Martin Andersen Nexo Matka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale pózniej zrobiło mu się ciężko na sercu.Siedział cichy i skurczony, starając się przy pomocy usilnej pracy, przezwyciężyć ciężar,który go tłoczył; jedna jedyna myśl zaczęła mało pomału wyłuskiwać się z bezładu jego ocię-żałego mózgu; grzech.Pan Bóg widział, a On karał to ciężko majaczyło mu się coś, jakbykara śmierci.Może zabije go piorun, albo.Przejęty strachem, skurczył się w sobie i zaczął odmawiać Ojcze nasz", znowu i znowu,aż dopóki się nie upewnił, że niebezpieczeństwo zostało usunięte.Gdy się uspokoił, znów zasiadł nad robotą i spoglądając na śliczną pannę Helgę, oblał sięwstydem i spuścił głowę.Chyba mu wyczyta z twarzy, co to on jest za jeden, i gdy patrzał nanią, doznawał niejasnego uczucia, że zgrzeszył przeciwko tej ślicznej, anielsko czystej dziew-czynie.Postanowił więc zrobić z niej swego ducha opiekuńczego i myśleć o niej wtedy, kiedyznów go opadnie pokusa.Po tym postanowieniu poczuł się znów wesołym i spokojnym.Ale przyszedł nowy atak, po którym natychmiast nastąpiło dławiące zniechęcenie, i atakite zaczęły się powtarzać, w coraz krótszych odstępach czasu.Nic nie pomagała myśl o Heldze przeciwnie.Zdawało mu się, że wszyscy mogą mu to wyczytać z twarzy, gdy będzie przechodził przezwieś, i przy tej myśli kolana się pod nim uginały.Znowu szukał ucieczki w Ojcze nasz" imodlił się rano i wieczorem; w niedzielę chodził do kościoła czego nigdy nie robił i po-stanowił zwierzyć się proboszczowi.Ale kiedy miał udać się w drogę, odwaga go opuściła.Tak samo, kiedy atak się zbliżał, odmawiał Ojcze nasz", co na pewien czas pomagało.Leczjednego dnia żądza schwytała go tuż po modlitwie; po tym fakcie popadł w najczarniejsząrozpacz.Nawet przy swoim ograniczonym rozumie, uświadomił sobie, że okłamuje sam siebie, sto-sując wszystkie możliwe fortele ażeby zmniejszyć znaczenie tego czynu.Kiedy mijały spo-kojnie choćby dwa dni, ten okres czasu wydawał mu się znacznie dłuższy i łudził się, że jestna najlepszej drodze do przezwyciężenia tej okropności.I to właśnie było kamieniem, o którypotykał się znowu.32Gdy jednak odkrył to samooszukaństwo, postanowił prowadzić w stosunku do siebie ścisłąkontrolę.Na ramie okna porobił, na każdy dzień miesiąca, kreski ołówkiem, a w każdy złydzień zamieniał te kreski na krzyżyki.To zajęcie pochłaniało go, prawie jak gdyby to byłabuchalteria, która się nie tyczyła jego.Pozostawił sprawę własnemu biegowi, bacząc pilnie,ażeby żadne oszustwo nie wplątało się do rachunku.I nie czuł skruchy; sama kontrola stano-wiła, w pewnej mierze, usprawiedliwienie.Po upływie miesiąca, obliczenia przejęły go zgrozą.Było tam o wiele więcej krzyżykówniż kresek, niektóre dni posiadały nawet dwa krzyżyki, a jeden trzy.Zrobiło mu się ciemnoprzed oczami, wszystko rozprzęgało się pod jego wielką czaszką, poczuł się chory i wyczer-pany i nagle doznał uczucia, że nie jest w stanie utrzymać się na nogach.Popadł w stanodrętwienia, które następuje po silnych cielesnych cierpieniach.Pewnego ranka, kiedy majster leżał w łóżku, myśląc o dobrach bogatej wdowy i swymwłasnym dobrym interesie, i był całkowicie pochłonięty obliczaniem ich ogólnej wartości,usłyszał, że nad jego głową na poddaszu, coś szeleści.Zaczął nasłuchiwać.Wiedział, że chło-pak już kiedyś próbował odebrać sobie życie i, że podobne próby po większej części bywająpowtarzane, prawie zawsze w ten sam sposób.Nie mógł ukrywać przed sobą, że chłopiec byłzle traktowany, dlatego też gdzieś w głębi jego duszy czaił się stale lekki strach, zwłaszcza,kiedy po ciemku wchodził na strych.Kiedy usłyszał szuranie krzesła a potem łoskot, jak gdy-by się coś przewracało, zerwał się, zapalił światło i pobiegł na strych.Przybiegł akurat w po-rę, ażeby przeciąć naprężony rzemień, zanim chłopak się udusił.Był do głębi wstrząśnięty ipoczuł, że w stosunkach chłopca konieczna jest jakaś zmiana.Nakazał mu surowo chodzić coniedzielę do kościoła, bez względu na ilość pracy w warsztacie.33X.Powitanie ze strony pani Berg i Helgi tego niedzielnego ranka, kiedy jechały do lasu, sta-nowiło punkt zwrotny w beznadziejnym życiu J�rgena Rags.Było to w kilka dni po jego roz-paczliwej próbie samobójstwa; wstał bardzo wcześnie i pilnie pracował, ażeby skończyćprzed pójściem do kościoła, smucąc się myślą, że nawet w niedzielę jest zmuszony wcześniewstawać.Od czasu do czasu przejmowała go zgroza na myśl, co go czeka, gdy wyjdzie na wiejskąulicę pamiętał jeszcze co było ostatnim razem.Przed kościołem będą wszyscy mówić o nimi jego wskazywać, gdy będzie nadchodził.Ale z tego wiele sobie nie robił.Gorsi byli parobcyi dziewuchy.Ci wyśmiewali go zasypując pytaniami, kiedy się z nimi spotykał, a gdy udawał,że nie słyszy, wtedy zatrzymywali go i wciągali do sieni, ażeby tam grubiańsko się z nim ob-chodzić.A wyrostki były najgorsze.Mogło im wpaść na myśl rzucać w niego kamieniami,kiedy przechodził; a jeżeli zaczynał biec, gonili go z krzykiem.Wiedział, do najdrobniejszych szczegółów, jak zostanie przez nich potraktowany; gdy my-ślał o ich złośliwych figlach, był tym tak poruszony, że wprost nie mógł spokojnie usiedzieć.A gdy doszedł do tego punktu, kiedy chłopaki urządzają nań obławę, mimo woli kurczył nogii robiło mu się na przemian zimno i gorąco.O samym swym czynie nie myślał bynajmniej.Półmrok, w którym go popełnił, zasnuwałjeszcze jego umysł, nie przypominał sobie zatem już żadnych szczegółów zajścia.Pozostałomu jedynie jakieś dziwne uczucie wkoło szyi, tam gdzie dotykał jej kołnierz koszuli, orazrodzaj ucisku gdzieś w głowie, jak gdyby ktoś dotykał mózgu pałką i nieustannie go naciskał.Ten ucisk odczuwał przez całe życie, raz słabiej, to znów mocniej; przeważnie słabiej, alekiedy J�rgen czuł się wyczerpany, jak obecnie, doznawał wrażenia, jak gdyby ktoś skuwkęlaski mocno opierał o jego głowę.Wtedy opuszczały go jego nieliczne myśli i wszystkie pra-gnienia i czuł, że popada w wielką pustkę.Nikt nie będzie chciał się z nim zadawać, nawet wtedy, gdyby został czeladnikiem aninawet żadna służąca, a cóż dopiero córka gospodarza lub organisty! Czuł to i opanowało gouczucie najczarniejszego osamotnienia.Wtedy spotkał się z ich miłym powitaniem, które było niby promień słońca, przenikającyprzez gęste ciemności.Oszołomiło go to całkowicie, jak człowieka nagłe światło błyskawicy wszystko wirowało mu przed oczami.I wśród tej pełni światła, zdawało mu się, że rozpo-znaje, iż nie mogą to być zwykli ludzie, lecz anioły [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki