Rae Carson Dziewczyna ognia i cierni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszyscy zebrani zpewnością słyszą walenie mojego serca i mój głośny oddech.Przez moment myślę o ucieczce, ale mimo szoku zdaję sobiesprawę, że to pogorszyłoby sprawy.Zdobywam się więc na jedyną możliwą rzecz.Wybucham śmiechem.Zmieję się tak, jakbym w życiunie słyszała czegoś zabawniejszego.Może za głośno, możeśmiech jest wymuszony, ale za chwilę okazuje się, że to niema żadnego znaczenia, ponieważ zapora ciszy pęka i tłum zulgą przyłącza się do mojej wesołości.*Na ten wieczór z sali jadalnej usunięto poduszki dosiedzenia, wszyscy stoją, bo inaczej by zabrakło miejsca.Wścisku każdy pogryza specjał szefa kuchni, pollo pibil wpakieciku z poczerniałych na ruszcie liści bananowca,popijając słodkim winem wytłaczanym z winogron zopóznionego zbioru.Parę osób podchodzi do mnie z uśmiechem i na luzie,gawędzą chwilę, wypytując o moje samopoczucie.Nigdyprzedtem ich to nie interesowało, więc domyślam się, żebariera między nami zniknęła dzięki paru słowom dziecka.Nie jestem wszakże pewna, czy mnie to cieszy, czy wręczodwrotnie.Z rozkoszą przeżuwam kawałeczki kurczaka, delektującsię mile drażniącym język smakiem kminku i czosnku, alepodchodzi do mnie Ari�a z kielichem wina w ręku. Wasza Wysokość. Głos ma dzwięczny i wyraznyjak Rosario. Witam. Czy dobrze się bawisz, pani?Wokół nas zbierają się goście Alejandra.Mam ochotęuciekać do swojej komnaty i zakopać się w pościeli. O tak mówię. Cudowny wieczór.KsiążęRosario jest czarujący. To prawda. Hrabianka podnosi kieliszek doróżowych warg, ale tylko udaje, że pije.Czy ona w ogólecokolwiek jada? No i wspaniałe jest pollo pibil chwalę daniewieczoru. Alejandro świetnie wybrał.Powinnaś, pani,spróbować. Mam satysfakcję, widząc jej brew unoszącąsię w niemym pytaniu.Być może ona nie zna kulinarnychpreferencji króla.Być może nie spodobało jej się, że mówięo nim z taką swobodą. Już próbowałam.Jest pyszne. Oczywiście jej niewierzę.Pod intensywnym spojrzeniem jej pięknychmiodowych oczu czuję się jak mysz w pułapce. Proszę sięnie martwić tym, co przy wszystkich powiedział Rosario kontynuuje. Nikt o pani w ten sposób nie myśli.Patrzę jej w oczy i jestem mimo wszystko zaskoczonatakim brakiem delikatności.Rozumiem, że uważa mnie zadziecko, jednak oczekiwałabym więcej taktu.Wzruszamramionami. Z ust niewinnych prawda płynie& mówię.Patrzy skonsternowana. Och! To cytat z jakiejś księgi.Wszyscy podziwiajątwoją pobożność, pani.Zamierzałam studiować świętepisma.Tyle zawarto w nich mądrości.Gdybym tylko miaławięcej czasu.Być może te słowa to niedopowiedziana pokojowapropozycja.Jednakże życzliwość hrabianki wydaje mi siękontrolowana, zwłaszcza że jej kielich z winem jest pełny. Bardzo polecam takie studia nawet tym, którzy nie sąpredestynowani do zgłębienia złożoności świętych tekstów.Wychwytuję dokładnie ten moment, kiedy dociera doniej moja słabo zamaskowana impertynencja.Wykonujewdzięczny jak zwykle dyg. Cóż, proszę się dalej dobrze bawić, WaszaWysokość. Oddala się z gracją w swojej zwiewnej sukni. Radzę jej nie lekceważyć, pani słyszę przy uchugłęboki bas. Odwracam się i widzę przystojną twarzlorda Hectora.Ma jak zawsze powściągliwą minę, ale kryjeona nieustającą czujność umysłu. Hrabianka Ari�a jestbardziej wpływowa i inteligentna, niż na to wygląda ostrzega.Kiwam głową, a gdy lord odchodzi, nieoczekiwanie cośściska mnie w gardle.Nie przestaję pojadać, udając zaangażowanie wgrzecznościową konwersację.Moje oczy nigdy nie odrywająsię na długo od Alejandra, który z ujmującą swobodą krążywśród gości.Po jakimś czasie nie jestem w stanie wmusić wsiebie nic więcej.Smugi światła wpadające przez wysokieokna robią się coraz węższe i wreszcie znikają.Służba wnosipochodnie i zatyka je w regularnych odstępach wzdłużkamiennych ścian.Uprzątają z bankietowych stołów podścianami pakiety pollo pibil i wnoszą półmiski z melonem nalodzie i winogronami bez skórek.Zerkam na Ximenę.Stoi, opierając się o ścianę; na jejtwarz nie pada światło.Od wejścia księcia Rosaria trzymasię blisko mnie; moja milcząca towarzyszka.Zazdroszczę jej,że potrafi być niewidoczna, i jestem ciekawa, cozaobserwowały jej oczy dzisiejszego wieczoru.Podążając za jej wzrokiem ponad głowami strojnieubranych gości, widzę Alejandra z Ari�ą i dostrzegam, żewsunęła mu rękę pod ramię.Rozmawiają z generałem Luz-Manuelem, który czymś rozbawił króla, bo ten wybuchagromkim śmiechem, który dociera przez ogólną wrzawę ażdo mnie, przejmując mnie dreszczem.A Ari�a wspina się napalce i całuje go w policzek, który chętnie nadstawił.Mój żołądek przeciążony pikantnym daniem sygnalizuje,że będę miała kłopoty ze snem.Mimo to nie potrafię sięoprzeć deserowi z melona w złocistej miodowej polewie.Czuję na języku rozkoszną słodycz zimnego owocu, zjadamjedną i zaraz następną porcję.Nie jestem pewna, jak długo stoję przyklejona dobankietowego stołu z deserami.Wreszcie czuję na ramieniudelikatny dotyk ręki Ximeny. Chodzmy już, słońce moje.Nie stawiam oporu, gdy mnie wyprowadza, ale potykamsię i ledwie za nią nadążam, tak strasznie jestem przejedzona.*Długo leżę, nie mogąc usnąć, gdyż nie opada ze mnienapięcie.Ostry ból przeszywa mnie co rusz, promieniując odbrzucha do nóg.Dokucza mi pieczenie za mostkiem.Najgorsze, że nie mogę przestać myśleć o tym, iż ileś osóbwidziało, jak sobie folguję z jedzeniem.Wyobrażam sobie,jak Alejandro kręci głową na taki brak godności, a Ari�a,uwieszona u jego ramienia, uśmiecha się z wyższością.Iwyobrażam sobie, że lord Hector odwraca z rozczarowaniemgłowę.Wstyd mi.Gorące łzy ciekną mi po policzkach iwsiąkają w poduszkę.Bardziej niż kiedykolwiek brakuje miAneaxi.Miałaby w nosie to, że się nie nadaję do rolikrólowej i że Alodia myli się, wierząc we mnie.Przytuliłabymnie i zapewniła, że Bóg miał rację, wybierając właśniemnie.Sięgam ręką do Boskiego Kamienia i naciskam palcamijego zimną powierzchnię.Przez cały dzień, o dziwo, niedawał znać o sobie.Nie rozumiem, Boże, dlaczego się tuznalazłam.Chyba popełniłeś błąd.Kamień reaguje na moją modlitwę lekkim wibrowaniemi promieniuje ciepłem.Te dodatkowe sensacje w brzuchudopełniają miary.Zrywam się z łóżka i biegnę do atrium.Niemam szans, by zdążyć do ubikacji znajdującej się w odległymkącie.Opieram się rękami o krawędz basenu i zwracamzawartość żołądka.Wymiotuję, aż mnie piecze nos i gardło, ażołądek wywraca się na nice.Osuwam się bez tchu na podłogę i przytulam policzekdo cudownie chłodzących kafelków [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki