Motyl Lisa Genova

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Opróżniła zawartość torby z książkami, torby na laptopa oraz błękitnej torby.Przeszukałasterty rzeczy, dotykając każdego przedmiotu palcami, by przywołać jego nazwę w głowie.I nic.Nie pamiętała miejsc, które już wcześniej sprawdziła.Sterta przekopanych rzeczy była dowodemwcześniejszych poszukiwań.Wygląd domu wskazywał na to, że rozkopała już cały parter.Zlanapotem, krążyła po domu rozgorączkowana.Nie poddawała się.Pobiegła na górę.Przetrząsnęła kosz na bieliznę, stoliki nocne, komody, szafy, szkatułkę na biżuterię, kosz nabrudną bieliznę, apteczkę.Sypialnia na dole.Pobiegła z powrotem po schodach, zlana potem,rozgorączkowana.John stał w przedpokoju, po kostki w płaszczach. Co się tu, u diabła, stało? zapytał. Szukam czegoś. Czego?Nie potrafiła tego nazwać, jednak wierzyła, że gdzieś w jej głowie chowała się nazwa, którąznała. Dowiem się, gdy to znajdę. To jakiś totalny kataklizm.Wygląda, jakby się do nas włamano.Nie pomyślała o tym.To by tłumaczyło, dlaczego nie potrafiła tego znalezć. O Boże, może ktoś to ukradł. Nikt nas nie okradł.Rozniosłaś dom na kawałki.Obok kanapy w salonie zauważyła nietknięty kosz z czasopismami.Zostawiła Johna i teorięo kradzieży w przedpokoju, a następnie podniosła ciężki kosz, wyrzuciła czasopisma na podłogę,poszperała w nich i odeszła.John poszedł za nią. Alice, przestań, nawet nie wiesz, czego tak właściwie szukasz. A właśnie, że wiem. No więc? Nie mogę powiedzieć. Jak to wygląda, do czego służy? Już ci mówiłam, że nie wiem i że będę wiedzieć, gdy to znajdę.Muszę to znalezć, inaczej umrę.Zastanowiła się nad własnymi słowami. Gdzie są moje leki?Weszli do kuchni, przedzierając się przez kartony z płatkami śniadaniowymi oraz puszkami z zupąi tuńczykiem.John znalazł porozrzucane na podłodze recepty i fiolki z witaminami oraz dozownik doleków w misce na stole. Tutaj są powiedział.Pragnienie, potrzeba, od której wszytko zależało, nie zgasło. Nie, to nie to. To jakieś szaleństwo.Musisz to zakończyć.Wszędzie walają się śmieci.Zmieci.Otworzyła kosz na śmieci, wyjęła z niego worek i wyrzuciła zawartość. Alice!Przeleciała palcami po skórkach z awokado, oślizłym tłuszczu z kurczaka, zużytych chusteczkachi ścierkach, pustych kartonach i opakowaniach oraz innych jak im tam było śmieciach.Zauważyłapłytę Alice Howland.Trzymała mokre pudełko w rękach i przyglądała się mu.Mhm, nie chciałamtego wyrzucić. To jest to, to musi być to powiedział John. Cieszę się, że to odnalazłaś. Nie, to nie to. Posłuchaj mnie, śmieci są porozrzucane po całej podłodze.Po prostu przestań, usiądzi odpocznij.Jesteś szalona.Może kiedy przestaniesz i trochę odpoczniesz, przypomnisz sobie. Dobrze.Może gdy usiądzie spokojnie, przypomni sobie, co to było i gdzie to zostawiła.Albo zapomni, żew ogóle czegoś szukała.ZNIEG, KT�RY PADAA od wczoraj i zasypał większość Nowej Anglii na co najmniej półmetra, właśnie ustał.Nie zauważyłaby tego, gdyby nie odgłos piszczących wycieraczekporuszających się na przemian to w lewo, to w prawo po suchej szybie samochodu.John wyłączył je.Ulice były odśnieżone, ale ich samochód był jedynym na drodze.Alice zawsze lubiła ciszę orazspokój poprzedzające śnieżycę, jednak dzisiaj wytrącało ją to z równowagi.John zaparkował przy Mount Auburn Cemetery.Skrawek miejsca parkingowego zostałodśnieżony, jednak sam cmentarz, ścieżki oraz nagrobki, spowijał gęsty puch. Bałem się, że wciąż może to tak wyglądać.Będziemy musieli przyjechać innym razem powiedział. Nie, zaczekaj.Daj mi chwilę.Wiekowe czarne drzewa z poskręcanymi żylakowatymi gałęziami, przykryte bielą, tworzyły iściemagiczną scenerię.Dostrzegła kilka, jak przypuszczała, szarych, wyszukanych kamieni nagrobnych,które należały do niegdyś zamożnych i znaczących osób.Wznosiły się ponad połać śniegu, jednak nicpoza tym.Całą resztę spowijał biały puch.Rozkładające się zwłoki w trumnach zakopane pod ziemiąi kamieniami.Wszystko było czarno-białe, zamarznięte i martwe. John? Co?Wypowiedziała jego imię głośniej, niż zamierzała, przerywając ciszę zbyt nagle, zaskakując go. Nic.Możemy już wracać.Nie chcę tu być.MO%7łEMY WR�CI pózniej, w ciągu tygodnia, jeśli chcesz powiedział John. Gdzie wrócić? zapytała Alice. Na cmentarz. Ach tak.Usiadła na kuchennym stole.John nalał wina do dwóch kieliszków i wręczył jej jeden.Z przyzwyczajenia zakręciła kieliszkiem.Notorycznie zapominała imienia córki, tej aktorki, jednakcały czas pamiętała, jak degustować wino, wiedziała też, że to lubiła.Dziwna choroba [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki