Mann Tomasz Czarodziejska gora T.2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Trans! zameldowała doświadczona panna Kleefeld.Muzyka umilkła.Roz-mowa urwała się.W nagłej ciszy rozległ się przeciągający miękko wyrazy barytondoktora: Czy Holger jest wśród nas?Elly znów zadrżała.Zachwiała się na krześle.Potem Hans Castorp poczuł, żeuścisnęła mocno i krótko obie jego dłonie. Zcisnęła mi dłonie! doniósł. To on poprawił go doktor. On ścisnął panu dłonie.A więc jest obecny. Pozddawiamy cię, Holger ciągnął dalej z namaszczeniem. Z serca cięwitamy, przyjacielu! Pozwól, że ci przypomnę! Kiedy po raz; ostatni przebywałeśwśród nas, obiecywałeś, że wezwiesz i ukażesz naszym śmiertelnym oczom duchajakiegokolwiek zmarłego, mężczyzny czy kobiety, których wymieni ktoś z naszegogrona.Czy chcesz i potrafisz dotrzymać dziś tego przyrzeczenia?Elly wzdrygnęła się ponownie.Westchnęła i zwlekała z odpowiedzią.Powolipodniosła ku skroniom ręce własne i te, które ją trzymały w uścisku, i trwała przezchwilę w tej pozycji.Potem szepnęła tuż przy uchu Hansa Castorpa gorące Tak!Podrażnienie ucha prądem powietrza sprawiło, że nasz przyjaciel poczuł ówrodzaj naskórkowego dreszczu, zwany popularnie gęsią skórką , którego istotę- 327 -wyjaśnił mu niegdyś radca.Nazywamy to dreszczem, aby wyraznie odróżnić pier-wiastek fizyczny od psychicznego o przerażeniu bowiem nie mogło być mowy.Słysząc szept, myślał mniej więcej tak: Ależ dziewczątku nie zbywa na odwadze! Równocześnie jednak doznał wzruszenia, a nawet wstrząsu, którym towarzy-szyło zmieszanie na skutek złudnej zresztą okoliczności, że młode stworzenie, któretrzyma za ręce, szepnęło mu do ucha Tak. Powiedział: Tak zaraportował i zawstydził się. A więc dobrze, Holger! mówił dr Krokowski. Trzymamy cię za słowo.Ufamy wszyscy, że uczciwie spełnisz przyrzeczenie.Wymienimy ci zaraz imię tegoukochanego, którego chcielibyśmy widzieć.Koledzy zwrócił się do całego towa-rzystwa czy ktoś ma jakieś życzenie w pogotowiu? Kogo ma nam ukazać naszprzyjaciel Hołger?Zapadło milczenie.Każdy czekał, by się ktoś inny odezwał.W ciągu ostatnichdni ten i ów zastanawiał się, kogo pragnąłby wywołać, ale powrót umarłych,a raczej to, czy powrót ten jest pożądany, jest sprawą złożoną i drażliwą.W gruncierzeczy i szczerze mówiąc, pragnienie ich powrotu jest złudą, jest omyłką; jest,patrząc na to trzezwo, równie niemożliwe, jak sam powrót, a wyszłoby to na jaw,gdyby natura chciała to niepodobieństwo powrotu choć na jeden raz odwołać; tozaś, co nazywamy żałobą, jest może nie tyle bólem z powodu niemożliwości zmar-twychwstania zmarłych, ile z powodu niemożności pragnienia ich powrotu.Czuli to wszyscy niejasno; lękali się więc widoku tego, o kim myśleli, choć niechodziło tu przecież o rzeczywisty i mający praktyczne znaczenie powrót do życia,lecz tylko o sentymentalne, teatralne przedstawienie, podczas którego można byzobaczyć zmarłego bez dalszych życiowych konsekwencji.Każdy byłby wolałodstąpić blizniemu prawo wyrażania życzeń.Wahał się również Hans Castorp, choćsłyszał owo poczciwe i wyrozumiałe Ależ proszę! dochodzące go z nocy, i skłon-ny był w ostatniej chwili ustąpić pierwszeństwa komuś innemu.Trwało to jednakzbyt długo, rzekł więc przytłumionym głosem, zwracając głowę; do przewodniczą-cego zebrania: Chciałbym zobaczyć mojego zmarłego kuzyna, Joachima Ziemssena.Wszyscy odczuli ulgę.Zmarłego nie znali spośród obecnych tylko dr Ting-Fu,Czech Wacław i samo medium.Inni Ferge, Wehsal, pan Albin, prokurator, pani pani Magnus, panie: St�hr, Levi i Kleefeld, Wyrazili swą zgodę głośno i z rado-ścią.Nawet dr Krokowski skinął z zadowoleniem, choć jego stosunek do Joachimabył zawsze chłodny, bo ten odnosił się niechętnie do spraw analizy. Bardzo dobrze rzekł lekarz. Słyszałeś, Holger? Tego, który został- 328 -wymieniony, nie znałeś za życia.Czy rozpoznasz go na tamtym świecie i zechceszgo nam tu sprowadzić?Napięcie osiągnęło swój szczyt.Uśpiona chwiała się, wzdychała i drżała.Zda-wało się, że szuka i walczy, kiedy, przechylając się to w przód, to znów ku tyłowi,szeptała do ucha Hansowi Castorpowi, to znów pannie Kleefeld jakieś niezrozu-miałe wyrazy.Wreszcie Hans Castorp odczuł uścisk obu dłoni, który miał znaczyć Tak.Zameldował o tym i Doskonale zawołał dr Krokowski Holger, dopracy! Muzyka! wołał. Rozmowa! I powtórzył raz jeszcze, że nie należytrzymać się kurczowo myśli o tym, czego się oczekuje, bo swobodna i niewymu-szona uwaga jest w tym wypadku najkorzystniejsza.Teraz nastąpiły najdziwniejsze godziny, jakie dotąd przeżył nasz młody bohater;i choć niezupełnie jesteśmy pewni, jakie w przyszłości będą jego losy, choć stra-cimy go z oczu w pewnym punkcie opowieści, to jednak skłonni jesteśmy przypusz-czać, że godziny te były w ogóle najdziwniejsze ze wszystkich, które kiedykolwiekprzeżył.Były to dwie godziny, przeszło dwie mówimy to od razu wliczając krótkąprzerwę w pracy Holgera, a raczej małej Elly.Praca dłużyła się tak strasznie, żewszyscy zaczynali już wątpić, czy da jakiekolwiek wyniki, a ponadto chcieli jąprzerwać z samej już tylko litości; było to bowiem zadanie niezwykle ciężkie i prze-kraczało wątłe siły medium, na którego barki je włożono.My, mężczyzni, o ile niewyłamujemy się ze spraw ludzkich, znamy z pewnych sytuacji życiowych owo nie-znośne współczucie, które nikomu nie przynosi korzyści, a może jest nawet całkiemniewłaściwe, owo buntownicze dość , wyrywające się z naszej piersi, choć to coś , co się dzieje, ustać nie chce ani nie powinno i tak czy inaczej musi byćdoprowadzone do końca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki