Amoruso Elisa Dzien dobry, kochanie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przeszła przez nawę kościoła, uśmie chając się do wszyst kich, i dys kret nie zbliżyła się do pana młode go. Co się dzie je?Po ka zał jej obrączkę, którą przez pomyłkę włożył nie na ten pa lec i te raz nie mógł w żaden sposób jej zdjąć.Agnese spróbowała siłą, ale nic to nie dało.W końcu zmusiła go do zanurzenia ręki w wodzie święconej.Po chwiliudało się ściągnąć obrączkę z palca.Zlub miał się roz począć już za chwilę.Agne se uśmie chała się do sie bie." " "Tym, z czego naprawdę czerpał radość, od kiedy wrócił do Mediolanu, była szybka jazda na motorze.Mimo tego, żelekarze radzili mu nie przesadzać z szybkością podnoszącą poziom adrenaliny, ponieważ stan jego zdrowia wciąż niebył najlep szy, nicze go nie ko chał bar dziej, niż pędzićna swo im mo to rze.Kiedy wsiadał na Monstera, będącego jedynym żywym wspomnieniem po związku z Lou, ogarniało go odurzającewrażenie, że znów mógł być kowalem swojego losu.Im bardziej oddalał się od miasta i zapuszczał w odległe zakątki,pędząc między rozciągającymi się fabrykami i pustkowiami Niziny Padańskiej, tym bardziej czuł się w zgodziez sa mym sobą.Jego umysł uwalniał się, pamięcią sięgał do szczęśliwych minionych czasów, pojawiały mu się przed oczamiwyrazne wspomnienia, które kolorowały się nowymi emocjamii przelatywały mu przez głowę jednostajnymstru mie niem, aż do mo men tu, w którym de cy do wał się zga sić silnik.Teraz też zatrzymał motocykl na pustym poboczu, w miejscu, gdzie asfaltowa droga się kończyła.Wyjechałz mia sta z prędkością światła i na wet się nie zo rien to wał, gdy minął ostat nie za bu do wa nia.Zanieczyszczenia z fabryk sprawiały, że na niebie tworzyły się fioletowe chmury, które czaiły się na horyzoncie, natle pomarańczowego zachodu słońca.Lorenzo podniósł wzrok w kierunku stada ptaków przelatującego nad głową.Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w ten prąd malutkich czarnych istotek, które poruszały się wszystkie razem tworzącdziwne kształty, jakby były jednym ciałem, jakby ich serca biły jednym rytmem.Przypomniał sobie o jaskółce zezłama nym skrzydłem, którą zna lazł któregoś ran ka przy brze gu ba se nu.Tęsknił za dzieciństwem, za willą, którą zwali Carlottą.To było miejsce, w którym spędził najlepszy okresw swoimżyciu.Wsiadł z po wro tem na mo to cykl i od pa lił silnik.Po sta no wił prze je chać jesz cze parę kilo metrów." " "Wycieraczka poruszała się z góry na dół, wydając przy tym piekielny zgrzyt.Powinna była doprowadzić samochóddo porządku przed wyruszeniem w podróż.Kiedy tak jechała po prawie pustej drodze, o siódmej nad ranem,ogarnęło ją dziw ne uczu cie deja-v�.To ciekawe, że za każdym razem, gdy wracała do Romanii, napotykała na swej drodze burzę.Deszcz uderzał o jejsa mochód, jak by chciał zrzu cić go z mo stu au to stra dy.Tak jak ostatnim razem padał deszcz i tak jak ostatnim razem Agnese miała ochotę płakać.Tym razem jednakpo wstrzy my wała łzy, była ich bar dziej świa do ma.Jej walizka była rzucona od niechcenia na tylne siedzenie.Przy rączce przyczepiona była jeszcze naklejkaprzy po minająca ostat nią podróż do War sza wy.Na ślubie Giulii spotkała w zasadzie same pary zgodne, szczęśliwe, z planami na wspólną przyszłość.Ta nagławizja miłości, którą jak się oka zy wało od najdy wa li wszy scy oprócz niej, wy pro wa dziła ją z równo wa gi.Kie dy w od da li zo ba czyła pro fil sta re go domu, od razu po czuła się le piej.To miejsce zawsze potrafiło ją uspokoić i sprawić, że czuła się dobrze.Deszcz zamienił się teraz w grad, którybez litośnie prze cinał nie bo.Agnese wbiegła do środka domu i od razu poczuła znajomy zapach stęchlizny i spalenizny.Już sam ten aromatdziałał na nią uspokajająco.Wrzuciła kilka drewien do starego kominka i zaniosła walizkę do swojego pokoju.Ro zejrzała się do okoła, nie co wy stra szo na i jed no cześnie go to wa na to, by dać się opa no wać przez wspo mnie nia.Lubiła ten me lan cho lijny nastrój, który ją opa no wy wał, kie dy tylko prze kra czała próg domu.Zrobiła kilka kroków w dół po marmurowych stopniach i powoli zaczęło ją dochodzić dziwne echo szepczącychradośnie głosów.Weszła do kuchni i w rogu ujrzała swoją prababcię Lisę, ubraną na jasno, z tymi długimi siwymi włosami, siedzącąprzy ku chen ce i prze wra cającą pia dinę na drugą stronę.Potem odwróciła głowę i zobaczyła, jak na starym filmie, ciotkę Claudię, Aurorę i babcię Adrianę, siedzące wokółdrew nia ne go stołu, pogrążone w roz mo wie.Wszyst kie były o wie le młod sze, a ich głosy roz brzmie wały radośnie.Obok nich siedziała jeszcze jedna kobieta o ciemnozielonych oczach, takich jak jej, i długich, opadającychnara mio na włosach.Miała na so bie let nią su kienkęw małe, biało-nie bie skie kwiat ki i ma lo wała so bie pa znok cie la kie rem.Kobieta podniosła głowę i spojrzała na Agnese stojącą w progu kuchni.Agnese pomyślała, że jej matka za młodubyła na prawdę piękna.Chy ba była do niej po dob na. Co tak sto isz? Wejdz.Zro biła krok do przo du i wspo mnie nie, choć byłotak żywe, zniknęło." " "Ulewa złapała go, gdy wyjeżdżał z autostrady w kierunku Rimini.Mimo tego, że miał zabudowany kaski osłonyprzeciwdeszczowe, bardzo zmókł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki