Wenecka przygoda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pragnie jego pocałunków i pieszczot.Długo na niego czekała, całe życie.Nie możezrezygnować z tej szansy.Raj był dla niej w jego ramionach.Drzwi znowu się otworzyły i musiała wrócić do rzeczywistości.- Jak idzie? - zapytał Stephen, uśmiechając się do niej.Sophia przełknęła ślinę.- Właśnie skończyłam przegląd.- Przepraszam, że zniknąłem na dłużej.Gina miała pilną sprawę, która wymagałamojej pomocy.- Zerknął na notatki, które zrobiła.- I jaki werdykt?- Dwa obrazy wymagają czyszczenia, poza tym większość jest w całkiemdobrym stanie - zakomunikowała tonem profesjonalistki.- Więc nie będzie problemu z zorganizowaniem pierwszego pokazu?- Nie.%7ładnego.Czekała, że poda jakiś termin, ale nie zrobił tego.Podszedł do ostatniego obrazu,który oglądała.Artysta w przerażający sposób przedstawił na nim piekło i wiecznepotępienie.- Czy któryś z tych obrazów ci się spodobał? - zapytał Stephen.- Czypowinienem coś zatrzymać?- Na pierwszy rzut oka nie - przyznała szczerze.- Zgadzam się z tobą, że większość tych dzieł najlepiej by wyglądała w muzeum.- Co za ulga! - A potem rzucił tym samym tonem: - O czym myślałaś, kiedywszedłem? Wyglądałaś, jakbyś była gdzieś w innym świecie.- Ja.byłam.- wydukała zaskoczona.Podszedł do niej i uniósł jej twarz.62SR- Powiedz, o czym myślałaś.Tylko nie mów, że o pracy.- Nie wiem.- Nie wykręcaj się.Chcę wiedzieć, jakie myśli przywołały na twoją twarz takiwyraz.- Jaki wyraz?W tym momencie pochylił się i ją pocałował.Kiedy czuła, że już uginają się podnią kolana, niespodziewanie uniósł głowę.- Taki jak teraz - oznajmił z triumfem.Gdy otworzyła oczy, odwrócił ją tyłem do siebie i objął.Zobaczyła ich wspólneodbicie w dużym lustrze.Przystojny jasnowłosy mężczyzna z lekkim uśmiechem nawargach wyglądał jak zdobywca.Ciemnowłosa kobieta sięgała mu zaledwie do brody.Miała senne zielone oczy.Na twarzy zachwyt i rozmarzenie.To była twarz zakochanejkobiety.Gdyby to był obraz olejny, mógłby mieć tytuł Podbój zdobywcy".Sophia pomyślała, że można w niej czytać jak w otwartej książce.Natomiast onbył tylko ucieleśnieniem triumfującej męskości.Jej najgłębsze emocje zostały tak bezceremonialnie obnażone, podczas gdy onnie zdradzał swoich.Nie czuła się z tym komfortowo.Objął ją mocniej.- I co myślisz? - zapytał.- Wyglądam, jakbym była lekko ugotowana - mruknęła, mając nadzieję, że onzinterpretuje ten żart jako opis stanu pożądania, a nie miłości.Spróbowała się uwolnić z jego ramion.Patrzył na nią bez słowa.Pozwolił się odsunąć.Sophia miała nogi jak z waty.Powiesiła na miejscu ostatni obraz, zebrała swojenotatki i katalog.Gdy się odwróciła do Stephena, jej twarz przybrała już maskęspokoju.- Zjemy teraz lunch? - zapytał.- Musisz być bardzo głodna.- Owszem, konam z głodu.- Na co masz ochotę?- Marzę o spaghetti bolognese.To prawdziwy smak Włoch - odparła bezwahania.Roześmiał się.- Znam świetne miejsce.Giorgio robi najlepsze spaghetti bolognese w całejWenecji.Ale najpierw wstąpimy na drinka do baru U Harry'ego.To niedaleko.Zanim63SRwyjdziemy, pokażę ci, jak włącza się alarm.- Czy markiza jeszcze tu jest? - spytała Sophia, gdy schodzili po schodach.- Nie, wyszła kilka minut temu.Je dzisiaj lunch z Giovannim Longhenim, to jejdawna sympatia.Wrócił ze Stanów.Miły, spokojny człowiek i teraz na szczęściebogaty.Dzwonił tutaj z wiadomością, że spózni się pół godziny.Sophia odetchnęła z ulgą, co nie uszło uwagi Stephena.- Powiedziała, że chce się z tobą przywitać.Mam nadzieję, że nie byłaniegrzeczna.Sophia milczała, więc dodał:- Więc jednak była.- Nie, wcale nie! - skłamała.- Akurat!Sophia przygotowała się na kolejne pytania, ale Stephen porzucił ten temat.ROZDZIAA �SMYZeszli na parter.- Wezmę tylko torebkę, dobrze? - powiedziała Sophia.- Oczywiście.Aha, dzisiaj wieje bryza, ale jest jeszcze goręcej niż wczoraj.Posmaruj się kremem z filtrem i wez okulary przeciwsłoneczne - doradził.- Dobrze.Stephen dotknął jej policzka.- Piękna i wrażliwa.Gdy wróciła, czekał na nią w salonie.W kieszeni koszuli miał polaroid.- Idziemy w upale czy płyniemy? - zapytał.- Upał mi nie przeszkadza.Lubię nosić sandały, więc skoro mamy odkrywaćmiasto, chodzmy na spacer.Stephen objął jej ramiona.- Co za wspaniała kobieta! - mruknął.Posłała mu uśmiech.- Chcesz mi wmówić, że kobiety, które znasz, nie lubią chodzić?- Owszem, na przykład Gina nie zrobi kroku, jeśli nie musi.Chyba że wybiera sięna zakupy.Sophia spochmurniała na wzmiankę o markizie.W milczeniu słuchała echa ichkroków na marmurowej posadzce holu.Potem szli korytarzem pod łukami, który wiódłdo południowego wejścia.64SRNa zewnątrz było jak w piekarniku.Upału nie studziła nawet bryzą.Słońceświeciło oślepiająco.Sophia założyła ciemne okulary.Przeszli przez ten sam most, co poprzedniego wieczoru.Mijając wąskie calles izakurzone compos szli w stronę placu Zwiętego Marka.Miasto było ciche, uliczki opustoszałe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki