Wenus w sieci .rtf M. J. Rose

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nadobre.Może właśnie to spotkanie pomoże jej sięoczyścić.- Wygodnie pani?- Tak.Ale.strasznie tu zimno.Pani nie jestzimno?- Wiem.Przepraszam.Ogrzewanie jeszcze niezaczęło działać.Ale zaraz powinno być cieplej.Stella podeszła do kulis i wyciągnęła stolik nakółkach, który cicho zaskrzypiał.Blythe nie była zaskoczona, widząc na nim kom-puter.W końcu ma udzielić wywiadu.Myślała coprawda, że Stella zechce go nagrywać, ale jeśli wolirobić notatki, to też w porządku.Laptop był tytanowy i najwyrazniej o wiele dro-ższy niż używany laptop Blythe.Za to podobnie390jak jej komputer w domu, miał na górze zainstalo-waną kamerę internetową.Dokładnie tej samej mar-ki i ten sam model, co kamera, z którą pracowałaBlythe.- A to zbieg okoliczności - zauważyła.- Co takiego?- Kamera.Mam identyczną.Stella się uśmiechnęła.- Zamierzam panią sfilmować - odparła, włącza-jąc komputer i ustawiając minikamerę.- Chciałabymumieścić część niektórych wywiadów w Interneciepo wydaniu książki.Czy ma pani coś przeciwko?- Nie, świetnie.- To dobrze.Nie spodziewałam się, żeby sprzeci-wiała się pani filmowaniu.W końcu tyle razy wy-stępowała pani przed taką kamerą.- Uśmiechnęła sięznowu.- Mam nadzieję, że to pani też nie prze-szkadza?Stella sięgnęła do dużej torby.Blythe ujrzała błyskkoloru i natychmiast wiedziała, co to jest.Kobaltowoniebieskie pióra z odcieniem głębokiego fioletu i do-mieszką koloru lawendy.- Moja maska - powiedziała Blythe, równocześ-nie zdumiona i skonfundowana.Stella uniosła kąciki warg.- No cóż, to nie jest dokładnie ta sama maska, alepodobna.Więc zgodzi się pani ją włożyć?391ROZDZIAA OSIEMDZIESITY SZ�STYPerez i Jordain rozmawiali z panią Johanson,pięćdziesięcioparoletnią szefową biblioteki Uniwer-sytetu Nowojorskiego.Spędzili z nią irytujące półgodziny.W bibliotece znajdowało się ponad pięć-dziesiąt komputerów, do których mieli dostęp wszys-cy studenci i pracownicy.Poza tym, w ramach dwu-stronnej umowy, mogła z nich korzystać kadra orazstudenci dyplomowego roku z innych college'ówi uniwersytetów, o ile posiadali odpowiedni doku-ment tożsamości.Na dodatek były tam dziesiątkispecjalnych gniazdek, do których studenci albo pra-cownicy mogli podłączać własne komputery i ko-rzystać z Internetu.I chociaż, wchodząc do biblio-teki, należało okazać specjalną kartę, nikt nie miałobowiązku nigdzie się wpisywać.- Więc w zasadzie z tego, co pani mówi, wynika,że każda osoba przebywająca w te dni w bibliotecemogła korzystać albo ze swojego, albo z jednegoz waszych komputerów, i nigdzie nie ma żadnegośladu na piśmie.Pani Johanson skinęła głową, jej brązowe lokizakołysały się i podskoczyły.Miała na sobie kremo-wy sweter z golfem i czekoladowobrązowe sztruk-sowe spodnie, a do tego ciężkie zimowe buty, któredawały jej dość drobnej postaci solidną podstawę.- Przykro mi - odparła szczerze zatroskana.Jordain uśmiechnął się do niej.- To nie pani kłopot.- Doceniamy pani pomoc - dodał Perez.392Dwaj detektywi zeszli na dół, a w drodze do wyjściaminęli wysoką otwartą przestrzeń.Jordain pomyślał,że biblioteka została zle zaprojektowana.W bibliotecepotrzebne są mniejsze przestrzenie - przyjazne niszei wnęki.Miejsca, gdzie można się odizolować i czytaćcałe popołudnie, gdzie człowiek czuje się swobodnie,gdzie nikt nie narusza jego prywatności i gdzie panujeprzynajmniej coś na podobieństwo ciszy.- Rozejrzyj się - powiedział do Pereza.- Okej, patrzę.- Przyszedłbyś tutaj, żeby zaspokoić swój pociągdo pornografii? W poszukiwaniu miłego przytulnegomiejsca, w którym mógłbyś się onanizować?- Nigdy.- Racja.Człowiek, który wysłał te e-maile, niewpadł tutaj po to, by wejść do Internetu i oglądać tedziewczyny, bo miał akurat wolne pół godziny.Ontutaj pracuje.Albo prowadzi jakieś badania.Było mupo prostu wygodnie wysłać stąd e-maile.Kilka minut pózniej stali z powrotem w biurzepani Johanson.- Przepraszam, że znowu panią nachodzimy -rzekł Jordain.- Nic nie szkodzi.- Uśmiechnęła się.- Zapom-nieliście panowie o czymś?- Nie, ale mamy jeszcze jedno pytanie wyjaśniłPerez.- Czy moglibyśmy przejrzeć rewersy z tych trzechdni?- To strzał w ciemno - dodał Jordain - alepodejrzewamy, że osoba, która wysłała stąd e-maile,korzystała z państwa biblioteki.- Oczywiście, jeżeli nie wyrzuciliście panowienakazu sądowego.Proszę za mną.393ROZDZIAA OSIEMDZIESITY SI�DMYBlythe nie mogła oderwać oczu od Stelli.W końcubyła żywą legendą, nieustraszoną bojowniczką o pra-wa kobiet.Kiedyś w imię swoich zasad o maływłos nie zagłodziła się na śmierć.To wytwarzałowokół Stelli aurę osoby, która przed niczym sięnie cofa.A potem zainteresowała się Global Com-munications.Włamała się do systemu komputero-wego firmy, by nawiązać kontakt z kobietami, któredla nich pracowały i zaoferować im pomoc w zna-lezieniu zajęcia poza przemysłem porno.Blytheotrzymała jeden z takich listów, podobnie jak nie-które z jej koleżanek.I Stella niektórym z nichrzeczywiście pomogła, zanim została pozwana dosądu.Ale dzięki temu stała się jeszcze bardziejkultową postacią, prawdziwą bohaterką.A zatem jeśli Stella miała życzenie, aby Blytheudzieliła jej wywiadu w swoim starym kostiumie,Blythe wyraziła zgodę.Chociaż to było dziwne.Piórka łaskotały ją za uchem.Pod wpływem mięk-kiego jedwabistego dotyku jej krew zaczęła szybciejkrążyć.Poczuła znajomy dreszczyk.Ta natychmias-towa reakcja przeraziła ją.Zupełnie jakby cofnęła sięw czasie.Tak samo czuła się z niezapalonym papie-rosem w dłoni.Miała ochotę zapalić, a jednocześ-nie wiedziała, że nie powinna tego robić, jeżeli niechce na nowo zaczynać walki z nałogiem.- Liczyłam, że pani się zgodzi, zrobi mi pani tęprzyjemność.%7łe wróci pani do tamtej postaci i staniesię znów tamtą kobietą, którą była pani w Internecie.Wenus ukrytą za maską, która marzy o tym, żeby394rozłożyć nogi i pokazać swoim widzom wszystko to,co chcą zobaczyć.Blythe nie znała Stelli dość dobrze i mogła sięmylić, a jednak odniosła wrażenie, że Stella mówito pogardliwie.A przecież nie ma powodu.Blytheprzyjrzała się jej badawczo.Wargi Stelli były wy-schnięte [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki