Zafon Carlos Ruiz Cień wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uderzenie, niczym cios głuchym młotkiem, który odebrałwszystkiemu dzwięki i barwy, rzuciło go na szybę.Gdy przelatywał przez nią, czując, jakintensywne zimno przeszywa mu gardło, a światło oddala się jak pył unoszony przez wiatr,po raz ostatni spojrzał za siebie i zobaczył swego przyjaciela Juliana uciekającego ulicą.Miquel miał trzydzieści sześć lat, więcej, niż spodziewał się przeżyć.Zanim padł na chodnikpokryty zakrwawionym szkłem, już nie żył.9.Podczas gdy Juli�n rozpływał się w mroku, pod lokal zajeżdżała furgonetka beztablic rejestracyjnych wezwana przez człowieka, który zabił Miquela.Dotąd nie wiem, jaksię nazywał, przypuszczam również, że i on nie wiedział, kogo zamordował.Jak wszystkiewojny, te maleńkie, osobiste, i te na wielką skalę, tak i ta wojna była teatrzykiemmarionetek.Dwóch mężczyzn rzuciło ciała martwych agentów do furgonetki izasugerowało barmanowi, żeby zapomniał o tym, co tu się stało, w przeciwnym razie możemieć poważne problemy.Pamiętaj, Danielu, że wojna wyrabia szczególną zdolność dozapominania.Dwanaście godzin pózniej ciało Miquela zostało porzucone na ulicy Raval,żeby nie wiązano jego zabójstwa ze śmiercią dwóch agentów.Gdy wreszcie ciało znalazłosię w kostnicy, Miquel nie żył od dwóch dni.Wszystkie dokumenty zostawił w domu.Funkcjonariusze znalezli mocno zniszczony paszport na nazwisko Juliana Caraxa iegzemplarz Cienia wiatru.Policja uznała, że zmarłym jest Carax.W paszporcie jako adreszamieszkania podane było mieszkanie Fortunych na rondzie San Antonio.Fumero uzyskawszy potwierdzenie tej informacji, poszedł do kostnicy pożegnać sięz Julianem.Spotkał tam kapelusznika, którego sprowadziła policja, by zidentyfikowałzwłoki.Pan Fortuny nie widział Juliana od dwóch dni, więc obawiał się najgorszego.Rozpoznawszy zwłoki człowieka, który zaledwie przed tygodniem stanął w jego drzwiach,by wypytywać go o Juliana (i którego zresztą wziął za pachołka Fumero), zaczął wydawać zsiebie jęki, po czym odwrócił się i wyszedł.Dla policji reakcja kapelusznika oznaczałarozpoznanie zwłok.Obecny przy tej scenie Fumero podszedł pózniej do ciała i dokładniemu się przyjrzał.Juliana Caraxa widział ostatni raz siedemnaście lat temu.Gdy rozpoznałMiquela Moliner, uśmiechnął się i podpisał dokumenty potwierdzające tożsamośćzmarłego Juliana Caraxa, zarządzając jednocześnie jego natychmiastowe pochowanie wzbiorowej mogile na cmentarzu Montju�c.Przez długi czas zastanawiałam się, dlaczego Fumero zachował się tak, a nie inaczej.W końcu okazało się, że postąpił zgodnie ze swą specyficzną logiką.Miquel ginąc jakoJuli�n, niechcący dostarczył doskonałego alibi.Od tej chwili Juli�n Carax przestał istnieć,a tym samym przestał istnieć jakikolwiek formalny związek pomiędzy Fumero aczłowiekiem, który miał być przez niego prędzej czy pózniej odnaleziony i zamordowany.Trwała wojna i mało kto domagałby się wyjaśnienia śmierci kogoś, kto nawet nie miałimienia.Juli�n stracił tożsamość.Był cieniem.Dwa dni czekałam w domu na Miquela lubJuliana, bliska obłędu.Trzeciego dnia, w poniedziałek, przyszłam do wydawnictwa.PanCabestany kilka tygodni wcześniej znalazł się w szpitalu.Do pracy nigdy już nie wrócił.Jego najstarszy syn Alvaro przejął firmę.Nikomu nic nie powiedziałam.Bo nie miałamkomu powiedzieć.Tego samego ranka odebrałam w wydawnictwie telefon od pracownika kostnicy,Manuela Gutierreza Fonseki.Pan Gutierrez Fonseca poinformował mnie, że gdy dokostnicy przetransportowano ciało niejakiego Juliana Caraxa, skojarzył dane z paszportunieboszczyka z nazwiskiem autora książki, którą zmarły miał przy sobie, i podejrzewającjeśli nie zaniedbanie, to w każdym razie pewną nonszalancję policji wobec obowiązkówwynikających z regulaminu, poczuł się w moralnym obowiązku zadzwonienia dowydawnictwa i opowiedzenia o tym, co zaszło.Gdy go usłyszałam, wydawało mi się, żeumrę.Pomyślałam, że to pułapka zastawiona przez Fumero.Pan Gutierrez Fonsecawyrażał się z dokładnością sumiennego urzędnika, choć w jego głosie brzmiało coś więcej,coś, czego nie potrafiłby wytłumaczyć nawet on sam.Odebrałam telefon w biurze panaCabestany.Dzięki Bogu Alvaro wyszedł na obiad i zostałam sama, w przeciwnym razietrudno by mi było wytłumaczyć łzy i drżenie rąk.Gutierrez Fonseca powiedział, że uznał zasłuszne poinformować o zajściu.Podziękowałam mu za telefon z fałszywą formalnością szyfrowanych rozmów.Gdytylko odłożyłam słuchawkę, zamknęłam drzwi biura i przygryzłam pięści, żeby niekrzyczeć.Umyłam twarz i natychmiast poszłam do domu, zostawiając dla Alvarowiadomość, że zle się poczułam i wrócę następnego dnia wcześnie rano, by sprawdzićkorespondencję.Chciałam natychmiast zacząć biec, zamiast, jak inni, iść niespiesznie, zminą najzwyklejszego przechodnia, który na pewno nie ma żadnych sekretów.Gdywłożyłam klucz w zamek mojego mieszkania, zrozumiałam, że został wyłamany.Sparaliżowało mnie.Klamka poruszyła się od środka.Czy tak właśnie umrę, pomyślałam,na ciemnych schodach i nie wiedząc co się stało z Miquelem.Drzwi się otworzyły inapotkałam ciemne spojrzenie Caraxa.Niech mi Bóg wybaczy, ale w owej chwili poczułam,że wraca mi życie, i podziękowałam niebiosom za zwrócenie mi Juliana w miejsce Miquela.Padliśmy sobie w ramiona, ale gdy poszukałam ust Juliana, cofnął się i spuściłwzrok.Zamknęłam drzwi, wzięłam Juliana za rękę i poprowadziłam do sypialni.Wyciągnęliśmy się na łóżku, obejmując w ciszy.Zachodziło słońce i cienie w mieszkaniupłonęły czerwienią.Z daleka dobiegały pojedyncze strzały, jak w każdą noc, od kiedyzaczęła się wojna.Juli�n płakał na mojej piersi i poczułam, że ogarnia mnie znużenie, którenie mieści się w słowach.Pózniej, gdy zapadła noc, nasze wargi się spotkały i pod osłonąciemności zdarliśmy z siebie w pośpiechu przesiąknięte strachem i śmiercią ubrania.Chciałam wspomnieć Miquela, ale palące dłonie na moim brzuchu odarły mnie z poczuciawstydu i z bólu.Chciałam się w nich zagubić i zostać już w nich na zawsze, i nic a nic mnienie obchodziło, że o świcie, wyczerpani i być może chorzy z odrazy, nie będziemy w staniespojrzeć sobie w oczy, dopóki nie odpowiemy sobie na pytanie, w kogo żeśmy się taknaprawdę przeobrazili.10.O świcie zbudził mnie szum deszczu.Aóżko było puste, pokój tonął w szarej mgle.Juli�n siedział przy biurku Miquela, gładząc klawisze jego maszyny do pisania.Podniósł wzrok i obdarzył mnie swoim letnim, dalekim uśmiechem, mówiącym, że tenmężczyzna nigdy nie będzie mój.Czułam jak narasta we mnie chęć, by rzucić mu w twarzcałą prawdę i zranić go.To takie proste.Oświecić go wreszcie, że Pen�lope zmarła, a onżyje złudzeniami.%7łe tylko ja mu zostałam na tym świecie.- Nigdy nie powinienem był wracać do Barcelony - szepnął, potrząsając głową.Uklękłam przy nim.- Tu nie ma tego, czego szukasz, Julianie.Odejdzmy stąd.Oboje.Daleko.Pókijeszcze jest czas.Juli�n obdarzył mnie długim spojrzeniem, nie mrugnąwszy nawet.- Ty wiesz coś, o czym mi nie powiedziałaś, prawda? - zapytał.Zaprzeczyłam, przełykając ślinę.Juli�n skinął głową.- Dziś w nocy pójdę tam.- Julianie, proszę.- Muszę się upewnić.- Więc pójdę z tobą.- Nie.- Ostatnim razem, gdy zostałam tutaj i czekałam, straciłam Miquela.Jeśli typójdziesz, ja też pójdę.- To ciebie nie dotyczy, Nurio [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki