Brown Sandra Lokator

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Patrzyła na Rainwatera.Właśnie witał się z mężczyzną w utytłanym kombinezonie, któremu dwojeumorusanych bosych dzieciaków czepiało się brudnych drelichowych nogawek spodni jeszczebrudniejszymi rączkami.Trzecie dziecko ojciec trzymał na rękach.Wcześniej Ella podsłuchała, jakopowiadał Rainwaterowi, że przed tygodniem jego żona umarła na gruzlicę i nie wie, jak ma szukaćpracy i jednocześnie pilnować dzieci.Teraz była za daleko, więc nie słyszała, o czym rozmawiają, ale wyobrażała sobie, że Rainwatertłumaczył mu, żeby nie tracił nadziei.Puścił rękę mężczyzny, potargał włosy dzieciaka i odwrócił się,by dołączyć do Elli i doktora.Spojrzała na lekarza - między nimi zawisło niewypowiedziane pytanie.- Tak - powiedział.Przeszły ją ciarki.Miała sucho w ustach, z trudem przełknęła ślinę.- Może pan jakoś na to zaradzić?- Owszem, jeśli mnie poprosi.- A zrobi to?Lekarz patrzył, jak jego krewniak toruje sobie drogę między ogniskami i grupkami ludzi.- Tak, proszę pani - odparł głucho.- Poprosi mnie.ROZDZIAA SZ�STYWniedzielę po zajściach na farmie Pritchetta przejeżdżający półciężarówką zbir wybił butelką szybęw budynku Afrykańskiego Episkopalnego Kościoła Metodystycznego w trakcie wieczornegonabożeństwa.Butelka omal nie trafiła staruszki siedzącej na skraju ławki pod oknem, ale pozarozbiciem wielkiej tafli szkła nie wyrządziła innych szkód.Zbir dodał gazu i półciężarówką zniknęła,pozostawiając za sobą rasistowskie obelgi i chmurę pyłu.Melodyjny głos brata Calvina zapanował nad wiernymi.Kobiety nie wpadły w panikę, mężczyzni nierzucili się w pościg za półciężarówką.Kiedy już uspokojono wystraszoną dzieciarnię, brat Calvinznów podjął kazanie i zanim nabożeństwo dobiegło końca, powiększył swoją trzódkę o kolejnychdziesięciu nowych wyznawców.Pastor wciąż miał posiniaczoną twarz, ale na tym kończyły się jego obrażenia, jeśli nie liczyćzłamanego żebra.Udział kaznodziei w zajściach na farmie Pritchetta panna Violet podsumowałakrótko:- Miał szczęście, że go nie zlinczowali.Mimo że poglądy Elli na kwestie rasowe skrajnie różniły się od zapatrywań sióstr, to w pełni się z tymzgadzała.Czuła, że brat Calvin uszedł z życiem tylko dzięki szczęśliwemu zrządzeniu losu.Z początku uważano, że napaść na kościół miała podłoże rasowe - było to ostrzeżenie dla kolorowych,żeby nie mieszali się do planów rządu w zasadzie zarezerwowanych dla białych.Ta powszechnaopinia zmieniła się następnej nocy, kiedy w slumsach podpalono dwa namioty, a do rzeczki, z którejmieszkańcy obozowiska czerpali wodę pitną, ktoś wrzucił worek końskiego łajna.Wyglądało na to, że ofiarami fanatyzmu stała się także biała biedota oraz włóczędzy.Ale po tych zajściach Conrad Ellis i jego banda najwyrazniej stracili zainteresowaniezorganizowanym terroryzmem.Wrócili do swoich dawnych wybryków - piractwa drogowego,publicznego pijaństwa i paskudnego zachowania przy każdej nadarzającej się okazji.Z szosy prawie nie było widać masowego grobu na farmie Pritchetta, ług zapobiegł skażeniupowietrza smrodem rozkładu, ale historia ta wciąż świeżo tkwiła w pamięci wszystkich.Inni hodowcykrów mlecznych i przeznaczonych na ubój sprzedawali swoje stada agentom FSRC, ale żadna z tychtransakcji nie doprowadziła do wybuchu zamieszek, częściowo dlatego, że odbywały się na wsi, aniew bezpośrednim sąsiedztwie Gilead i slumsów pełnych ludzi, którzy z trudem utrzymywali się przyżyciu.%7łeby uniknąć zajęcia obciążonych hipoteką posiadłości, wielu miejscowych właścicieli ziemskichchciałoskorzystać z programu rządowego, zanim wyczerpią się środki przeznaczone na skup bydła.Nie czasna sentymenty, kiedy trzeba wybierać między utratą stada a utratą wszystkiego.Nikt nie miał innym za złe, że w tej tragicznej sytuacji próbują jakoś wyjść na swoje.Wielumieszkańców miasteczka podziwiało pana Pritchetta, bo doniósł na szeryfa Andersona, że ten stałbezczynnie, kiedy banda zbirów wszczęła bijatykę, która mogła się skończyć czyjąś śmiercią.Inni bezogródek wyrażali pogardę dla pana Ellisa i jemu podobnych, którzy czerpali zyski z rządowegoprogramu, podczas gdy hodowcy i farmerzy nie mieli za co odbudować swoich stad.Ci zaś, którzy nieznosili slumsów i nie ufali ich mieszkańcom, uważali, że włóczędzy nareszcie dostali za swoje.Miasto huczało od plotek.W ruch poszły złe języki.Nerwy puszczały, napięcie rosło.Wszyscywyraznie czekali, kiedy stanie się coś złego.Strach był równie przytłaczający jak bezlitosny skwar.Pewnego wieczoru pan Hastings, obserwując szachownicę w oczekiwaniu na ruch Rainwatera,zauważył mimochodem:- Ależ parny dzień.W odpowiedzi Rainwater z roztargnieniem skinął głową.Ella przez cały dzień piekła, więc nawet po zachodzie słońca w kuchni było gorąco jak w piecu.Aniśladu wiatru, mimo że wszystkie okna w domu otwarto w nadziei na przeciąg.Spytała mężczyzn, czynie mają nic przeciwko temu, żeby ona z Sollym dołączyła do nichw salonie, gdzie mały elektryczny wentylator przynajmniej mieszał duszne powietrze.- Ależ oczywiście, że nie - odparł pan Hastings za nich obu.Usiadła na krześle i posadziła Sollyego na podłodze obok siebie, żeby mógł się pobawić szpulkami.Sama zajęła się cerowaniem.Pan Hastings upił mrożonej herbaty ze zroszonej szklanki i wracając do jednostronnej konwersacji,podjął:- Taka duchota zapowiada burzę przed świtem.Zaryzykuję nawet twierdzenie, że może uda nam sięzobaczyć deszcz.Rainwater w zamyśleniu przesunął figurę na szachownicy.- Gdybym pana nie znał, pomyślałbym, że próbuje mnie pan zdekoncentrować tym gadaniem opogodzie -rzekł powoli.- Trafiony, zatopiony - przyznał komiwojażer, śmiejąc się w kułak.- Próbuję zachować swójmistrzowski tytuł i godność.Z każdą partią jest pan coraz lepszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki