Pernoud Regine Ryszard Lwie Serce

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przydzielając im owe koncesje, Ryszard działał zresztą na drodze administracyjnej, jako ichpan feudalny.Dbając coraz bardziej o wszelkie sprawy bytowe w swych dobrach, zajmuje się Wagąpubliczną w La Rochelle, którą przydziela kobiecie, niejakiej Petite, żonie Wilhelma L�gier; winnamu za to będzie corocznie srebrny kubek o wadze jednej marki.Zezwala też Gotfrydowi Berland nawynajęcie sklepów przy placu targowym w Poitiers przybywającym tam kupcom.Jednak sprawy przybierają niekorzystny obrót i w roku 1188 stosunki z hrabią Tuluzyzaostrzają się.Ryszard, który od pewnego czasu wydaje się bliżej interesować wyprawą krzyżową -uwalnia w Poitou tych wszystkich więzniów, którzy obiecują wziąć krzyż - rozgniewanyawanturami wywoływanymi tu i ówdzie przez Rajmunda VI z Tuluzy, każe uwięzić jednego z jegokrewnych, Piotra Seilun.W odpowiedzi Rajmund zamyka w więzieniu dwóch przypadkowychrycerzy wracających z pielgrzymki do Zwiętego Jakuba z Composteli i proponuje Ryszardowiwymienić ich za Piotra Seiluna.Ten ostatni jednak odmawia i Ryszard na próżno musi zabiegać wtej sprawie u króla Francji.Znów więc chwyta za broń, zagarnia Moissac i zbliża się do Tuluzy.Tym razem Rajmund zwraca się do Filipa Augusta, który atakuje miasta Berry: Chateauroux,Buzancais, Argenton, Levroux, Montrichard.Wtedy Henryk II decyduje się na interwencję ipoddaje spór między hrabią Poitou i hrabią Tuluzy arbitrażowi.Na arbitra wyznacza arcybiskupaDublina, Jana Cumin.Duchowny wypowiada się na korzyść Ryszarda: dwaj rycerze pojmani przezRajmunda z Tuluzy byli pielgrzymami, a więc byli nietykalni.W wyniku takiego obrotu sprawy narasta wrogość Filipa Augusta.Ryszard w ripoście naatakowanie miast w Berry zagarnia zamek Roches należący do francuskiego rycerza bliskiegokrólowi, Wilhelma z Barres.Wilhelm został uwięziony, lecz udaje mu się zbiec 28 lipca 1188 r.podczas bardzo ostrej potyczki w pobliżu Mantes.Nastąpiło kilka spotkań królów Anglii i Francji,przy czym kroniki rozsławiły jedno z nich.Odbyło się ono między Gisors a Trie, w tradycyjnymmiejscu spotkań dwóch królów, na granicy Normandii.Rósł tam ogromny wiąz, kilkusetletni, o takgrubym pniu, że z trudem objąć go mogło, jak głosi podanie, dziewięciu ludzi.Owegosierpniowego dnia Henryk Plantagenet pozwolił zająć swym ludziom, którzy przybyli jako pierwsiw duszącym upale, całe miejsce w cieniu wiązu, podczas gdy Filip August i jego otoczenie musielistać naprzeciwko nich w pełnym słońcu na pustym polu.Dzień minął, jak było to w zwyczaju, nakrążeniu tam i z powrotem posłów między Francuzami i Anglikami, gdy pod wieczór jeden zwalijskich najemników, których Henryk chętnie włączał do swej eskorty, wystrzelił samotnąstrzałę.Francuzi, rozzłoszczeni arogancją Anglików w ciągu całego dnia, jak równieżpogwałceniem rycerskiego obyczaju, rzucili się na nich.Ci zaś wycofywali się w nieładzie, ażznalezli schronienie za potężnymi murami obronnymi zamku w Gisors, który zajęli.Eskortafrancuska wróciła do wiązu i wyładowała na nim swą wściekłość: drzewo ścięto i porąbano.FilipAugust okazał zresztą z tego powodu niezadowolenie: Czy przybyłem tutaj, by być drwalem? -powiedział.Po tym wydarzeniu Ryszard znów zbliżył się do Filipa Augusta.Bardziej niż kiedykolwiekmiał za złe ojcu, że nie została mu oddana ta część władzy, do której miał prawo, i że równieżopózniana jest koronacja, do której zgodnie z obyczajami feudalnymi powinno było dojść jak wprzypadku Henryka Młodego.Nowe spotkanie Henryka II z królem Francji wyznaczono na dzień 18 listopada 1188 roku,tym razem w Bonmoulins, jako że wiąz pokoju już nie istniał.Zakończyło się ono w sposóbzupełnie nieoczekiwany.Henryk Plantagenet zdumiony był wpierw, że jego syn Ryszard,przewidziany na następcę tronu, pojawia się u boku króla Francji.Filip ze swej strony ponowiłżądanie, które powracało przy każdym spotkaniu obu królów niemal jak rytuał: małżeństwa jegosiostry, Adelajdy.Kiedy wreszcie poślubi następcę króla Anglii? I dorzucił żądanie drugie: byRyszard, obecny tu, otrzymał poza swym hrabstwem Poitou całość prowincji, które mu się należały:Turenię, Andegawenię, Maine i Normandię - jednym słowem te prowincje, których Filip, jako królFrancji, pozostawał suzerenem.A tych właśnie prowincji Henryk II nie zamierzał przyznać Ryszardowi.Pamiętając kłopoty,które poróżniły go ze starszym synem, wystrzegał się przyznania młodszemu choćby małej częściwładzy. %7łądacie ode mnie tego, czego nie mogę spełnić - odpowiedział. Stało się dla mnie jasne jak słońce to, co dotychczas wydawało się niepojęte - rzekł wtedyRyszard.I przed frontem obu królewskich orszaków odpiął pas, uklęknął przed królem Francji i wzwyczajowym geście hołdu włożył swe dłonie w dłonie Filipa, oświadczając, że jest jego wasalemwe wszystkich swych włościach francuskich i błaga go o pomoc i opiekę przy ich uzyskaniu.Nie trzeba dodawać, że na tym spotkanie się zakończyło.Hołd złożony w ten sposób przezsyna stanowił prawdziwe wypowiedzenie wojny ojcu.I na znak, że trwa w swym buncie, Ryszardwyruszył z Filipem w drogę do Paryża z zamiarem pozostania tam na święta Bożego Narodzenia,które powinien był spędzić przy Plantagenecie.Ten ostatni musiał więc udać się w tym roku doSaumur w towarzystwie tylko swego ostatniego wiernego syna, Jana Bez Ziemi.Czasy wspaniałychsądów, na których gromadził wokół siebie swą rodzinę, minęły.Chodziły słuchy, że zamierzaoddać królestwo najmłodszemu synowi.W oczach wszystkich bowiem Henryk był już tylkostarcem, zniszczonym trybem życia, jaki prowadził, i czuło się, że zbliża się do końca swych dni.Niemniej jednak rozejm został zawarty, a pózniej przedłużony.Wydawało się, że Ryszard beztrosko spędza czas we Francji u boku Filipa, jak to już kiedyśbyło z Gotfrydem.Dwaj książęta zdawali się nierozłączni, dzielili ten sam stół, a w potrzebie tosamo łoże - co w tamtych czasach nie było niczym nadzwyczajnym ani podejrzanym - wspólnieprzewodnicząc zgromadzeniom, biesiadom i uroczystościom końca roku.Wojna miała na nowo zacząć się na wiosnę, lecz Henryk, którego zdrowie wyraznieszwankowało, starał się wpłynąć na zmianę postawy Ryszarda.Wysłał do niego na jakiś czas przedWielkanocą arcybiskupa Canterbury, Baldwina.Spotkanie miało miejsce w La Fert�-Bernard.Poraz kolejny wypłynęła sprawa małżeństwa Ryszarda z Adelajdą: minęły dwadzieścia dwa lata odczasu, gdy obiecano ją hrabiemu Poitou! Ryszard nie udzielił odpowiedzi, a wysunął nowe żądanie:będąc sam zdecydowany na wyjazd do Ziemi Zwiętej, życzył sobie, by jego brat Jan pojechał z nimrównież.W istocie bowiem, uczulony na pogłoski, które się rozpowszechniały, obawiał się, byojciec, korzystając z jego długiej nieobecności, nie koronował zamiast niego młodszego syna.Odbyło się jeszcze kilka potyczek zbrojnych, nie zawsze zresztą rozstrzygniętych.Tak byłow przypadku miasta Le Mans, gdzie schronił się Henryk.Atak prowadził Ryszard, podczas gdyFilip wkraczał do Tours.Znów postanowiono, że spotkanie odbędzie się tym razem w Colombiers,między Tours i Azay-le-Rideau.Gdy Henryk II pojawił się, był tak blady i wycieńczony, że królFrancji zdawał się zdjęty litością; składając swój płaszcz na czworo podał go Henrykowi, by na nimusiadł, lecz ten odmówił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki