Seria do Torebki Keyes Marian Jest tam kto

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oszczędzaliśmy, żeby kupić jakieś mieszkaniena własność, ale te pieniądze były zamrożone na lokacie na kolejny rok, więc ży-łam z kart kredytowych i robiłam dobrą minę, ignorując rosnące długi.Z chęciąjednak zabrnęłabym w następny dług dla owej Neris Hemming.Nie przejmowa-łam się.ile to kosztuje.Mitch przeglądał swój notes, wyraznie zakłopotany.- Tu go nie ma.Przysiągłbym, że go mam.Zawsze to samo, wciąż wszystkogubię.Ja też.Tak często byłam pewna, że coś mam w torebce, a potem odkrywałam,że tego nie mam.Poczułam kolejną nić porozumienia z Mitchem.- Z pewnością znajdę ten numer - powiedział.- Musi być gdzieś w mieszka-niu.Może dam ci go za tydzień?- Podam ci swój telefon.Czy mógłbyś zadzwonić, gdy go znajdziesz?- Jasne.- Wziął moją wizytówkę.- Czy mogę cię o coś zapytać? - zagadnęłam.Dlaczego przychodzisz tutaj pospotkaniu z kimś tak dobrym?RLPatrzył w dal, zastanawiając się nad odpowiedzią.- Po rozmowie z Trish za pośrednictwem Neris byłem w stanie uwolnić się odwielu rzeczy.Ale.nie wiem.lubię tu przychodzić.Leisl jest dobra na swójwłasny sposób.Nie trafia w dziesiątkę co tydzień, ale ma dość wysoką średnią.Aci ludzie rozumieją, jak to jest.Wszyscy inni sądzą, że już powinienem się ztym uporać.Przychodząc tutaj, mogę być sobą.- Włożył moją wizytówkę doportfela.- Zadzwonię do ciebie.- Zadzwoń, bardzo proszę - powiedziałam.- Bo nie miałam zamiaru wracać.Rozdział 12Pózniej, w domu, zastanawiałam się jednak, czy Leisl mogła być bliska cze-goś.Ta duchowa postać", głos", czy jak to nazwać, naprawdę trochę przypo-minała babcię Maguire.No i ten pies.Wiem, że to trochę naciągane, to gadanieo moim (niestety nieistniejącym) psie, ale babcia Maguire trzymała charty.Mówiono, że z nimi spała.W sensie - no, rozumiecie, co mam na myśli.Cho-ciaż, gdy teraz o tym myślę, przypominam sobie, że powiedziała mi to Helen inigdy nie uzyskałam potwierdzenia z bardziej wiarygodnego zródła.Ilekroć odwiedzaliśmy babcię Maguire, w chwili, gdy wysiadałam z samo-chodu, wołała: Chodz, Gerry; chodz, Martin" (nazwała je tak na cześć Gerry'egoAdamsa i Martina McGuinessa), a dwa chude stworzenia wypadały z domu iprzypierały mnie do muru, łapami z obu stron mojej twarzy, szczekając tak, żepękały mi bębenki w uszach.Babcia Maguire skręcała się ze śmiechu.- Nie daj poznać, że się boisz! - wrzeszczała, tak się przy tym śmiejąc, żemusiała walić laską w ziemię.- One czują strach, czują strach.RLWszyscy mówili, że babcia Maguire to Osoba z Charakterem, ale tylko dlate-go, że nie puszczała na nich psów.Gdyby było inaczej, nie byliby tacy skorzy dookreślania jej tym mianem.A to napomknienie Leisl o małym, złotowłosym siostrzeń-cu w kapeluszu?Nie każdy miał siostrzeńca.Z lekkim niepokojem zaczęłam się martwić o J.J.Ajeśli Leisl dawała mi jakieś ostrzeżenie? A jeśli coś złego działo się z J.J.? Oba-wa nie przestawała mnie dręczyć, aż w końcu nie miałam innego wyboru jak za-dzwonić i sprawdzić, czy wszystko w porządku, mimo że w Irlandii była pierw-sza w nocy.Telefon odebrał Garv.- Obudziłam was? - wyszeptałam.Odpowiedział szeptem.-Tak.- Bardzo przepraszam, Garv, ale czy mógłbyś coś dla mnie zrobić? Mógłbyśsprawdzić, czy J.J.dobrze się czuje?- W jakim sensie?- Czy żyje.Czy oddycha.- Dobrze, zaczekaj przy telefonie.Nawet gdyby Aidan nie umarł, Garv by mi ustąpił.Był miły.Odłożył na boksłuchawkę, więc usłyszałam szept Maggie.- Kto to?- Anna.Chce, żebym sprawdził, jak się czuje J.J.- Dlaczego?- Po prostu.Trzydzieści sekund pózniej Garv był z powrotem.- Wszystko w porządku.J.J.czuje się świetnie.- Przepraszam, że was obudziłam.- Nie szkodzi.RLCzułam się trochę głupio, gdy się rozłączałam.Wszystko przez Leisl.Ledwie odłożyłam słuchawkę, ogarnęło mnie przemożne pragnienie, żeby po-rozmawiać z Aidanem.Klikając wściekle, szukałam Neris Hemming w Interne-cie.Miała własną stronę z setkami wyrazów uznania.Były też szczegółowe in-formacje o jej trzech książkach - nie wiedziałam, że w ogóle jakieś napisała;chciałam od razu biec do najbliższej księgarni - oraz informacja o zbliżającymsię tourn�e po dwudziestu siedmiu miastach.Zamierzała odbywać wielotysięczneimprezy w takich miejscach jak Cleveland w stanie Ohio i Portland w Oregonie,ale ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu nie wybierała się do Nowego Jorku.Najbliższym miejscem było miasto Raleigh w Karolinie Północnej.Pojadę,pomyślałam z nagłą determinacją.Wezmę jeden wolny dzień i polecę.Potemodkryłam, że spotkanie jest odwołane, i uderzyła we mnie kolejna fala żalu.Pragnąc umówić się na indywidualne spotkanie, klikałam we wszystkie linki,dopóki nie stało się jasne, że nie ma sposobu skontaktowania się z nią przez In-ternet.Musiałam więc dostać jej numer od MitchaRozdział 13Próbowałam sobie przypomnieć, czy ja i Aidan kłóciliśmy się ze sobą.Myślę,że musieliśmy się kłócić.Nie wolno mi wpaść w pułapkę przeistaczania go w ja-kiegoś świętego, dlatego że umarł.Najważniejsze jest to, by zapamiętać go ta-kim, jaki był naprawdę.Jednak nie przypominałam sobie żadnych poważnychwybuchów; żadnych wrzasków czy fruwających talerzy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki