[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stąd tak jak rzeczy stworzone przez swe doskonałości podobne są, choć niedoskonale, Bogu, tak też nasz umysł pouczany jest za sprawą różnorodnychgatunków istnień o tych doskonałościach.Kiedykolwiek umysł przyswaja sobie jakąś rzecz za sprawą jej pojmowanej rozumem formy, wówczas to, co się myśli i głosi zgodnie z tymi formami, daje się stwierdzić w odniesieniu do tej rzeczy, by to, co poznawane przez umysł, upodobniło się do niej za pośrednictwem formy poznawczej.Gdyż wiedzą nazywamy przylgnięcie umysłu do poznanej rzeczy.To zaś, comyśli i orzeka o Bogu umysł, pouczony przez doskonałości owych form, prawdziwie musi w Nim istnieć; w Nim, który odpowiada każdej z tych form, jako Ten, do którego one wszystkie są podobne.Gdyby ten rodzaj poznawanych rozumem form był w naszym umyśle podobny Bożej istocie,ten mógłby Go uchwycić i zyskałby doskonałe pojęcie Boga, tak jak chodząca istotadwunożna jest doskonałym pojęciem człowieka.21Lecz te formy nie przystają w sposób doskonały do Bożej istoty, jak to zostało powiedziane.Gdy umysł przypisuje tego typu imiona Bogu zgodnie z przedstawionymi tu pojęciami,oznaczają one Bożą naturę - nie w sposób zgodny z jej doskonałością, lecz raczejniedoskonale, czyli tak, jak jest przez nas rozumiana.Dlatego należy powiedzieć, że każde z tych imion oznacza Bożą naturę, lecz niedoskonale, nie ujmując jej w zupełności.Oto dlaczego imię „Jestem, który Jestem" w sposób szczególny należy do Boga, gdyż nie determinuje ono jakiejkolwiek formy Boga, lecz oznacza istnienie niezdeterminowane.Oto co ma na myśli Św.Jan Damasceński, gdy powiada, że imię„Jestem, który Jestem" oznacza niezmierzony ocean natury Boga.Powyższe ustalenia potwierdzają słowa Dionizego Areopagity, który twierdzi, że z tegopowodu, iż Bóg jest pierwotnym źródłem bytu, prostym i bezgranicznym, obejmuje sobąwszelkie istnienia, właściwie jest wychwalany i nazywany za pomocą różnorodnych określeń.Dionizy nazywa Boga „prostym", gdyż doskonałości, które są w stworzeniach dziękiróżnorodności form, przysługują Mu zgodnie z Jego niezłożoną istotą.Nazywa Go„bezgranicznym" by pokazać, że żadna doskonałość znaleziona w stworzeniach nie obejmuje Bożej istoty, tak że umysł może pojąć, że wszystkie one są w Nim.To, co twierdzą, zgodne jest również z tym, co powiedziane w księdze piątej Metafizyki, że prosta doskonałość jest tym, co ma w sobie doskonałości wszelkiego rodzaju, jak wyjaśnia to Komentator34.Dysputa „0 Potędze Bożej", kwestia siódma: 0 Bożej prostocie, odpowiedź do artykułu 5.33 Rabin Mojżesz, czyli Mojżesz Majmonides (1134-1204), filozof żydowski, arystotelik, na którego myśli -podobnie jak miało to miejsce w przypadku arystotelików arabskich - odznaczył swój wpływ także neoplatonizm; autor Przewodnika błądzących, w którym wyłożył swoją teorię dwóch rodzajów wiedzy - nauki Prawa Bożego i racjonalistycznej filozofii, odrzucił w nim m.in.dosłowne rozumienie tekstów biblijnych, proponując liczne metafory i analogie, zaś opisane w Biblii cuda traktował jako zjawiska naturalne, szukając w ten sposób drogi dla racjonalistycznego uzasadnienia zasad judaizmu.W odróżnieniu od Arystotelesa odrzucałkoncepcję wiecznego trwania materii.34 Komentator, czyli Awerroes (1126-1198), arabski arystotelik, filozof, teolog, matematyk, prawnik, lekarz; twierdził, że dusza nieśmiertelna ma charakter gatunkowy, czyli że zbawiona będzie jedynie dusza całej ludzkości, gdy dusze pojedynczych ludzi giną po ich śmierci; to za jego przyczyną zachodnie chrześcijaństwo poznało większość dzieł Arystotelesa, w tym także klasyczną logikę; za św.Tomaszem z Akwinu, który wysoko cenił jego komentarze do dzieł Filozofa, określa się go właśnie mianem Komentatora.12.Dlaczego wszelkie istoty rozumne pragną znaleźć swój cel w Bogu ?Wszystkie stworzenia, nawet bezrozumne, podporządkowane są Bogu jako ich ostatecznemucelowi i dochodzą doń w stopniu, w jakim mają w sobie pewne do Niego podobieństwo.Stworzenia rozumne dochodzą do Boga w szczególniejszy sposób: a mianowicie przezzrozumienie Go poprzez ich własne działanie.Gdyż poznanie Boga musi być celemrozumnych stworzeń.Ponadto, właściwe działanie jakiegokolwiek bytu prowadzi go do jego kresu, a to jest jego druga doskonałość, ze względu na którą nazywany jest on cnotliwym lub dobrym w stopniu, w jakim działa we właściwy sobie sposób.Pojmowanie jest cechą przysługującą naturzerozumnej i dlatego też stanowi jej cel, a najwyższa doskonałość jej działania spełnia się w celu ostatecznym, szczególnie w tych czynach, które - jak recepcja zmysłowa i rozumowa -nie są przyporządkowane mechanicznym skutkom.A ponieważ takie działania są oznaczane i wyróżniane przez swoje podmioty, znaczy to, że mogą osiągnąć doskonałość w stopniu, jaki przysługuje ich podmiotom.Dlatego zrozumienie najbardziej doskonałego, rozumnegopodmiotu, którym jest Bóg, jest najbardziej doskonałym z aktów pojmowania.Dlatego też poznanie Boga przez zrozumienie jest ostatecznym celem natur rozumnych.Suma przeciw poganom, III, 25.2213 [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl matkasanepid.xlx.pl
.Stąd tak jak rzeczy stworzone przez swe doskonałości podobne są, choć niedoskonale, Bogu, tak też nasz umysł pouczany jest za sprawą różnorodnychgatunków istnień o tych doskonałościach.Kiedykolwiek umysł przyswaja sobie jakąś rzecz za sprawą jej pojmowanej rozumem formy, wówczas to, co się myśli i głosi zgodnie z tymi formami, daje się stwierdzić w odniesieniu do tej rzeczy, by to, co poznawane przez umysł, upodobniło się do niej za pośrednictwem formy poznawczej.Gdyż wiedzą nazywamy przylgnięcie umysłu do poznanej rzeczy.To zaś, comyśli i orzeka o Bogu umysł, pouczony przez doskonałości owych form, prawdziwie musi w Nim istnieć; w Nim, który odpowiada każdej z tych form, jako Ten, do którego one wszystkie są podobne.Gdyby ten rodzaj poznawanych rozumem form był w naszym umyśle podobny Bożej istocie,ten mógłby Go uchwycić i zyskałby doskonałe pojęcie Boga, tak jak chodząca istotadwunożna jest doskonałym pojęciem człowieka.21Lecz te formy nie przystają w sposób doskonały do Bożej istoty, jak to zostało powiedziane.Gdy umysł przypisuje tego typu imiona Bogu zgodnie z przedstawionymi tu pojęciami,oznaczają one Bożą naturę - nie w sposób zgodny z jej doskonałością, lecz raczejniedoskonale, czyli tak, jak jest przez nas rozumiana.Dlatego należy powiedzieć, że każde z tych imion oznacza Bożą naturę, lecz niedoskonale, nie ujmując jej w zupełności.Oto dlaczego imię „Jestem, który Jestem" w sposób szczególny należy do Boga, gdyż nie determinuje ono jakiejkolwiek formy Boga, lecz oznacza istnienie niezdeterminowane.Oto co ma na myśli Św.Jan Damasceński, gdy powiada, że imię„Jestem, który Jestem" oznacza niezmierzony ocean natury Boga.Powyższe ustalenia potwierdzają słowa Dionizego Areopagity, który twierdzi, że z tegopowodu, iż Bóg jest pierwotnym źródłem bytu, prostym i bezgranicznym, obejmuje sobąwszelkie istnienia, właściwie jest wychwalany i nazywany za pomocą różnorodnych określeń.Dionizy nazywa Boga „prostym", gdyż doskonałości, które są w stworzeniach dziękiróżnorodności form, przysługują Mu zgodnie z Jego niezłożoną istotą.Nazywa Go„bezgranicznym" by pokazać, że żadna doskonałość znaleziona w stworzeniach nie obejmuje Bożej istoty, tak że umysł może pojąć, że wszystkie one są w Nim.To, co twierdzą, zgodne jest również z tym, co powiedziane w księdze piątej Metafizyki, że prosta doskonałość jest tym, co ma w sobie doskonałości wszelkiego rodzaju, jak wyjaśnia to Komentator34.Dysputa „0 Potędze Bożej", kwestia siódma: 0 Bożej prostocie, odpowiedź do artykułu 5.33 Rabin Mojżesz, czyli Mojżesz Majmonides (1134-1204), filozof żydowski, arystotelik, na którego myśli -podobnie jak miało to miejsce w przypadku arystotelików arabskich - odznaczył swój wpływ także neoplatonizm; autor Przewodnika błądzących, w którym wyłożył swoją teorię dwóch rodzajów wiedzy - nauki Prawa Bożego i racjonalistycznej filozofii, odrzucił w nim m.in.dosłowne rozumienie tekstów biblijnych, proponując liczne metafory i analogie, zaś opisane w Biblii cuda traktował jako zjawiska naturalne, szukając w ten sposób drogi dla racjonalistycznego uzasadnienia zasad judaizmu.W odróżnieniu od Arystotelesa odrzucałkoncepcję wiecznego trwania materii.34 Komentator, czyli Awerroes (1126-1198), arabski arystotelik, filozof, teolog, matematyk, prawnik, lekarz; twierdził, że dusza nieśmiertelna ma charakter gatunkowy, czyli że zbawiona będzie jedynie dusza całej ludzkości, gdy dusze pojedynczych ludzi giną po ich śmierci; to za jego przyczyną zachodnie chrześcijaństwo poznało większość dzieł Arystotelesa, w tym także klasyczną logikę; za św.Tomaszem z Akwinu, który wysoko cenił jego komentarze do dzieł Filozofa, określa się go właśnie mianem Komentatora.12.Dlaczego wszelkie istoty rozumne pragną znaleźć swój cel w Bogu ?Wszystkie stworzenia, nawet bezrozumne, podporządkowane są Bogu jako ich ostatecznemucelowi i dochodzą doń w stopniu, w jakim mają w sobie pewne do Niego podobieństwo.Stworzenia rozumne dochodzą do Boga w szczególniejszy sposób: a mianowicie przezzrozumienie Go poprzez ich własne działanie.Gdyż poznanie Boga musi być celemrozumnych stworzeń.Ponadto, właściwe działanie jakiegokolwiek bytu prowadzi go do jego kresu, a to jest jego druga doskonałość, ze względu na którą nazywany jest on cnotliwym lub dobrym w stopniu, w jakim działa we właściwy sobie sposób.Pojmowanie jest cechą przysługującą naturzerozumnej i dlatego też stanowi jej cel, a najwyższa doskonałość jej działania spełnia się w celu ostatecznym, szczególnie w tych czynach, które - jak recepcja zmysłowa i rozumowa -nie są przyporządkowane mechanicznym skutkom.A ponieważ takie działania są oznaczane i wyróżniane przez swoje podmioty, znaczy to, że mogą osiągnąć doskonałość w stopniu, jaki przysługuje ich podmiotom.Dlatego zrozumienie najbardziej doskonałego, rozumnegopodmiotu, którym jest Bóg, jest najbardziej doskonałym z aktów pojmowania.Dlatego też poznanie Boga przez zrozumienie jest ostatecznym celem natur rozumnych.Suma przeciw poganom, III, 25.2213 [ Pobierz całość w formacie PDF ]