Camilla Läckberg Latarnik

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Marzenie narkomana, pomyślał Martin.Znalezć towar w koszu naśmieci.To jak wygrać w totolotka, nie kupując losu. Tak.Dzieciaki spróbowały kokainy.Wylądowały na oddziale ratun-kowym, ale mogły się przejechać powiedziała Paula.Rolle się speszył, przesunął dłonią po tłustych włosach. Straszna sprawa.Dzieci powinny się trzymać z dala od takich rzeczy. To siedmiolatki.Myśleli, że to jest oranżada w proszku. Ale mówisz, że wyszli z tego cało? Tak.Miejmy nadzieję, że już nawet nie spojrzą na to gówno.To, z któ-rym ty masz do czynienia. Ja bym nigdy nie sprzedał dzieciakom.Kurde, przecież mnie znacie.W życiu nie dałbym dzieciakom! Nie podejrzewamy cię o to.Już mówiłam, znalezli to w koszu naśmieci. Paula powiedziała to bardziej miękko. Ale między ofiarą mor-derstwa a torebką z kokainą jest jakiś związek. Jaki? Nieważne. Paula zbyła go machnięciem ręki. Jestem ciekawa, czysię znaliście i czy coś wiesz.Nie bój się, nie wsadzimy cię dodała, zanimRolle zdążył coś powiedzieć. Prowadzimy śledztwo w sprawie morder-stwa i to jest w tej chwili najważniejsze.Jeśli nam teraz pomożesz, może cisię to kiedyś przydać.Rolle zastanawiał się głęboko.Wzruszył ramionami i westchnął. Niestety.Widywałem go w przelocie, ale nigdy z nim nie rozmawia-łem.Myślałem, że nie mamy o czym.Ale jeśli to prawda, co mówicie, możemieliśmy ze sobą więcej wspólnego, niż myślałem. Roześmiał się. Od znajomych też nic o nim nie słyszałeś? wtrącił Martin.PodrapałNikki w kark.Położyła się przy jego krześle. Nic niechętnie przyznał Rolle.Chętnie skorzystałby z okazji, żebyzyskać parę punktów u policji, ale najwyrazniej nic nie wiedział. Odezwij się, jakbyś się czegoś dowiedział, okej? Paula podała muwizytówkę.Rolle znów wzruszył ramionami i wsunął ją do tylnej kieszenipoplamionych dżinsów. Pewnie.Traficie do drzwi? Wyszczerzył się, sięgając po leżącą nastole tabakierkę.Zadarł mu się rękaw, odsłaniając ślady ukłuć w zgięciuręki.Brał heroinę, nie kokainę.W zastępstwie pana odprowadziła ich Nikki.Zanim wyszli, Martinjeszcze ją porządnie wygłaskał. Jeden z głowy.Zostało jeszcze trzech. Paula zaczęła schodzić na dół. Jak miło spędzić dzień? W norach narkomanów zauważył Martin. Będziesz miał okazję poznać jeszcze parę piesków.Nigdy nie widzia-łam, żeby ktoś tak szybko przeszedł od przerażenia do zakochania. Bo to fajna suka mruknął Martin. Ale i tak nie lubię dużych psów.Erika czuła się tak, jakby zrzuciła z ramion wielki ciężar.Zdawała sobiesprawę, że przed nimi jeszcze długa droga, że Anna w każdej chwili możeznów wpaść w czarną dziurę.Niczego nie można brać za pewnik.Ale wie-działa, że Anna jest wojowniczką.Zawsze stawała na nogi siłą woli, terazna pewno też tak będzie.Patrik również się ucieszył, gdy poprzedniego wieczoru opowiedziałamu o wielkiej zmianie, jaka zaszła w Annie.Rano, wychodząc do pracy, po-gwizdywał.%7łyczyła mu, żeby dobry humor towarzyszył mu cały dzień.Od czasu kiedy wylądował w szpitalu, uważnie obserwowała, w jakim jestnastroju.Nawet zbyt uważnie.Drętwiała na myśl, że mogłoby mu się cośstać.Był jej przyjacielem, ukochanym i ojcem trójki ich cudownych dzieci.Nie powinien się narażać, wystawiać na zbyt wielki stres.Nie wybaczyłabymu tego. Cześć, to znowu my. Weszła z wózkiem do biblioteki. Witaj! odpowiedziała wesoło May. Wczoraj nie zdążyłaś przejrzećwszystkiego? Nie zdążyłam.Zostało mi jeszcze kilka rzeczy w bibliotece podręcz-nej. Jak zwykle: powiedz, gdybyś czegoś potrzebowała. Dziękuję. Erika usiadła przy stole.Droga do celu była kręta i najeżona przeszkodami.Pracowicie zapisy-wała w notatniku odnośniki do innych publikacji.Najczęściej nic w nich niebyło poza mnóstwem informacji o innych wyspach i rejonach.Ale czasemtrafiały się prawdziwe perełki.Dzięki nim posuwała się naprzód.Jak zwy-kle przy przygotowywaniu dokumentacji.Wychyliła się, zerknęła do wózka.Bliznięta spokojnie spały.Rozprosto-wała nogi i czytała dalej.Stwierdziła, że uwielbia historie o duchach.Daw-no nic takiego nie czytała.W dzieciństwie przedzierała się przez najokrop-niejsze opowiadania, począwszy od Edgara Allana Poe aż po nordyckiesagi.Może właśnie dlatego kiedy dorosła, zaczęła opisywać prawdziwezbrodnie.Był to swego rodzaju ciąg dalszy makabrycznych opowieściz dzieciństwa. Możesz sobie skserować, czego potrzebujesz uczynnie podpowie-działa May.Erika podziękowała i poszła zrobić odbitki.Kilka stron wolałaby do-kładnie przeczytać w domu.Poczuła w żołądku znajome łaskotanie.Uwiel-biała takie szperanie i układanie puzzli, kawałek po kawałku.Takie zajęciedla dorosłych sprawiało jej tym większą przyjemność, że przez kilka mie-sięcy myślała wyłącznie o niemowlętach.Uprzedziła wydawnictwo, że dopisania kolejnej książki może przystąpić dopiero za pół roku, i zamierzaławytrwać w tym postanowieniu.Ale musiała czymś zająć głowę i wydawałosię, że to będzie dobre na początek.Włożyła plik skserowanych kartek do torby i razno ruszyła do domu.Chłopcy nadal spali.Pomyślała, że życie jest piękne. Kurwa mać, żeby go& Patrik nie miał zwyczaju przeklinać, ale tymrazem G�sta go rozumiał.Mellberg przeszedł samego siebie.Patrik tak mocno grzmotnął pięścią w deskę rozdzielczą, że G�sta ażpodskoczył. Uważaj na serce. Dobrze, dobrze powiedział Patrik.Kilka razy głęboko odetchnął,żeby się uspokoić. Tam. G�sta wskazał wolne miejsce na parkingu. Jak chcesz toprzedstawić? spytał. Nie ma co owijać w bawełnę odparł Patrik. I tak wszystko będziew gazetach. Wiem, ale trzeba się zastanowić, jak to zrobić, niezależnie od tego, żeMellberg narozrabiał.Patrik spojrzał na G�stę ze zdziwieniem, ale i zawstydzeniem. Masz rację.Co się stało, to się nie odstanie, musimy pracować dalej.Na początek proponuję przesłuchać Erlinga.Pózniej współpracownicy Sve-rina.Zapytamy, czy kiedykolwiek zwrócili uwagę na coś, co by miało zwią-zek z narkotykami i narkomanią. Na przykład? G�sta miał nadzieję, że nie wychodzi na głupka, alenie rozumiał, co Patrik ma na myśli. Na przykład czy się dziwnie nie zachowywał.Podobno był bardzosumienny, ale może zdarzyło się coś niezwykłego.Patrik wysiadł z samochodu.G�sta ruszył za nim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki