Jerzy Żuławski Trylogia księżycowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Duch w tych karzełkach óiwnie zmarniały.Co się to porobiło z tymi okruszyna-mi cywilizacji, któreśmy ze sobą z Ziemi przywiezli�p t ! Poglądam naokół siebie i mamtakie wrażenie, jakbym się dostał mięóy jakieś istoty w połowie zaledwie będące ludz-mi& Umieją one czytać i pisać, umieją z rudy wytapiać metale, zakładać sidła i tkaćoóienie, posługując się ogniem, znają nawet użyteczność różnych narzęói mierniczych,rozmawiają ze mną dość czystą polszczyzną i rozumieją niezle treść książek pisanych po��ancusku i angielsku ale pomięóy sobą posługują się jakąś óiwną, ubogą gwarą,na którą składają się poprzekręcane słowa polskie, angielskie, malabarskie i portugalskie,a pod ciasnymi ich czaszkami myśli płyną leniwie i ociężale; zda się, że z największymwysiłkiem łączą je w słowa, pomagając sobie przy tym ruchami rąk i twarzy, jak óicygóieś w głębi A��yki lub na południowych krańcach amerykańskiego lądu.I taki niezmierzony smutek mnie ogarnia, gdy patrzę na to trzecie pokolenie przy-byłych tu z Ziemi luói! Smutek tym większy, że nie mogę się w przeświadczeniu wła-snej wyższości oprzeć uczuciu pogardy dla tych biednych niby-luói, a zarazem czuję,że jestem współwinnym w zbrodni, która się stała.Bo myśmy naprawdę sponiewieralizbrodniczo dostojność luókiej rasy, przeniósłszy ją tu we własnych osobach i pozwalającjej się mnożyć na tym nie dla niej utoczonym globie& Natura jest nieubłagana zarównowtedy, gdy w tryumfalnym pochoóie kroczy naprzód i spełniając swe od wieków umi-łowane óieło rozwoju, stwarza formy ciągle nowe, a coraz to wyższe jak i wtedy, gdyobrażona cofa się i odwołuje to, co stworzyła.Daremnie z nią walczyłem, chcąc w księży-cowym pokoleniu utrzymać ducha na tej wysokości, do jakiej wzbił się na Ziemi.Jedyny,a nieoczekiwany skutek mych usiłowań, to ta z bojaznią połączona cześć, jaką dla mniemają.Jestem dla nich nie tylko olbrzymem, ale i tajemniczą istotą, która wie, czego oninie wieóą, i rozumie, czego oni pojąć nie są zdolni&A przy tym Ada opowiada im ciągle, że na północy jest kraj, góie słońce nigdynie zachoói, a dalej jest okropna, bezbrzeżna i śmiertelna pustynia, a nad pustynią świeciolbrzymia złocista gwiazda i że ja z tej gwiazdy na Księżyc przybyłem.Czyż to nie dość, abyzamącić biedne mózgi tych karzełków? Nie byli tam nigdy i nie wióieli świecącej Ziemi,lecz Ada była ze mną w ra ieg nowym i opowiada im teraz cuda, a oni słuchająjej z zapartym oddechem i poglądają lękliwie ku mojej, wobec nich olbrzymiej, siwejpostaci&�p t kt re my rzywie li konstrukcja z ruchomą końcówką czasownika: które przywiezliśmy.rzy ż a ski Trylogia księżycowa 114I tak jestem wśród nich samotny!*Jest noc.Nie umiem, niestety, jak ci księżycowi ludkowie przespać trzystu goóinz rzędu więc sieóę i dumam.Mieszkam sam w starym domu, który zbudowałem był�p u niegdyś z Martą i Piotrem;we dnie kręcą się tutaj dokoła stawu karzełki i przyglądają mi się ciekawie, choć prze-cież znają mnie od óieciństwa, ale nie wiem, dlaczego żaden z nich wejść się tutaj nieważy.Ada jedna przychoói do mnie o pewnych stałych porach dnia, składa żywność,porządkuje, co trzeba, a jeśli mnie w domu zastanie, zadaje parę zwyczajnych, utartychpytań, a potem spęóa jeszcze, sieóąc na progu, parę goóin w milczeniu i odchoóizostawiając mnie znowu samego.Zdaje mi się, że ona pojmuje te odwieóiny jako pewien roóaj obowiązku względemmnie i spełnia je jak gdyby obrządek czci należnej Starem z owiekowi.Obłąkana jest ta kobieta óiwnym obłędem.Na pozór zupełnie spokojna i przytom-na, ma ideę maniacką, która, nie wiem, skąd się wzięła w jej umyśle& Zdaje jej się,że ja jestem nadprzyroóoną istotą, władnącą�p v tym księżycowym światem, a ona mojąkapłanką i prorokinią tego ludku, który w nią wierzy niezachwianie.Jakiś mit, jakaś nowa, fantastyczna religia powstała w jej biednej głowie, złożona zezdań Pisma Zwiętego i opowiadań moich o Ziemi i naszym tu przybyciu.Głosi ją óieciomToma, które jej więcej wierzą niż mnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki