Pancol Katherine Żółte oczy krokodyla 02 Wolny walc żółwi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Napisaną czarnym grubym flamastrem.Wesołych Zwiąt, moje kochane.Myślę o Was tak mocno, jak Waskocham.Czuję się lepiej, ale jeszcze za wcześnie na podróże i przyjazddo Was.%7łyczę Wam nowego roku pełnego niespodzianek, miłości isukcesów.Ucałujcie ode mnie Mamę.Do zobaczenia wkrótce.Wasz Najukochańszy TatuśJos�phine dokładnie przyjrzała się pismu: to było pismo Antoine'a.Zawsze rysował w połowie ż" kreskę, zamiast kropki na górze, jakbypodnoszenie dłoni do samej góry było zbyt męczące, i zawijał s" jakmałe stopy Chinek owinięte bandażami.Potem rzuciła okiem na stempel pocztowy: 26 grudnia.Tym razemnie można było uznać, że to stary list napisany przed śmiercią.Przeczy-tała kartkę kilka razy.Sama naprzeciwko pisma Antoine'a.Shirley i Ga-ry wrócili poprzedniego dnia pózno, dziewczynki jeszcze spały.Położy-ła kartkę na stoliku przy wejściu, na widocznym miejscu, i poszła zrobićsobie filiżankę herbaty.Gdy czekała, aż woda się zagotuje, opierając sięna łokciach obok migdałowozielonego czajnika elektrycznego, do głowyprzyszło jej pytanie: dlaczego Antoine nie podaje adresu ani numeru te-lefonu, pod którym mogłybyśmy się z nim skontaktować?LRTTo druga kartka, w której nie wskazuje żadnego miejsca.Wszystkojedno jakiego: ani adresu mailowego, ani skrytki pocztowej, ani numerutelefonu, ani hotelu.Czy boi się, że ktoś go odnajdzie i będzie chciał znim wyrównać rachunki? Czyjest tak oszpecony, że obawia się wzbu-dzić niesmak? Czy mieszka w paryskim metrze? A jeżeli mieszka w Pa-ryżu, to czy wysyła listy do kumpli z Crocodile Cafe w Mombasie, abyje odsyłali, żeby dziewczynki sądziły, że ciągle tam jest? Czy też towszystko jest oszustwem, a on rzeczywiście nie żyje? Ale w takim ra-zie.w czyim interesie leżało, abyśmy sądziły, że żyje? Z jakiego po-wodu?Aby ją przestraszyć? Wyłudzić od niej pieniądze? Teraz była boga-ta.To podkreślano w gazetach, a kiedy była w nich mowa o sukcesie,jaki odniosła książka, nigdy nie zapominano wspomnieć o grubych mi-lionach zarobionych przez autorkę.Czy dowiedział się, że ona jest prawdziwą autorką Takiej pokornejkrólowej? Jeżeli żył, czytał gazety.Albo przeczytał je, gdy Hortensewywołała skandal w telewizji.A czy w tym przypadku istniał związekmiędzy napadem, którego padła ofiarą, a ponownym pojawieniem sięAntoine'a? Bo jeżeli jej coś by się stało, majątek odziedziczyłyby córki.Córki i Antoine.To szaleństwo pomyślała, patrząc, jak podnosi się poziom wodybulgoczącej w czajniku.Antoine nie był w stanie strzelić do dzikiegokrólika! Tak, ale osoby łagodne, wrażliwe zawsze marzą o brutalności,męskości jako sposobie ucieczki od rzeczywistości, od presji, której ule-gają, od nieuniknionego stwierdzenia własnej niemocy.Obecne społe-czeństwo popycha ludzi do przemocy, upatrując w niej jedyny sposóbafirmacji siebie.Jeżeli usłyszał o moim sukcesie, jak mógłby nie uznaćgo za osobisty afront? Ja, zawsze pozostająca pod jego opieką Jos�p-hine, której rozwój zatrzymał się w średniowieczu, odnoszę sukces i sta-ję się żywą prowokacją, jaką konfrontuje ze swoimi ciągłymi klęskami.Przez to rozwija się u niego poczucie niższości i frustracji, które możezlikwidować, jedynie likwidując mnie.Do takiego równania szybko mo-że dojść osaczony człowiek.LRTAntoine wierzył w sukces, w łatwy sukces.Nie wierzył ani w Boga,ani w Człowieka, wierzył w siebie.Wspaniałego Toniego Cort�sa.Zestrzelbą na biodrze, żołnierskim butem na ofiarnej bestii, w błysku fle-sza, który czyni go nieśmiertelnym.Ileż to razy mówiłam mu, żeby bu-dował powoli? Aby nie przeskakiwał poszczególnych etapów.Sukcesbuduje się od wewnątrz.Nie zdarza się za sprawą cudu.To lata studiówi pracy badawczej uczyniły moją powieść żywą, skrzącą się tysiącemszczegółów, które odbijają się w umyśle słuchaczy.Dusza też ma w tymswój udział.Dusza pokornej, wykształconej, cierpliwej badaczki.Dzi-siejsze społeczeństwo nie wierzy już w duszę.Nie wierzy już w Boga.Nie wierzy już w Człowieka.Wykreśliło duże litery i wszystko pisze zmałych, budzi rozpacz i gorycz u słabych, chęć ucieczki u innych.Bez-silni i niespokojni mędrcy odchodzą, pozostawiając wolne pole chci-wym szaleńcom.Tak, ale.dlaczego miałby zabić panią Berthier? Bo nosiła ten samkapelusz, a on w ciemności sądził, że to ja? To możliwe jedynie wtedy,jeśli jest we Francji już od jakiegoś czasu.Jeżeli mnie szpieguje, śledzi,zna moje przyzwyczajenia.Słuchała śpiewu baniek w czajniku, wolnego crescenda wody, któraburzy się, aż zabrzmi suchy trzask wyłącznika, po czym zalała wrząt-kiem liście czarnej herbaty.Trzy i pół minuty zaparzania podkreślałaShirley.Gdy parzy się ją dłużej, jest gorzka, gdy krócej jest bez wy-razu.To istotny szczegół, wszystkie szczegóły zawsze są istotne, pamię-taj, Jo.Coś się tu nie zgadza, jakiś maleńki szczegół nie pasuje.Szczegół,który dostrzegłam, a jednocześnie przeoczyłam.Podsumowała.Antoine.Mój mąż.Zmarły w wieku czterdziestutrzech lat szatyn średniego wzrostu.Przeciętny Francuz, numer butatrzydzieści dziewięć, nieszczęśliwy, gdyż obficie pocił się w towarzy-stwie, fan Juliena Lepersa i Pytań dla mistrza, manikiurzystek blond,afrykańskich biwaków i dzikich bestii w charakterze podnóżka.Mójmąż, który sprzedawał strzelby, pod warunkiem że nie będzie musiał ichładować.U Gunmana trzymali go ze względu na łagodność, dobre ma-LRTniery, umiejętność prowadzenia rozmowy.Tracę rozum.Od wczoraj-szego wieczoru myślę na opak.Siedziała, przez chwilę rozważając to wszystko, zamykając w dło-niach gorący czajniczek, myśląc o Antoinie, potem o mężczyznie wczerwonym golfie z zamkniętym okiem i blizną.Antoine nie jest mordercą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki