Matka Hammesfahr Petra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zciął włosy.Były teraz tak krótkie,że wystarczała mu już tylko gąbka, żeby się uczesać.Kiedy usłyszał moje kroki,odwrócił się ku mnie.Z odsłoniętą twarzą wyglądał, jakby podano mu na obiad�przecier z selera i marchwi.Jego głos brzmiał tak, jakby wciąż jeszcze dławił się tąmazią.- Można mówić z pani mężem?Zaprowadziłam go do pokoju przyjęć i powiedziałam Jiirge-nowi, że jest.Przyszedłpo kilku minutach.W tym czasie Klin�khammer zlustrował mnie paru spojrzeniami,z których nie mogłam niczego wyczytać, a które tylko napędzały mi strachu.Jiirgen usiadł za biurkiem, wskazał Klinkhammerowi krze�sło stojące przed nim.Onwolał stać, wpatrywał się w Jurgena.- Rudi Kuhłmann nie żyje!Zaległa taka cisza, że słyszałam przez zamknięte drzwi od-dech Jaśmin.Jiirgensiedział nieruchomo jak woskowa figura.Uważałam, że powinnam coś powiedzieć,ale nic nie miałam w głowie, oprócz umarłych.Annegret nie żyje, jej dwójka dziecinie żyje, Kuhlmann nie żyje, klacz nie żyje, Andre Menke nie żyje, Rena.- Biedaczysko - powiedział Jiirgen po nieskończenie dłu�gim czasie.348Spojrzenie Klinkhammera przywarło do twarzy Jiirgena.Głos policjanta był suchyjak wiór.- Tragiczna sprawa! Powiesił się w swojej stodole.A prze�cież już wyglądało, że się pozbierał.Inaczej nie zwolnilibygo przecież ze szpitala.Słyszałem, że był pan u niego w so�botę?Jiirgen kiwnął głową.- Tylko parę minut.Znam.Znałem przecież dobrze Ru-diego Kuhlmanna.Byłem akurat u mego teścia, więc pomy�ślałem sobie, że zajrzę i do niego, powiedzieć Rudiemu dzieńdobry.- A poza tym nic więcej mu pan nie powiedział?Jiirgen wzruszył ramionami.- No, pewnie to, co zwykle.%7łe jest mi przykro z powodujego żony i dzieci.%7łe mogę zrozumieć, jak on się czuje, ale żeżycie jednak toczy się dalej.Coś w tym guście.Klinkhammer kiwał głową z zaciśniętymi wargami.- A więc nie rozmawiał pan z nim o jego szwagrze?Jiirgen pokręcił głową.Klinkhammer uśmiechnął się zjadliwie, jak pies szczerzący zęby.- Czy aby na pewno? Jesteśmy tu sami swoi, panie Zardiss.A ja bym zrozumiał, gdyby pan na przykład powiedział: Czyto nie jest skandal? Ten facet ma cztery życia ludzkie na su�mieniu i chodzi wolny".Jiirgen znowu pokręcił głową, i to bardzo zdecydowanie.- Nie! Na pewno mu tego nie powiedziałem.Klinkhammer głęboko westchnął i spojrzał w okno.- To jednak dziwne - powiedział, jakby zatopiony w swychmyślach.- Gość leży tygodniami na wznak, gapi się w sufiti w ogóle nie odpowiada, gdy się do niego mówi.Aż tu narazpo pana wizycie powiada do pielęgniarki: Czas wracać dodomu.Muszę się zatroszczyć o bydło.Przecież nie mogę tegopozostawić tej świni.Czy to nie jest skandal? Ten facet macztery życia ludzkie na sumieniu i chodzi wolny.Już się u mniezadomowił".349Zrobiło mi się niedobrze.Zamiast wszystkich tych martwych osób nagle zagrzmiałymi w głowie słowa Jiirgena o prawi�dłowym postępowaniu sądowym: .wykonanywyrok".Nie mogłam przestać o tym myśleć.Jurgen uśmiechnął się zimno.- Trafił pan pod niewłaściwy adres, panie Klinkhammer.Niech pan lepiej pogada ze starym von Wirthem albo niechpan posłucha, co gadają we wsi.Niech pan przepyta parę osób,które były na pogrzebie Annegret Kuhlmann.Tam padały cał�kiem inne wyrażenia niż facet" i świnia".Stary nazwał swo�jego syna mordercą.- Wiem - powiedział Klinkhammer.- Ale on mówił tylkoo jednym życiu ludzkim, a nie o czterech.Jurgen dalej się uśmiechał i w zamyśleniu kiwał głową.Tak jak Klinkhammer,powiedział:- Wiem! I nieraz się zastanawiałem, czy to dotyczy jego,czy mojej córki.Myślę, że gdyby chodziło o Annegret, to sta�ry musiałby mówić o trzech życiach ludzkich.W końcu w tymwypadku zginęły też jego wnuki.Stary jest ohydny, ale nigdynie był wariatem i do trzech zliczyć umiał zawsze.Pomijającto, myślę, że nawet gdyby śmierć Annegret do żywego goubodła, to wciąż jeszcze byłby w stanie odróżnić wypadeksamochodowy od morderstwa.A gdyby w razie morderstwana niego spadło zadanie pozbycia się zwłok, to morderca tak�że i dla niego mógłby być niebezpieczny.Może zle to widzę?- Nie - powiedział Klinkhammer i uśmiechnął się tak samozimno jak Jurgen.Zrobiło mi się gorąco, kiedy oni przewiercali się na wylot wzrokiem.W umyślekołatały mi się już nie martwe osoby ani wykonane wyroki, tylko prośba: Bądzcicho! Na litość boską, bądz cicho! Klinkhammer nie mówił nic o Udo.On tylkopowiedział: Kuhlmann nie żyje.A więc bądz cicho.Sam sobie zakładasz stryczek naszyję".- Widzi to pan całkowicie prawidłowo - powiedział Klin�khammer i ruszył do drzwi.Zanim je otworzył, powiedziałodwrócony plecami:350- Ach, omal nie zapomniałem.Dla starego nikt już nie bę�dzie niebezpieczny.Zanim Rudi Kuhlmann się powiesił, roz�łupał swojemu szwagrowi czaszkę.Odwrócił się jeszcze raz do Jiirgena.Jego twarz była jak wykuta z granitu.- Siekierą, czymże by innym.On go przywiązał do pieńkado rąbania.Nie wygląda na to, żeby Udo von Wirth za bardzosię bronił.To była egzekucja, panie doktorze.A ja się zasta�nawiam, kto ją zlecił.%7łyczę miłego dnia.Jiirgen popatrzył na drzwi, które się zamknęły za Klinkham-merem.- No pewnie - powiedział cicho.Potem spojrzał na mnie.- Więc w końcu diabeł musiał porwać Udo, co? On prze�cież nie przyszedł dobrowolnie.- Teraz nigdy się nie dowiemy, co zrobił z Reną i gdzie onajest.Jiirgen uśmiechnął się łagodnie, żałośnie i ostatecznie.- Co on z nią zrobił, tego wcale nie chcę wiedzieć.A gdzieona może być, Vero? W niebie, razem z latającymi końmi.Jakoś wszystko potoczyło się dalej - tylko jakoś.Jak może się toczyć, jeżeli w życiujest dziura? Były takie dni, kiedy między wstaniem z łóżka i pójściem spać czułamsię jak auto-mat.Były inne dni, kiedy wieczorem brakowało mi kilku go-dzin.Zawsze wiedziałam dokładnie, gdzie spędziłam ten braku-jący czas.W dzielnicyparlamentarnej w Londynie albo na dworcu we Frankfurcie, czasami też w porcie wHamburgu, ale tam rzadko.Były takie noce, kiedy zapadałam się jak kamień w wodę, ledwie zamknęłam oczy.Były też inne, kiedy podróżowałam.Mimo że leżałam obok Jiirgena w łóżku,siedziałam w samo-chodzie i jechałam dokądś [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki