Wójtowicz Milena Podatek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wylądowała na trawniku wpozycji siedzącej. Au! Skrzywiła się. Ciii! uciszył ją Jens. Zmywamy się stąd. Gdzie? Do domu? śaby wywaliłyby nas na zbity pysk, jakbyśmy wrócili ze smokiem stropił sięPoborca.Problem wodnika i jego wymagających towarzyszek jednak go przerastał.Uwa\ają, \e Id�efix jest katalizatorem, który uwolnił skrywane dotąd kompleksy Zlipiaka. Trzeba go będzie odnieść do właścicielki stwierdziła Monika, która wprawdzie niebała się represji ze strony \ab, ale na równi z nimi przejmowała się stanem psychicznymwodnika.Poza tym mo\liwości smoka w zakresie przyswajania pokarmu napawały ją ju\niemal zgrozą. Jeszcze nie wyciągnęliśmy z niego ksią\ki przypomniał jej Jens, ale bez większegoprzekonania. To jutro rano wypo\yczymy go znowu. Monika, dokonawszy w myślach przegląduzawartości lodówki, definitywnie nie czuła się na siłach gościć smoka. Przecie\ niebędziemy z nim nocować pod wiaduktem. Niech będzie zgodził się Niemiec. Idę po samochód, a ty przekradnij się do ulicytak, \eby cię nie widzieli. Zniknął za rogiem budynku.Monika uciszyła niespokojnego pieska zapychając mu pysk tik-takiem i zgodnie zwytycznymi Jensa, zaczęła przekradać się w stronę ulicy.*Dzwonek przy furtce oderwał Oleńkę od pasjonującej lektury Wywierania wpływu naludzi.Wyjrzała przez okno.Na ulicy stali mę\czyzna i kobieta, na oko całkiem zwyczajni, anawet przyzwoici.Nie wyglądali na kolejnych gangsterów, a Oleńka podejrzewała, \e oniwłaśnie trafią tu śladem swojego kolegi z pomidorków.Na wszelki wypadek, idąc do furtki,zabrała ze sobą szuflę do odgarniania śniegu, która od kilku lat stała bezu\ytecznie w holu.Usuwaniem zasp z podjazdu i ście\ki od dawna zajmował się Id�efix.Czekający przed wejściem Poborcy zobaczyli niewysoką, ubraną na czarno dziewczynę oniewątpliwie miłej powierzchowności, targającą nie wiedzieć czemu ogromną zieloną łopatę. Słucham? zapytała uprzejmie, zerkając na nich przez pręty furtki. My do pani Demonopulos powiedział Jens; nie mógł się powstrzymać od rzucaniaspojrzeń w kierunku szufli, na oko słu\ącej do odgarniania śniegu.Było lato, co do tego niemiał wątpliwości.No i jak tu zrozumieć kobiety? Nie ma Oleńka westchnęła z lekką troską. A kiedy wróci? zainteresowała się Monika.Oleńka spojrzała na zegarek. Sklepy ju\ zamknęli, więc zakupów chyba nie robi.Diabli wiedzą pokręciłabezradnie głową.Sweter, który Monika trzymała na rękach, poruszył się i odsłonił białą główkę. Id�efix! ucieszyła się Oleńka.Smok wygrzebał się ze swetra Moniki, zeskoczył na ziemię i przeczołgał pod furtką doogródka, tam zaczął radośnie obskakiwać dziewczynę. Mo\emy go z panią zostawić? upewnił się Jens. Ale\ oczywiście zapewniła gorąco Oleńka. Ju\ pora jego podwieczorku! Caluśkidzień go, biedaka, nie było w domu.Musi być bardzo głodny! Tylko proszę potwierdzić odbiór podał jej formularz. I przekazać paniDemonopulos, \e wpadniemy jeszcze po niego jutro.Oleńka wzięła kartkę i długopis i machnęła na niej zamaszysty podpis. Proszę. Wcisnęła papier Poborcy do ręki. Do widzenia! rzuciła przez ramię,biegnąc do domu. Muszę go nakarmić! Widać trzydzieści paczek krakersów to za mało stwierdziła Monika melancholijnie,wsiadając do samochodu. Najwidoczniej. Jens zerknął jeszcze na formularz i zrezygnował z chowania go dokieszeni. Popatrz na podpis. Podał Monice kartkę.Rusałka zmarszczyła brwi i skupiła się na odcyfrowaniu bazgrołu. Aleksandra Sprawiedliwość przeczytała. Kto by pomyślał. Mo\na powiedzieć, \e robi się interesująco oceniła Monika. Wracamy z niąporozmawiać? Mo\e wie coś o naszym bandycie. Jeszcze zdą\ymy, chocia\by jutro.A dzisiaj obiecałem \abom, \e zabiorę Zlipiaka namęską rozmowę przy piwie.Ich zdaniem, on tego potrzebuje.Moim zdaniem, ja tegopotrzebuję.Dobrze mi zrobi chwila wytchnienia, ostatnie dni do spokojnych raczej nienale\ały.*Czarna limuzyna zatrzymała się przed lubelskim dworcem PKS i stała tam a\ dozapadnięcia zmroku.Mały skoczył po krzy\ówki dla siebie i papierosy dla Kasieńki.Obojewyszli z auta, zostawiając w środku wampiry, jeszcze bardziej sine ni\ zwykle od wdychaniaoparów substancji smolistych, otaczających Kasię. Mam popytać o Du\ego? zapytał Mały.Kasieńka wzruszyła ramionami. Po co? Oni mają szukać księgi, my ich tylko pilnujemy rzuciła z pewną dozązłośliwości.Chude i łyse paskudy działały jej na nerwy.Ich nieustanne skamlenie te\ działałojej na nerwy.A fakt, \e musiała znosić ich towarzystwo, działał jej na nerwy najbardziej.Kiedy tylko zaszło słonce, wampiry wylazły z limuzyny i zaczęły się rozglądać podworcu i okolicy. Szanowni panowie potrzebują pomocy? zaczepiła ich staruszka w eleganckimkapelusiku. Mogę zawołać wnusiów, za rozsądną cenę rozwią\ą panów problemy.Wampiry z zainteresowaniem przyjrzały się kobiecinie.Jeden złapał ją za ramiona i wpiłsię hipnotyzującym spojrzeniem w jej oczy.Wampirze zrenice zalśniły złowrogą czerwienią.Babcia jęknęła przeciągle. Wid\ałłasz duszego szwiąszanego gangsztera? Tak odpowiedziała nieobecnym głosem zahipnotyzowana staruszka. Przywiozła gotaksówką taka sympatyczna dziewczynka, cała ubrana na czarno, jak to się ta dzisiejszamłodzie\ nosi, same takie smutasy, nie to co moi wnusiowie. Zostaw babcię, gnoju! Ryk był tak potę\ny, \e poderwał do lotu stadko drzemiącychna dachu dworca gołębi.Trzech rosłych, ogolonych na łyso młodzieńców, odzianych w kolorowe dresy, sadziłowielkimi susami w stronę wampirów.Dobiegli, bez trudu odbili babcię z łap rzekomychoprawców, a potem zaczęli owych oprawców bić i kopać, zdradzając w tym du\ą wprawę italent. Pomagamy? zapytał Mały, sięgając za pazuchę po broń. Po co? zdziwiła się złośliwie Kasieńka. Przecie\ wampiry są nieśmiertelne, niepowinno im to specjalnie zaszkodzić.Zdą\yła wypalić biernie dwa papierosy, dopóki wnusiowie troskliwie odprowadzilioszołomioną babcię, a trzy stratowane, przykurzone i pobite wampiry doczołgały się dolimuzyny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki