Rees Celia Sovay. Przygody pięknej rozbójniczki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sovay sądziła, że L�onpojedzie dalej i z zaskoczeniem przyjęła wiadomość, że musi ich opuścić.- Mam obowiązki, którymi muszę się zająć.Zresztą beze mnie będziecie bezpieczniejsi - po-wiedział, żegnając się.- Niezbyt lubimy się z niektórymi komisjami, które kontrolują poszczególne re-jony miasta.Moja obecność mogłaby zahamować wasze działania, a nawet je uniemożliwić.Do zoba-czenia!Nie wspomniał nic o tym, kiedy może dojść do następnego spotkania.Sovay przyłapała się natym, że z niechęcią żegna się z gwardzistą i nie jest to bynajmniej związane z lękiem o własne bezpie-czeństwo.Przez miasto przedzierali się powoli.Każda dzielnica miała swoją komisję, wszystkich trzebabyło przekonać, ułaskawić i przekupić.Wszędzie widać było wielką biedę, sytuacja przedstawiała sięgorzej niż w Londynie.Na zakurzonych, zalanych skwarem ulicach czuć było atmosferę powszechne-go zmęczenia.Większość okien i drzwi szczelnie pozamykano, zupełnie jak we wsiach, które wcze-śniej mijali.RLTDroga, którą wybrali, wiodła przez Place de la R�volution.Gilotyna została usunięta, a ogrom-ny plac wydawał się opustoszały i zrujnowany; złowieszczy mimo otwartej przestrzeni.W panującymupale poplamione krwią kamienie cuchnęły jak kostnica.Kiedy pojazd przetaczał się przez miasto, Hugh pokazywał Sovay interesujące miejsca: ogrodyTuileries, pełne drzew i spacerowiczów szukających cienia pod ich koronami, poruszających się poalejkach, wcześniej zarezerwowanych wyłącznie dla króla i jego dworu; olbrzymi pałac królewski po-zbawiony obecnie mieszkańców; łuki Palais-Royal; kawiarnię, w której Camille Desmoulins wskoczyłna stół i wezwał tłum paryski do szturmu na Bastylię.Każdy budynek, każde nazwisko, wszystkomiało jakieś znaczenie, zupełnie jakby podróżowali przez krajobraz rewolucji, a przez to i historii.Ajednak ludzie siedzieli w kawiarniach, plotkowali na rogach ulic, tworzyli kolejki przed sklepami.%7ły-cie musiało się toczyć, z rewolucją czy bez niej.Zmierzali w kierunku Rue Duval, znajdującej się na skraju dzielnicy Marais.Po drodze minęlinajsłynniejsze miejsce w Paryżu- Bastylię, ale nic już nie zostało z niej do oglądania.Potężne więzienie zostało zrównane zziemią, mieszkańcy rozebrali je na kawałki, kamień po kamieniu.Sovay nigdy wcześniej nie widziałaniczego, co świadczyłoby o podobnej sile tłumu.Sile, która doprowadziła do całkowitej destrukcji tegosymbolu prześladowań.Zburzenie Bastylii wyrażało zdeterminowanie ludności pragnącej z całych sił,by takich prześladowań już nigdy więcej nie doświadczać.Paryżanie dochodzili swego nie tylko w tak wielkich czynach, ale i całkiem małych.Zburzonowiele pomników, zmieniono nazwy ulic, kościoły zostały przekształcone w stajnie bądz magazyny.Nie ma powrotu, zdawały się mówić te wszystkie przedsięwzięcia.Jest tylko droga naprzód, bezwzględu na konsekwencje.W końcu powozy wjechały w wąską uliczkę otoczoną wysokimi murami z odpadającym żółtymtynkiem.Zatrzymali się przed zamkniętą bramą hotelu, który niegdyś stanowił wielką rezydencjęmiejską jakiegoś szlachetnego rodu.Na łuku ponad bramą znajdował się zniszczony herb rodowy.Virgil wysiadł z powozu i zapukał do drzwi.Na chwilę uchyliła się kratka, a potem brama się rozsu-nęła.Powozy wjechały na szeroki, brukowany dziedziniec.Brama zamknęła się za nimi i Sovaywreszcie poczuła się bezpiecznie.Hotel Fonteneau musiał być kiedyś wspaniałą rezydencją, teraz jednak marmur na podłodze wholu był wyszczerbiony oraz pokryty kurzem i brudem.Balustradzie biegnącej wzdłuż szerokichschodów brakowało licznych tralek, a na jasnozielonej jedwabnej tapecie widniały plamy od wody iodciski brudnych rąk.Reprezentacyjne pokoje były opustoszałe, meble zostały rozkradzione lub wyniesione.Niewielepozostało oprócz ozdobnego niegdyś sufitu, co potwierdzałoby dawną świetność budynku - jedyniepęknięte lustra i ślady po obrazach na ścianie.Szli od sali do sali, echo ich kroków odbijało się odRLTbrudnych drewnianych podłóg, które kiedyś z pewnością były tak wypolerowane jak lustra.Nie było tujuż służby, nie miał kto zająć się sprzątaniem, myciem i zamiataniem.Na końcu ostatniego pomieszczenia, przy biurku zawalonym papierami tak bardzo, że w każdejchwili mogły spaść na podłogę, siedział mężczyzna w samej koszuli.Na ich widok podniósł się z miej-sca.Miał bladą, zmęczoną i wychudzoną twarz o ziemistej cerze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki