Lynch Jennifer Sekretny dziennik Laury Palmer

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czy ty istniejesz, Bob?DLA CIEBIE JESTEM JEDYN RZECZYWISTOZCI, JAKA ISTNIEJE.Ale.CIGLE WRACASZ.ZAWSZE M�WISZ, %7łE PRZESTANIESZ ROBIBRZYDKIE RZECZY.NIGDY NIE PRZESTAJESZ.Kiedy przyszedłeś do mnie po raz pierwszy, nie robiłam nic złego.Byłammalutką dziewczynką! Byłam niczym.Samą dobrocią.Byłam szczęśliwa!BAD.Mogłabym rozmawiać z tobą w nieskończoność i nigdy niczego się menauczyć.ZAWSZE TRUDNIEJ JEST POROZUMIE SI Z KIMZ MDRYM.TOJEST OGIEC, PRZEZ KT�RY MUSISZ PRZEJZNie chcę słyszeć o ogniu.W TAKIM RAZIE NIE CHCESZ ODPOWIEDZI.Kim jesteś.tak naprawdę?TYM, KIM OBAWIASZ SI, %7łE MOG BY.Dosyć.Rozumiem.Dosyć, Muszę iść.Odejdz już, proszę.Po prostu odejdz.MIAYCH OSTATNICH DNI, DZIECINO LAURY.Zwariowałam.Nie będę ztobą rozmawiać przez jakiś czas.L.Kochany pamiętniku! 10 sierpnia 1988 r.Trudno to opisać bez rozczulania się nad samą sobą, choć to tylko połowaprawdy.W parę minut było po wszystkim, a jednak słyszałam różnego rodzajudzwięki, mknące światy.życie biorące nogi za pas.Wszedł doktor.Jego duże dłonie osłonięte były już gumowymi rękawicami, aoczy miał tak sterylne jak pokój i narzędzia w nim używane.Podał mi rękę.Gumowa rękawica coś przypominała.Czy był to BOB?Ostatnie chwile z dzieckiem były najcięższe, jakie kiedykolwiek przeżyłam.Jaką podejmowałam decyzję? Czyje to było dziecko?Lekarz wyciągnął ręce do góry, mówiąc Przeklęte rękawy.Podwinął je, poczym przeszedł do pracy.Maszyny zaczęły warkotać.Pielęgniarka ujęła mnie za rękę i uśmiechnęła się.Lekarz pochylił się między mymi rozwartymi nogami i zawisł tam na chwilę. Tobędzie trochę przykre.Zamknęłam więc oczy i trzymałam rękę pielęgniarki.Pragnęłam, żeby ten,którego to było dziecko, wrócił we właściwym czasie.Wtedy, kiedy jest małżeństwo, związek, z którego się.narodziłaś, a za którynie jesteś odpowiedzialna.Ty, jako dziecko, powinnaś być darem dla tych, którzy sąprzygotowani, nie ciężarem, jak tak wielu przed tobą.Wróć, dziecko, kiedy ja samanie będę dzieckiem.LauraKochany pamiętniku! 10 sierpnia 1988 r.Wracając z kliniki płakałam przez całą drogę i myślałam o wszystkichrzeczach, które mi się przytrafiły, lub które pozwoliłam, żeby mi się przytrafiły wciągu ostatnich paru miesięcy.Szkoda, że nie mogło być przy mnie Maddy.O maływłos nie zadzwoniłam do niej z pytaniem, czy mogłaby przyjść, ale postanowiłamzrezygnować.Jedyne poczucie nagrody pochodzi stąd, że do godziny pierwszej w nocydzisiejszego dnia jestem od dziewiętnastu dni trzezwa.Bez kokainy.Jest znacznieciężej niż kiedykolwiek myślałabym.Czasami, ze zwykłego przyzwyczajenia,sprawdzam, czy nie pozostała jakaś warstwa na przedmiotach, które trzymam ciąglewewnątrz słupka łóżka.A propos, zapomniałam ci powiedzieć, że parę dni temu zadzwoniła Norma.Spotykamy się jutro, żeby przedyskutować mój pomysł pomocy osobom starszym wTwin Peaks.Mam nadzieję, że się uda, bo byłoby to z pożytkiem dla miasta, jakrównież dla mojej trzezwości.Po przyjściu do domu zdałam sobie sprawę, jak bardzo mnie boli.Myślałam,że nie wejdę nawet po schodach do swojego pokoju.Mama dopadła mnienatychmiast i zapytała No, jak poszło? Z tą rozmową w sprawie pracy wszystko w porządku, mamusiu.Złapałam się mocno poręczy i powiedziałam, że idę wcześniej spać.Czułam nasobie jej wzrok, kiedy wchodziłam stopień po stopniu.Kiedy byłam już na samejgórze zawołała mnie, żeby powiedzieć, że dzwoniła kuzynka Maddy.Zamurowałomnie.Maddy musiała usłyszeć, jak ją wzywam.W tej samej chwili poczułam na plecach mamy wzrok.Była to czysta zazdrość.Muszę odpocząć.LauraKochany pamiętniku! 16 sierpnia 1988 r.3.15 w nocyMinęło już trochę czasu, od kiedy spotkaliśmy się tak pózną nocą.Trzezwość jest czymś kurewskim.Nie byłam nigdy w większej paranoi niżprzez ostatnie dni.Mam wrażenie, jakbym utraciła wszystkich przyjaciół, dlatego żejestem trzezwa.Nie rozmawiamy z Ronnette tak jak kiedyś, zwłaszcza w pracy.Niezawiadamiają mnie też już o zabawach w chacie.Bobby właściwie nigdy nie dzwoni.To ja dzwonią do niego! Dziwne! Zdajesię radzić sobie świetnie beze mnie, przez co wydaje mi się, że wszyscy to zauważająi przestaną w ogóle zadawać się ze mną.Zastanawiam się: czy rzeczywiście mójwpływ jest taki zły, jak mówi BOB?Czy moja trzezwość oznacza, że skończę w całkowitej samotności? Nawet mójnowy przyjaciel Harold SmithKARTKA WYRWANA(tak znaleziono)Kochany pamiętniku! 20 sierpnia 1988 r.5.20 ranoW moim pokoju jest teraz bardzo ciemno.Piszę do ciebie jedynie przy blaskunocnej lampki.Nie chcę, żeby ktokolwiek widział, że nie śpię.Boję się potwornie.Właśnie przyśnił mi się koszmar.Jestem zalana potem i nie mogę oddychać.Wtym śnie wszyscy na świecie brali narkotyki, ja natomiast przestałam.Nie wiemdlaczego.Może czułam się przez to lepiej.Chyba myślałam, że to jest słuszne.Jak tylko je rzuciłam, stałam się niewidoczna.Wyfrunęłam w przestrzeń iunosiłam się nad Twin Peaks.nad szkołą.Nikt mnie nie zauważył.Nikt!Wbiegłam do klasy i zobaczyłam Donnę.Podeszłam prosto do niej i krzyczałam jejw twarz, ale nie słyszała mnie.Na korytarzu Bobby i Shelley szli w moim kierunku.Rozmawiali z sobą i przeszli przeze mnie! Kiedy odwróciłam się, żeby pójść za nimi,zobaczyłam Lea i Jacquesa przy kranie z wodą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki