Roger Manvell & Fraenkel Heinrich Goring

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hitler najwyrazniej odpłacił się pięknym zanadobne, wyśmiewając się pod nieobecność G�ringa z przepełnionych za�ślepieniem kochanych" - tytułów, którymi Carin zwracała się zawsze doswojego męża.Pomimo to Hanfstaengl uważał G�ringa za atrakcyjnegoi inteligentnego mężczyznę ze znacznie szerszym zapasem zdrowego roz�sądku niż inni naziści".W latach powojennych SA stanowiło jeden z wielu paramilitarnychazyli dla byłych żołnierzy.Wielu z nich początkowo wstąpiło do ruchuFreikorps, który był celowo tolerowany przez aliantów po formalnymrozproszeniu armii cesarskiej z obawy przed siłą komunistów w Niem�czech i rewolucyjnym ferworem w Związku Radzieckim.Ruch Freikorpsbył odpowiedzią prawicy na lewicę zarówno wewnątrz, jak i poza grani�cami Niemiec; był organizowany regionalnie przez osoby prywatne i fi�nansowany przez bogatych w ramach opozycji wobec lewicowego rządu.Mimo to członkowie Freikorps szybko stali się niezdyscyplinowanymi pi�ratami, którzy nie cieszyli się przychylnością ani aliantów, ani RepublikiWeimarskiej.Natomiast Hitlera Freikorps zawsze inspirował; według Ge�rarda Reitlingera pózniejszy f�hrer przejął od nich flagę ze swastyką, brą�zową koszulę i gest pozdrowienia.Przejął także R�hma, który był do�wódcą Freikorps po wojnie.Kiedy w końcu w 1921 r.alianci przeforsowali rozbrojenie Freikorp-sów, Hitler natychmiast przekształcił to, co w rzeczywistości było jegowłasnym szczególnym ruchem Freikorps, w organizację sportową"; póz�niej przemianował ją na Sturmabteilung lub inaczej SA, która nosiła jużtę nazwę, gdy dowodzenie przejął G�ring.Kiedy R�hm chciał połączyćSturmabteilung z Czarną Reichswehrą", tajemną suplementarną armiąwspieraną w tajemnicy przez Republikę Weimarską, Hitler chciał zatrzy�mać SA dla siebie j ako oddziały ochronne i propagandowe, które miały�by agitować, opowiadając się przeciw Republice Weimarskiej i lewico�wym Niemcom.Z tego tylko powodu G�ring był z punktu widzenia Hi�tlera bardziej odpowiednim dowódcą SA niż R�hm.Przez cały 1923 rok G�ring pracował nad reorganizacją SA, która takszybko zyskiwała nowych członków, że aż zaniepokoiło to rząd Bawarii.Hitler, chociaż nadal był amatorem rewolucjonistą, wiedział, że na tymetapie komplikacji i chaosu w niemieckiej polityce nie jest wystarczającosilny, aby poprowadzić rebelię na skalę ogólnokrajową; potrzebowałsprzymierzeńców, którzy podzielaliby jego opinie na tyle, żeby z nim pra-cować, i których mógłby ostatecznie zdominować siłą swej osobowości.Z tego też powodu rok 1923 był dla niego czasem żmudnych i w większo�ści nieudanych negocjacji, w które silnie zaangażowany był G�ring, pod�czas gdy w lasach na przedmieściach Monachium siły SA ćwiczyły sięw dyscyplinie i wojskowym stylu.Rząd bawarski, zawsze niepewny swo�ich relacji z Hitlerem, był mimo to w drugiej połowie 1923 r.w otwartymkonflikcie z rządem w Berlinie.W tej sytuacji Hitler widział nadzieję napołączenie sił, które wysadziłyby z siodła rząd narodowy i na rewolucyj�nej fali mającej swoje zródło w Bawarii zaniosłyby go do władzy.W styczniu Hitlerowi udało się przekonać władze Bawarii, aby pozwo�liły mu zorganizować zjazd pięciu tysięcy esamanów w Monachium.Natym wiecu mówił z nienawiścią o rządzie centralnym, chcąc pokazać swo�im zwolennikom, że dążenie partii do zdobycia władzy politycznejw Niemczech jest znacznie ważniejsze niż przygotowania do walki z Fran�cuzami w Zagłębiu Ruhry.Przeciwny jakimkolwiek związkom z armiąHitler był także świadomy tego, że zwycięży, jeśli sprzymierzy się z po�krewnymi ruchami nacjonalistycznymi i wchłonie ich siły.Udało mu siętego dokonać w lutym przy pomocy R�hma.Wiosną zaczął, choć bezsukcesów, namawiać generała Otto von Lossowa, dowódcę armii w Ba�warii, żeby pomaszerował z nim na Berlin w stylu Mussoliniego.W kwietniu G�ring zajął biura gazety partii nazistowskiej, dziennika V�lkischer Beobachter", żeby uniemożliwić aresztowanie Dietricha Ec-karta, podejrzanego pisarza, który wydawał to pismo dla Hitlera.Tenczyn był kolejnym wyzwaniem rzuconym władzom.Pierwszego maja Hitler popełnił fatalny błąd.Zaplanował dużą de�monstrację na ten tradycyjny dzień, w którym monachijscy socjaliści mie�li zjazd.Spodziewał się poparcia ze strony Lossowa, o które poprosiłw ostatniej chwili, lecz ten stanowczo odmówił.To postawiło Hitleraw niezwykle trudnej sytuacji, ponieważ gdyby wywołał planowne za�mieszki, zarówno armia, jak i policja musiałaby zaatakować, zamiastosłaniać oddziały szturmowe, które już otrzymały rozkaz stawienia sięw pełnym składzie z wszelaką nielegalną bronią, jaką tylko posiadały.Hi�tler - nadal niepewny, co zrobić - spotkał się z G�ringiem i innymi pro�minentnymi kolegami oraz towarzyszami na placu apelowym Oberwie-senfeld, gdzie tysiące mężczyzn czekało na rozkazy.On, G�ring i resztanosili swoje odznaczenia; zarówno G�ring, jak i Hitler chcieli wyglądaćsrogo i wspaniale w stalowych hełmach.R�hm natomiast przechodziłsam siebie, blefując i namawiając regularną armię, aby poddała się od�działom szturmowym.Tego było już za wiele dla generała von Lossowa.Wezwał R�hma, który nadal formalnie był oficerem, i powiedział mu, żenatychmiast musi oddać broń.Następnie wysłał R�hma pod eskortą naplac apelowy z ultimatum - oddziały szturmowe nie będą maszerować aniwywoływać dalszych niepokojów.Hitler wiedział, że został pokonany.Przyjął ten fakt wbrew pełnym złości radom innych i, stojąc przed swoimiżołnierzami, poddał się Lossowowi, bez którego poparcia - co wiedział -zakrojona na szeroką skalę akcja nie przyniosłaby oczekiwanych rezulta�tów.Ostatecznie wrócił do swego domu w Berchtesgaden, żeby jeszczeraz zaplanować przyszłość, i przez kilka tygodni rzadko brał udziałw dyskusjach, które toczyły się w Monachium.Większą część lata spędziłw górach.Debaty, z udziałem Hitlera lub bez, odbywały się nieustannie w biu�rach partii, w domu G�ringa w Obermenzing i w piwiarni Bratwur-stgl�ckle w pobliżu Frauenkirche, w centrum Monachium.Tam G�ringi R�hm, Heines - homoseksualny przyjaciel R�hma i skazany wyrokiemsądu morderca, Anton Dexler - jeden z założycieli partii nazistowskiej,Eckart i Rosenberg - tak zwani intelektualiści grupy, oraz Ernst Hanf�staengl bogaty przedstawiciel monachijskiego świata kultury, wieczoramisiadywali razem przy tym samym stole, pili piwo i dyskutowali o politycegłośnym, bezkompromisowym głosem.Często dołączała do nich Carinj ako ich główny kobiecy towarzysz, a czasami z Norymbergi przyjeżdżałJulius Streicher, żeby dorzucić coś od siebie - antysemity bez zahamo�wań.Kiedy Hitler był w Monachium, dołączał do nich, chociaż wydajesię, że wolał Obermenzing i spokojniejsze przyjemności, które zapewniałamu Carin.To ona potrafiła dodać otuchy Hitlerowi i własnemu mężowiw smutnych dniach, które przyszły po 1 maja [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki