czterdziestu pięciu minutach musiał wybrać jużtylko między dwoma: ciemnoszarym, który trochę błyszczał, i całkiem jasnym lnianymgarniturem kupionym przed ostatnią imprezą firmową, na której się zjawił.Była to tragicznaimpreza: jego koledzy z pracy wpadali na siebie już po kilku kieliszkach wina, przyszli tamsami, bez osób towarzyszących.Grens przysiągł sobie, że kiedy znowu będzie miał trochęwolnego czasu, już nigdy więcej nie będzie się zadawał z tymi idiotami.Teraz, po pewnymwahaniu, wybrał ciemną marynarkę, cóż, w końcu była zima, za to ciemny odcień sprawił, żewyglądał szczupłej.Zobaczył kilku narkomanów, którzy wisieli na sobie, stojąc na schodachprowadzących na plac zabaw w parku, trochę dalej kilku drobnych paserów, których znał odwielu lat, od czasu do czasu jakąś kurewkę, która marzła w przykusej spódniczce i cienkichpantoflach, i strach w oczach tych, co nie miały na kolejny strzał w żyłę.Wszyscy oni bylitacy sami.Od czasu gdy jezdził radiowozem, a nawet od chwili, gdy ulice patrolował pieszo iprzeklinał swój los, niewiele się tu zmieniło.Zobaczył kilku kolegów jadących samochodem ulicą Tj�rhovsgatan, pomachali mu ion też ich pozdrowił.Hermansson zjawiła się punktualnie o wpół do dziewiątej, tak jak się umówili.Przyjechała metrem, a gdy wyszła z podziemi i skierowała się chodnikiem w jego stronę,faceci oglądali się za nią.Kiedy znalazła się na wysokości wejścia do hotelu, pomachała mu,też podniósł rękę.Wyglądała na zadowoloną, a on się ucieszył, kiedy ją ujrzał. To znaczy.cholera, przecież mówiłem, że się boję.może zabrzmi to staromodnie,ale.do diabła, ładnie wyglądasz.Hermansson uśmiechnęła się, prawie zażenowana. Dziękuję.A ty, jak widzę, włożyłeś garnitur.Nie sądziłam, że kiedykolwiek zobaczęto na własne oczy.Odeszli stamtąd, nie spieszyło im się, spacerowali wokół rynku na Medborgarplatsen,który o tej porze był już opustoszały.Tylko jakaś starsza para szukała miejsca, żeby coś zjeść,gdzieniegdzie wałęsały się grupy nastolatków, którzy najwidoczniej nie bardzo wiedzieli, co zsobą począć, a poza tym widać było tylko samotne, znudzone osoby.Grens cieszył się, żeHermansson była taka uparta, przecież tak długo próbował się wymigać od spotkania, aż wkońcu zabrakło mu argumentów i kilka godzin temu zgodził się, a wtedy ona wyszła dokiosku, żeby kupić gazetę i sprawdzić, jakie lokale są dziś czynne, wyjaśniła mu, że poszukaczegoś, co podoba się panom słuchającym muzyki Siwan, którzy przy okazji chcieliby trochępotańczyć.Na otwartej przestrzeni czuć było zimne podmuchy wiatru; szli obok siebie, aż wpewnej chwili Grens wskazał w stronę, w którą się kierowali, i powiedział cicho: G�ta K�llare6.Nigdy tu wcześniej nie byłem.Hermansson zauważyła, że Grens jest trochę spięty, a autorytet, którym cieszył się nakomendzie i sprawiał, że wszyscy inni utrzymywali wobec niego pełen szacunku dystans,nagle znikł.Tutaj był innym człowiekiem, w garniturze i krawacie, po raz pierwszy oddwudziestu pięciu lat poszedł z kobietą potańczyć.Hermansson zauważyła tę odmianę ipróbowała mu pomóc, żeby trochę odżył, spojrzał ludziom w oczy.W szatni się rozebrali.Grens znowu stwierdził nieśmiało, że Hermansson ładniewygląda, a gdy wzięła go pod ramię i odpowiedziała, że w garniturze jest taki elegancki,poczerwieniał.Była środa, połowa pracowitego tygodnia, wiele dni do pierwszego, a po świętach isylwestrze sporo osób miało jeszcze kaca, ale i tak lokal był prawie pełen.Hermansson zzaciekawieniem i zdziwieniem przyglądała się ludziom, którzy byli od niej na ogół dwa razystarsi.Na parkiecie, w barze, przy stołach, przy talerzach z antrykotem wszyscy oni wyglądalina zadowolonych z siebie, pełnych nadziei; przyszli tutaj, bo chcieli się głośno pośmiać,przytulić, zmęczyć w tańcu.Dzięki temu życie przez krótką chwilę stawało się prostsze.Orkiestra i tańczący cisnęli się na parkiecie pod silnym światłem reflektorów.Ewert6Popularny lokal rozrywkowy w Sztokholmie istniejący od 1939 roku.rozpoznał piosenkę O, Carol, słyszał ten utwór w radiu.Przez chwilę, tak krótką, że prawienie zdążył jej doświadczyć, poczuł w żołądku przyjemne łaskotanie; w każdym razie przez tękrótką chwilę znowu był zadowolony.Zrobił dodatkowy krok, jakby chciał zatańczyć, jegokalectwo sprawiło, że trochę się kiwał. Już teraz? spytała Hermansson i zaśmiała się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki