Spod koldry Bradbury Luke

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pomyślałem o innych żigolakach, którychpewnie wykiwali w ten sam sposób - ściągali ich tutaj, a potem kazali płacić, grożąc pobiciem.Biedaki.Trafili na nieodpowiedniego chłopaka.Atmosfera gęstniała z każdą chwilą, wydawało się, że zbiry czekają na najmniejszy sygnał, żeby przejśćdo działania.Wystarczyłoby, żeby Giselle jęknęła, rozpłakała się, żebym poruszył się za szybko, a towywołałoby reakcję łańcuchową.Zamierzali mi zabrać całą gotówkę, jaką mam przy sobie, to oczywiste.Domyślałem się też jednak, że chętnie skopaliby mi tyłek.I wtedy to do mnie dotarło, z impetem ciosu między oczy.Do cholery, Luke, co ty tu jeszcze robisz?Miałem wszystko do stracenia i nic do zyskania, zostając tu dłużej.A ponieważ bandziory nie zamknęłynawet drzwi, przy których stali, po prostu wyszedłem.Szybko oddalałem się korytarzem, �eby jaknajszybciej zniknąć im z oczu.Jeszcze nie do końca się uspokoiłem po tym zajściu, gdy zadzwonił do mnie Robert.Wracałem właśniedo domu.- Gdzie ty się podziewasz, Luke?Zatrzymałem się na środku ulicy.Jasne, zaraz mu to powiem.- Co ty gadasz, człowieku? - Pokrótce opisałem sytuację.Rozejrzałem się gwałtownie.Mówiłempodniesionym głosem.Potem skulony, ze schyloną głową, czekałem, aż usłyszę, co Robert będzie miał naswoje usprawiedliwienie.W telefonie panowała cisza.- Zaszło nieporozumienie, Luke.Mówisz o dziewczynie z mieszkania na parterze.Pomyliłeś adresy.%7łe jak& ?Niemożliwe.Nie wiedziałem, co o tym myśleć.- Wracaj, Luke - naciskał Robert.Zastanawiałem się nad tym przez chwilę.Nie, zdecydowanie mu nie ufałem.Nie zamierzałem z własnejwoli zbliżać się do tych drani.Miałem szczęście - tym razem.Przecież ta przygoda mogła się skończyć owiele gorzej.- Nie, Robert.I więcej do mnie nie dzwoń.Rozłączyłem się i przeniosłem jego numer do listyblokowanych, gdzie znalazł się w towarzystwie numerów świrów, onanistów i gawędziarzy.Wsunąłemkomórkę do kieszeni.Ręce nadal mi drżały.Mae - znowu.Koniec lutego.Zbliżając się do drzwi mieszkania Mae w Knightsbridge, nie mogłem nie wspominać naszej wspólnejGwiazdki.Zadrżałem, ale jednocześnie poczułem miłe ciepło na myśl o tym, jak dwoje Australijczykówcudownie spędziło razem czas, choć zapowiadały się samotne święta.Dzisiaj zamówiła mnie tylko na godzinę.Zadzwoniłem do drzwi i pomyślałem o jej złotej skórze iurodzie modelki.Godzina to za mało.Choć oczywiście nie narzekam.Z nią każda chwila się liczy!W domofonie rozległ się jej głos.- Luke! - Wydawała się bardzo zadowolona.Otworzyła mi wejście.Wjechałem windą na jej piętro.Już czekała, stała w korytarzu w długim do ziemi szlafroku z chińskiegojedwabiu.Chętna i gotowa.Rozpromieniła się na mój widok.- Luke! - zawołała po raz drugi.Uściskałem ją serdecznie.Nie musieliśmy mówić nic więcej.Zaprosiła mnie do środka, ale pokazałem, żeby poszła pierwsza.To jeden z drobiazgów, którychnauczyłem się już jako żigolak.Przepuścić kobietę w przejściu.Iść od strony ulicy, żeby osłonićtowarzyszkę od samochodów.Nieważne, czy to zauważa, czy nie.Wszedłem do saloniku.Choinkaoczywiście już zniknęła, zostało po niej puste miejsce.Nie było też lampek i świątecznych ozdóbek, którewypełniały pokój kolorem.Teraz pomieszczenie zionęło pustką.Zdjąłem płaszcz, podałem go Mae i przy okazji zerknąłem na jej czarnobiały portret na ścianie.Nawet on wydawał się bardziej ponury.- Siadaj, proszę - mruknęła.- Zostało mi jeszcze trochę tamtego koniaku.Napijesz się?Usadowiłem się na kanapie i spojrzałem na nią, opartą odrzwi do kuchni.- Dzięki, z przyjemnością.Zniknęła mi z oczu, zajęła się alkoholem, a ja rozglądałem się po pokoju i dodawałem sobie w duchuodwagi.Nic dziwnego, że teraz jest tu mniej przytulnie, święta dawno minęły! Ale co tam, już wtedyzorientowałem się, że najpiękniejszą częścią tego mieszkania jest sama Mae.Wróciła do saloniku z uśmiechem na twarzy.Była na bosaka i szła prosto do mnie.Wstałem,wyciągnąłem ręce.- Daj mi kieliszki i siadaj.Usłuchała, wtuliła się we mnie.Podałem jej kieliszek.- Zdrówko - powiedzieliśmy jednocześnie i zamoczyliśmy usta w alkoholu.Mae oparła mi głowę na ramieniu.Pochyliłem się w jej stronę.Fajnie znowu się z nią zobaczyć.Przezkilka minut milczeliśmy, potem Mae westchnęła.- Czasami podczas pokazów tracę orientację, gdzie jestem - szepnęła.Nie podniosła głowy, za tojeszcze bardziej się do mnie przytuliła.Zrozumiałem.Siedziałem nieruchomo.Tak było dobrze.Intymnie.- Wszystko jest w porządku, dopóki pamiętasz, czyje ciuchy prezentujesz - ciągnęła tym samymcichym głosem.- Mae - powiedziałem ledwie słyszalnie.- Dzisiaj jestem tu przy tobie.Tym razem odsunąłem się lekko, żeby zajrzeć jej w oczy.Koniuszkiem palca gładziłem jej policzki.Patrzyła na mnie tak, jak się tego spodziewałem.Delikatnie uniosłem jej podbródek i pocałowałem ją wusta.Pokręciła głową i cofnęła się.- Chwileczkę.Patrzyłem na nią zaskoczony.Wyszła z pokoju, ale zaraz wróciła z małym metalowym puzderkiem.Postawiła je na stoliku przy kanapie, uniosła wieczko, przygotowała wszystko.Obserwowałem ją wmilczeniu.Znów usiadła przy mnie na kanapie, pochyliła się nad oparciem, przysunęła do nosa zwinięty w rulonbanknot.Wciągnęła ścieżkę koki i odwróciła się do mnie, podając mibanknot.Pokręciłem głową.- Nie, dzięki.- Miałem nadzieję, że widzi, że jej nie osądzam, nie krytykuję ani nic takiego, choćporuszyło mnie to, co zobaczyłem.Po kilka razy w tygodniu proponowano mi narkotyki najwyższej jakości.I to za darmo! To nieodłącznaczęść stylu życia wielu moich klientek.Widziałem jednak też minusy tej sytuacji.Bardzo łatwo mógłbymsię uzależnić, więc wolałem nie ryzykować.Mae poderwała się, złapała mnie za rękę.Poły jej szlafroka rozchyliły się, odsłaniając nagie ciało.Jedwabny pasek kołysał się kusząco między jej nogami, miałem ochotę rozwiązać go całkowicie, ale zanimto zrobiłem, Mae pociągnęła mnie, żebym wstał.- Chodz - szepnęła.Orany, ale ona się zmieniła.Nie zostało śladu ze słodkiego aniołka z Bożego Narodzenia, jego miejscezajęła kobieta opętana.Razem wpadliśmy przez otwarte drzwi do sypialni.Rozbieraliśmy się w pośpiechu, jakby czas nasnaglił - co zresztą po części było prawdą.Rzuciliśmy się na szkarłatne łóżko.Roześmialiśmy się na głos.- No, przysuń się trochę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki