Holeman Linda W dalekim kraju

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawet nie wiem, czy jeszcze tu jest.-Nie mogłamzrozumieć wyrazu twarzy Kaia.- A jest?Nie odpowiedział.- Gdybym znała jego nazwisko, być może mogłabym go odnalezć.Jak onsię nazywa?Odwrócił wzrok.- Kiedy tu przyjechałam - zmieniłam temat, gdy dotarło do mnie, że nieodpowie na moje pytanie - usłyszałam o Misji Zenona.Przyjęli mnie imieszkam tam już prawie rok.- I będziesz tu nadal mieszkać i pracować jako misjonarka?Patrzyłam na nietknięte ciasto, a jego pytanie wzbudziło we mnieniepokój.Teraz kiedy już tu był, kiedy znów się odnalezliśmy.dlaczegomnie o to pyta? Czy sądzi, że z radością poświęcę życie tej pracy jakHelena lub Aim�e? Nie.Chciałam mieć coś swojego.Chciałam mieć to,co kiedyś miałam.Rodzinę.Nawet pod koniec tamtego życia, kiedywszystko się rozpadło, a moi rodzice tak bardzo cierpieli, miałam dom ibliskich.Swoje miejsce na ziemi.Kogoś, dokogo należałam, choć łącząca nas więz nie była taka, za jak.) ją przez całeżycie uważałam.I chciałam to odzyskać; chciałam wiedzieć, że jestem dla kogoś ważna,nie z powodu moich umiejętności i wiedzy, lecz dlatego, że jestem sobą.Dopóki wczoraj nie spotkałam się z Kaiem, nie wiedziałam, gdzie jestmoje miejsce.Nic miałam nikogo.Ale teraz on tu był.Podniosłam naniego wzrok znad ciasta.- Planujesz ułożyć tu sobie życie? - zapytał ponownie.- Nie wiem - odparłam, kręcąc głową.Kai odłamał kawałek ciasta i podniósł go do ust, lecz zaraz znów odłożyłna talerzyk.Wyglądało na to, że on też nie może jeść.Bez trudu możnabyło wyczuć panujące między nami napięcie.Wypiłam łyk herbaty.Byłabardzo słodka.- Przykro mi z powodu twoich rodziców, Pree.To musiało być dla ciebiestraszne.Nadeszła odpowiednia pora, by o nich porozmawiać; o ludziach, którychuważał za moich rodziców.Obserwowałam jego usta.Znów powróciływspomnienia: nasz pocałunek na zagraconym podwórzu drukarni wLahore, moja próba, by się do niego przytulić podczas ostatniej rozmowyw misji.- Muszę cię o coś zapytać - powiedziałam, a on skinął głową, kruszącciastko na talerzyku.- Czy odwracałeś się ode mnie, gdy próbowałam być.blisko ciebie, bomyślałeś, że jestem twoją przyrodnią siostrą? Ze mamy tego samegoojca?Jego ręka znieruchomiała wśród okruchów.Chciałam go dotknąć ichciałam, by on znów mnie dotknął.- Odwracałem się od ciebie?- Tak.Kiedy.kiedy przyjechałam do ciebie do Lahorei dałeś mi książkę Woolstonecraft.A nawet podczas twojej ostatniejwizyty w misji.Nie mogłam nic wyczytać z jego twarzy.- Zapomniałem o tej książce - rzekł.Czy chciał przez to powiedzieć, że zapomniał też o mojej wizycie wLahore? %7łe nie pamięta, jak mnie pocałował, choć przelotnie, napodwórzu?- Czy to właśnie było powodem? - zapytałam.Podniosłam filiżankę iokręciłam ją w dłoni.Patrzyłam na zataczający kręgi gorący płyn.-Ponieważ.- wzięłam głęboki oddech, nie odrywając wzroku od filiżanki- wielebny nie był moim ojcem.A ona.moja matka.nie była moją ro-dzoną matką.Nie byli wcale moimi rodzicami.Przygarnęli mnie tylko.Ato oznacza.- nadal obserwowałam gorący płyn - że ty i ja nie jesteśmyspokrewnieni.Wielebny nie był moim ojcem - powtórzyłamniepotrzebnie.- Mam dowody - dodałam, być może zbyt szybko, myśląco Biblii ojca w moim pokoju w misji.Wreszcie odważyłam się podnieść wzrok.Spodziewałam się jakiegoś okrzyku, zdziwionego spojrzenia lubwstrząsu.Ale on tylko siedział i patrzył na mnie.- Dowiedziałam się od twojej matki - ciągnęłam szybko -że przywiezionomnie do misji, gdy miałam dwa lata.%7łe nikt nie wiedział.kim byłam.-Znów czekałam na coś, na wyraz niedowierzania, zdziwienia.Jednak Kaiodsunął tylko talerzyk na bok i podniósł filiżankę.- Kai? Rozumiesz, co do ciebie mówię? Państwo Fincastle przygarnęlimnie i wychowali jak swoją córkę.Ale.teraz nie wiem nawet, czyjestem Angielką.Wiele osób widzi we mnie.- Urwałam.- Nie wiem,skąd pochodzę.Kai? Dlaczego nic nie mówisz?Wypił łyk herbaty i odstawił filiżankę.- Zawsze wiedziałem, że nie jesteś dzieckiem państwa Fincastle.Teraz ja zamilkłam.- Miałem prawie osiem lat, kiedy zjawiłaś się w misji w Allahabadzie.Jasne, że wiedziałem.Pomyślałam o śmierci mojego braciszka Gabriela.Miałam tylko sześć lat,a jednak doskonale pamiętałam ten dzień.Dlaczego nie pomyślałam o tym, kiedy Glory opowiadala mi o moimprzybyciu do misji?- Ale.Nigdy nie mówiłeś.- Pree.Byłem wtedy dzieckiem, często pozostawianym bez opieki.Miałem dość własnych problemów.Matka go zostawiła, wróciła i znów wyjechała.Mial świadomość, żewielebny jest jego ojcem, ale nigdy się do tego otwarcie nie przyznał.Wszystko to musiało wywołać zamęt w jego głowie.- Tak naprawdę nigdy się nad tym nie zastanawiałem.Byłaś po prostumałą Pree, a wielebny i mem twoimi rodzicami.Dopiero kiedy sięzbuntowałaś przeciwko nim, kiedy byłaś starsza, nagle pomyślałem, żepewnie jest jakiś powód twojego zachowania.Szczególnie w dniu, kiedywielebny próbował cię ochrzcić podczas monsunu.Nie byłaś łagodni)panienką, jaką zwykle bywają córki misjonarzy.Podejrzewałem, że możeto nie twoja wina; kto wie, jaka krew płynie w twoich żyłach? Aleoczywiście nie rozmawiałem o tym z tobą ani z nikim innym.To nie byłamoja sprawa i nic dobrego by z tego nie wynikło.Nie wiedziałam, co powiedzieć.Kai zachowywał ten sekret w tajemnicyprzez całe swoje dzieciństwo i młodość aż po wczesny wiek męski.Wiedział, że wielebny jest jego ojcem i że ja nie jestem dzieckiemFincastle'ów.Zawsze wiedział, że nic nas nie łączy.Teraz wyjął z fałd koszuli okrągły złoty zegarek i otworzy! wieczko.Byłam oszołomiona, pomyślałam: Jakie to dziwne, że nosi zegarekkieszonkowy.To było takie angielskie.A z taką nienawiścią wypowiadałsię o Brytyjczykach.Spojrzałam na swoją rękę, leżącą dłonią do góry na stole.Odciskizniknęły.Kai zamknął zegarek.- Muszę już iść, Pree.I tak byłem tu dłużej, niż zamierzałem.Nadal myślałam o tym, co mi przed chwilą powiedział.Nie byliśmyspokrewnieni, a on wiedział o tym od zawsze.- Pree?Podniosłam głowę, stał.- Och - powiedziałam, wstając z miejsca.- Idziesz.Dokąd?- Mam sprawy do załatwienia.Dlatego przyjechałem do Peszawaru.-Mięsień na jego lewym policzki drgał nerwowo.Przesunął po ustachwierzchem dłoni.Czy go denerwowałam? A może chodziło o coś innego?- Jakie sprawy?- Potrzebujesz tongi, by wrócić do misji? - zapytał.Kai nadal byłtajemniczy.Wzięłam go za rękę.- Poczekam na ciebie.Tutaj.- Nie - odparł.- Nigdy nie mam pewności, jak długo to potrwa.Nie chcę,żebyś tu siedziała całymi godzinami.Chyba już musisz wracać do domu?Skinęłam głową.Uścisnął mi rękę nad stołem, jak wcześniej przy powitaniu, i puścił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki