Wilson Robert McLiam Zaulek lgarza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ta pora, pachnąca kurzem, piwem inudą, od dziecka mnie przygnębiała.Proletariacki aromatdeski do prasowania i zmęczonego słońca.To, że Laura zgrzeszyła brakiem miłości do mnie,nie oznacza, iż zostałem całkowicie pozbawionypociechy, jaką daje damskie towarzystwo w Cambridge.W istocie dziewczyny atakowały mnie prawie bezprzerwy.Najczęściej bezskutecznie, czuję się wobowiązku stwierdzić.Coś musiało się stać z moimpopędem płciowym.Wciąż odmawiałem przepięknymkobietom! Niewiarygodne, lecz prawdziwe.Cała tasprawa jest niezle udokumentowana.Sprawdzcie, jeślichcecie.Pierwsza była Vanessa, przyjaciółka Laury - metrdziewięćdziesiąt dwa, fryzura za sto funtów, chuda,opalona na ciemny brąz i wymagająca.Aatwe życieprzyzwyczaiło ją, że dostaje to, czego chce.Oczywiściewolno jej było mnie chcieć, lecz niekoniecznie musiaładostać, co chciała.Zapewne uważacie, żeniedyplomatycznie jest podrywać dziewczynę (Laurę) irównocześnie posuwać jej najlepszą przyjaciółkę(Vanessę).I macie rację.Z tego właśnie powodu nieposzedłem do łóżka z Vanessą.Poza tym jednymzrobiłem wszystko inne.Oczarowałem ją i uwiodłem,pojawiałem się w jej snach i fantazjach seksualnych,słowem - rozkochałem ją w sobie do szaleństwa.Z pewnąprzewrotną nostalgią stwierdzam dziś, że złamałem sercetej biednej bogatej dziewczynie.Pewnie wyszło jej to nadobre.Ktoś kiedyś powiedział, że doświadczenia,szczególnie te bolesne, są bezcenne.A tak.To mojesłowa.Vanessa zagroziła kiedyś, że się zabije, jeśli niewezmę jej tu i teraz.Pochlebiła mi, lecz nie przekonała.Kiedy odrzuciłem jej awanse, zapisała się na wykłady zarcheologii i antropologii okresu magdaleńskiego.Samobójstwo byłoby mniej bolesne.Mój przelotny flirt z teatrem zaowocował wielomadamskimi znajomościami.Tam właśnie poznałemmaleńką Sarę.Partnerowała mi jako Ofelia i bardzochciała dobrać mi się do renesansowych portek.Byłobyciasno, bo w tym samym czasie ćwiczyłem akrobacje zodtwórczynią roli Gertrudy.Mój związek z Sarą pozostałzatem mniej więcej platoniczny.�d czasu do czasuzrzucała szatki i prezentowała mi piersiątka z okrzykiem: Patrz! Czy nie są śliczne! Sara wysoko ceniła swójmały, lecz kształtny biuścik i muszę przyznać, że miałapo temu powody.Pisała do mnie tasiemcowe listy, wktórych przeważnie żaliła się na moją egzystencjalnąobcość i destruktywną zmysłowość (wcale nie żartuję -spytajcie ją, jeśli mi nie wierzycie!).�w dziwny układ wkrótce się zdegenerował;pozostała uraza i duma.Problem Sary polegał na tym, żejej inteligencji dorównywała tylko jej niedojrzałość.Chyba kiedyś już o tym wspomniałem.Szkoda.Lubiłemją.Mogłem się w niej zakochać.Nie wyszło.Inną moją teatralną partnerką była Julia - Kasia uboku błyskotliwego, łotrzykowskiego Petruchia w moimwykonaniu.Właściwie miałem z nią coś w rodzajuromansu (romanse w Cambridge zawsze były dziwniemgliste).Julia była błyskotliwa, twarda i obcesowa.Wowym wczesnym okresie uosabiała dla mnie duchaLondynu - łatwo przyszło, łatwo poszło.Seks z Juliąprzypominał wizytę w toalecie.Raz, zapragnąwszyzłożyć jej hołd ustami, zacząłem zsuwać się w dół, gdywtem poczułem szarpnięcie za włosy.Syknęła wściekle: Nigdy więcej nie waż się tego robić! Jak łatwo siędomyślić, już nie próbowałem.Julia panicznie bała sięczułości i przywiązania.Wszystko, co choć trochęwykraczało poza fizjologię, było dla niej afrontem.Najakikolwiek czulszy gest chyba uciekłaby w popłochu.Słabość, bieda, nieszczęście czy jakakolwiekniedoskonałość napawały ją odrazą.Nie było na niemiejsca w jej świecie.Obarczony garbem problemów,wad i zmartwień, stanowiłem dla niej nie lada kłopot,którego ze wszystkich sił starała się nie dostrzegać.Udało nam się pozostać na dobrej stopie, ale magnetyzm,jeśli takowy był, zdechł.Były i inne - całkiem sporo innych kobiet.Ostatecznie prezentowałem się wówczas całkiem niezle.Nie wykorzystałem nawet połowy podsuwanych miokazji.Doszedłem do perfekcji w odmawianiu.Czyniłemto ze stosownym smutkiem, krasząc odmowę stekiemfantastycznych wymówek.To niesamowite, w jakiebzdury ludzie skłonni są uwierzyć, jeśli da im się szansę.Dziewczyna nie będzie ci miała za złe, że nie chcesz iść znią do łóżka, byłeś posłużył się jakimś spektakularnympretekstem.Powiedz jej, że masz raka, zapalenie krtanispowodowane meksykańskim szczepem gronkowca, żeurwało ci fiuta albo jesteś pedałem.(Nb.Nigdy,przenigdy nie mów, że zostało ci trzy tygodnie życia -zgwałci cię na miejscu, a potem pożre żywcem!)Odmawiałem, bo od czasu do czasu nachodziło mniepragnienie, by pozostać czystym dla boskiej,nieosiągalnej Laury.Wysiłek godny lepszej sprawy, choćbowiem większość nocy spędzałem samotnie, stugębnaakademicka plotka przypisała mi wszelakie możliweekscesy.Wieść niosła, że przerywam dupczenie tylko poto, aby coś przekąsić (a czasem biorę termos i kanapki dołóżka).Rzecz jasna, brednie, lecz trudno takim bredniomprzekonująco zaprzeczyć.(Zresztą przyznaję, że mit ówmile łechtał moją próżność.) Tak więc Laura byłainformowana na bieżąco.Mój Boże, jakże dziś żałuję, żenie użyłem sobie wtedy do woli!Wyjąwszy zespoły napięć przedmiesiączkowych,rażący brak logiki i kompletne odpały, moje przyjaciółkiz Cambridge dały mi wiele szczęścia.Zawdzięczałem toich inteligencji i brawurze.Nawet najdramatyczniejszyromans w Cambridge wyzuty był z upokorzeń,pogmatwanych emocji i tragicznych skutkówcechujących większość historii miłosnych świata.Byćmoże wynikało to stąd, że w Cambridge nikt się niczymzbytnio nie przejmował.Niewiele było rzeczy zdolnychprzyspieszyć tętno.(Nastawienie tyleż wygodne, conudne.) Cywilizacja to życie pozbawione wstrząsów.Niema w nim miejsca na ekscesy - oczywiście z wyjątkiemmych przesadnie wulkanicznych uczuć do Laury.W efekcie to małe uniwersyteckie miasteczkozawsze już będzie mi się kojarzyć z błogim słodkimporubstwem.(Kiedy rok temu byłem w Cambridge, idącgłówną ulicą dostałem wzwodu, tak miłe opadły mniewspomnienia!) Budziłem się rano w zmiętej pościelijakiejś czarującej przyrodniczki, potem piłem kawę wmiłym, nudnym bistrze, jadłem lunch, wpadałem daćbuzi na pożegnanie ślicznej towarzyszce ubiegłej nocy,po czym wyczerpany erotycznie wlokłem się do siebie,żeby się nieco zdrzemnąć bądz porozmyślać ometafizyce.Nazajutrz z grubsza to samo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki