Blake Jennifer Walc o północy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Popołudniu mógł ktoś przyjechać z wizytą.chociaż nie, wszyscy przecież będą zajęci przygotowaniami do balu.Bal u Morneyów.Miał odbyć się tego wieczoru.Zatem musieli natychmiast wysłać zawiadomienie, że nie wezmąw nim udziału.W tych okolicznościach nie mogli przecież się pokazywać.Przynajmniej nie teraz.Zmiać się, jeść,tańczyć ze świadomością, że o brzasku następnego dnia dwóch mężczyzn, dotąd oddanych sobie towarzyszy,będzie usiłowało zabić się nawzajem - to byłoby dla niej zbyt wiele.Nie, nie mogła tego zrobić.Nie sądziłarównież, by starsza pani zdobyła się na tak duży wysiłek.Myliła się.Po kąpieli włożyła świeżą i chłodną batystową suknię i od razu poszła do pokoju teściowej.Zastała ją,jak siedząc prosto, przyglądała się przynoszonym kolejno przez pokojówkę balowym sukniom.Na widok Ameliipodniosła głowę i zdobyła się na uśmiech.Poprzecinana zmarszczkami twarz nadal wyrażała strapienie, lecz ukrytepod maską udawanego spokoju.- Zdecydowałaś już, ch�re - przywitała ją - w co ubierzesz się dzisiaj na bal?Przez moment podejrzewała, że z jej teściową nie wszystko jest w porządku, tak zmylił ją jej spokojny izrównoważony głos.- Przecież chyba się nie wybierzemy?- Ależ przeciwnie! Musimy jechać.- A czy nie powinniśmy uważać się za wytłumaczonych?- I narazić się na opinię, że zanadto się wstydzimy, by pokazywać nasze twarze? O nie, tego nie pragnę.Amelia podeszła i usiadła obok teściowej.- Nikt nie będzie wiedział, dlaczego zrezygnowaliśmy z udziału w balu.69- Jeśli tak naprawdę sądzisz, to znaczy jedynie, że niewiele wiesz o małej społeczności.Julianowi będzietowarzyszyło dwóch sekundantów, tak samo Robertowi, do tego medyk.Razem pięciu mężczyzn.Doprawdyzdziwiłabym się, gdyby żaden z nich nie szepnął słowa służącemu, żonie albo komuś innemu.Wierz mi: tylko towystarczy, żeby już wieczorem zaczęły krążyć rozmaite plotki.- Och, M mere, i to jeszcze na domiar złego?Musiała wytłumaczyć, co ma na myśli.Gdy skończyła, pani Declouet patrzyła surowo przed siebie.- W dzisiejszych czasach już nie ma co liczyć na lojalność.Każdy plecie i plotkuje za plecami.Nic nie możnatemu zaradzić.Gdyby nas tam zabrakło tego wieczoru, wszyscy wiedzieliby, że to, co o nas słyszeli najgorszego,jest prawdą.Jeśli zaś pojedziemy i będziemy uśmiechać się jak zwykle, pojawią się przynajmniej pewnewątpliwości.- Ale czy warto? - zapytała Amelia tonem prośby.- Nie czułaś się ostatnio dobrze.- Nie powinnam była ingerować w cudze życie.Teraz już to wiem.Mogę tylko powiedzieć, że chciałam jaknajlepiej.- Zapewne.Starsza pani chwyciła ją za rękę.- Mówisz tak tylko dlatego, żebym czuła się mniej winna, ale ja swoje wiem.Wina spoczywa na mnie, i to odsamego początku.Bardzo zle ci się przysłużyłam, moje drogie dziecko.Postaram ci się to wynagrodzić.Obiecuję.Modlę się tylko, abyś któregoś dnia zechciała mi wybaczyć.- Proszę, nie wolno mówić w ten sposób.- zaczęła Amelia, ale pani Declouet uniosła rękę w geście sprzeciwu,więc zamilkła.Wstała ze swojego miejsca.- Jeśli rzeczywiście mam wziąć udział w tym balu, najlepiej będzie, gdy zacznę już przygotowania.- Oczywiście.Czy byłabyś tak uprzejma i powiedziała Marcie, że zjem lekki lunch u siebie w saloniku?Skinęła głową i właśnie odwracała się w kierunku drzwi, kiedy rozległo się pukanie.Otworzyła je i zezdziwieniem ujrzała Patryka Dye a.Mężczyzna stał oparty o framugę, wydawało się, jakby cicho pogwizdywał.Rzucił w jej kierunku zuchwałespojrzenie, które na dłuższą chwilę spoczęło na krągłościach jej piersi, potem skinął głową i przeniósł wzrok pozanią.- Pani posyłała po mnie, madame Declouet?- Owszem, m sieu - potwierdziła starsza pani, ale nie powiedziała nic więcej, dopóki Amelia nie wyszła z pokojui nie zamknęła za sobą drzwi.Suknia Amelii była uszyta z opalizującego jedwabiu w kolorze znanym jako l heure bleu, czyli szaroniebieskim,który w załamaniach przechodził w lawendowy.Dla podkreślenia oryginalności materiału krój sukni był prosty: jejdół miał kształt dzwonu, baskina dokładnie pasowała do wąskiej talii, jasnożółty kołnierz zdobił owalne wycięcieprzy szyi.Z nastrojem Amelii dobrze harmonizowała zarówno prostota sukni, jak i raczej smutna barwa.Suknia leżała na łóżku, gdy tymczasem Amelia, ubrana jedynie w peniuar, siedziała przy toaletce [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki