Luceno James Maska Zorro

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Następnym ra-zem, być może, wyzwie ją pan do zapasów.- Ojcze - wtrąciła ostrym tonem Elena.Montero nawet na nią nie spojrzał.- Większość kobiet o jej pozycji miałaby dość rozsądku, żeby nie jezdzićkonno w towarzystwie mężczyzn.Konne wyścigi nie są odpowiednie dla oso-by wywodzącej się z gente de razón*.* Gente de razón - ludzie wyższego stanu.- Nie zamierzałem niczym uchybić pańskiej córce, don Montero - odparłLove, marszcząc brwi.- Wynająłem pana, by dowodził pan moją armią, kapitanie, a nie po to,żeby prowokował pan moją córkę do niewłaściwego zachowania w publicz-nym miejscu.Elena posłała mu pobłażliwe spojrzenie z gatunku tych, do których przy-wykł już od dawna.- Proszę, wybacz mi, ojcze.Nie wyzwałabym kapitana Love'a do wyści-gu, gdybym wiedziała, że narażę przez to moją reputację arystokratki.- To ty wyzwałaś jego? - zapytał Montero, zwracając na nią wzrok.-Przepraszam, kapitanie.SRLove mruknął coś w odpowiedzi, a Elena z uśmiechem wzięła Monteropod rękę i poprowadziła go w kierunku domu.Kiedy już nieco odeszli, Monte-ro spojrzał na nią.- Oczywiście pozwoliłaś mu wygrać - powiedział konspiracyjnym szep-tem.Oczy Eleny rozjaśniły się od uśmiechu.- Oczywiście, że mu pozwoliłam.* * *Po przejściu dziesięciu kroków ku wlotowi jaskini Alejandro zatrzymałsię, by popatrzeć pełnym zadziwienia wzrokiem na wodospad.Potem obróciłsię do Diego i spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami.- Chodz - powiedział Diego, dając znak pochodnią.- To nie wszystko.Podobnie jak sam Diego jaskinia również ucierpiała przez minione dwa-dzieścia lat bezczynności i zaniedbania.Zamieszkały w niej jakieś zwierzęta, awśród nich, sądząc po odchodach, nawet niedzwiedz grizzly.Stajnia Tornadobyła pusta, a całe zapasy owsa i siana zostały już dawno zjedzone.Diego czę-sto rozmyślał nad tym, co mogło się stać z ogierem.Przypuszczał, że Tornadowłóczył się w pobliżu jaskini, przez jakiś czas oczekując powrotu Zorro, a po-tem uciekł, by dołączyć znowu do swych dzikich braci, może nawet w kanionieSan Gabriel, gdzie kiedyś sam chwycił go na lasso.Alejandro wstrzymał oddech, kiedy weszli do olbrzymiej, łukowato skle-pionej sali na tyłach jaskini.Mimo że wnętrze było w rozsypce, nadal zacho-wało swą dostojną atmosferę.Cenne szpady Diego zardzewiały, a wiele z jegokosztownych książek zostało pogryzionych przez insekty.Diego podszedł doplatformy szermierczej, przysiadł na piętach i dłonią odsunął nagromadzonykurz i brud.Alejandro przypatrywał się, kiedy zaczął odsłaniać ułożone w po-sadzce koncentryczne kręgi i przecinające się linie.Rozpoznając nagle tenSRznak, Murieta uniósł medalion do oczu, porównując go ze wzorem, który wy-łaniał się spod kurzu.- Madre de Dios, to samo! - powiedział, rozglądając się dookoła.- To na-prawdę to miejsce: jama Lisa.- Przeszedł po jaskini, dotykając z szacunkiemróżnych przedmiotów, a potem podszedł do schodów.- Dokąd one prowadzą?Diego zatrzymał się w milczeniu przy kamiennych schodach.- Kiedyś prowadziły do salonu w domostwie rodziny de la Vega - odpo-wiedział po dłuższej chwili.Alejandro nie zrozumiał od razu konsekwencji tych słów, ale kiedywreszcie zdołał objąć je umysłem, otworzył oczy jeszcze szerzej niż przedtem.- Więc ty jesteś.- Diego de la Vega - dokończył starzec, pochylając głowę.- Ale wszyscy myśleli, że zginąłeś w pożarze.Z żoną i dzieckiem.- Po-kręcił głową, jakby chciał uporządkować swe chaotyczne myśli.- Gdzie byłeśprzez te wszystkie lata? Gdzie jest twoja rodzina?Diego pochylił się, by pozbierać z posadzki poniszczone książki.- Byłem nieżywy - rzekł cicho.- Nie mówmy już o tym.- Pamiętam ten ostatni raz, kiedy ciebie widziałem.Miałem wtedy jakieśosiem lat - powiedział Alejandro, unosząc do góry medalion.- Tego wieczoru,kiedy nam to dałeś.Walczyłeś chyba z setką ludzi.- Byłeś wtedy tylko chłopcem - powiedział Diego.- To wyglądało wspa-nialej, niż przedstawiało się w rzeczywistości.- O nie, ja nie zapominam.Byłeś najwspanialszym szermierzem w całejKalifornii.- Rafael Montero był wtedy komendantem Los Angeles.Pamiętasz go?Alejandro zmrużył nieco oczy.- Jego żołnierze zabili wielu ludzi.Tamtej nocy, kiedy wyjechał, zarzą-SRdził egzekucję trzech peonów.Ale wiedzieliśmy, że Zorro, wiedzieliśmy, że ty,don Diego, uratujesz ich w porę.- Przerwał na moment.- Pamiętam, jak koniezmiażdżyły kukiełki.I pamiętam ciebie, Zorro, jak nakładałeś medalion na szy-ję Joaquina.Powiedziałeś, że to w dowód twojej wdzięczności.I nazwałeś nascompa�eros - uśmiechnął się przelotnie.- Po tamtej nocy Montero pojechał doHiszpanii czy gdzieś tam.- Tak, tak - powiedział Diego, czując się nieswojo z przedłużającymi sięwspomnieniami.- Teraz najważniejsze jest to, że Montero wrócił do NowejKalifornii.- Słyszałem, jak ludzie mówili o powrocie Montero - Alejandro skinąłgłową.- Mówią, że teraz jest bogatym człowiekiem, nie jakimś zwykłym co-mandante, ale właścicielem pięknej hacjendy w Los Angeles.Mówią, że mawielkie plany co do przyszłości Kalifornii i że dużo prostych ludzi i donów za-paliło się do jego pomysłów.Diego skrzywił się, przypominając sobie Montero stojącego na plaży.- Ha! Gnębił ludzi dwadzieścia lat temu i teraz będzie gnębił ich znowu!Alejandro pogładził swą potarganą brodę.- Pamiętam jeszcze jedną rzecz o Montero: to, że Zorro był jego zaprzy-sięgłym wrogiem.- Tak samo jak Diego de la Vega - odparł starzec.- Dlatego Montero niemoże się dowiedzieć, że tu jestem.- On wiedział, że jesteś El Zorro?! - zapytał zaskoczony Alejandro.- Podejrzewał to przez długi czas.Ale nie był pewien aż do samego koń-ca.Alejandro spojrzał na schody, jakby doznał nagłego olśnienia.- To on spowodował pożar.To on ci to zrobił.- Przerwał, czekając naodpowiedz.- Przepraszam za to, co powiedziałem w szynku.Ty wiesz, co toSRznaczy stracić rodzinę.- To jest coś, o czym nie chciałbym rozmawiać, Alejandro.Nie pytajmnie już o to.Pamiętaj tylko, iż masz nie mówić nikomu, że ja żyję.- Chcesz go zabić! - zawołał Alejandro.- Mam rację?!- Po pierwsze chcę dowiedzieć się więcej o jego wielkich planach co doKalifornii - powiedział Diego, ignorując jego pytanie - i tego, jaką rolę odgry-wa w nich Harrison Love z Teksasu.- A potem?- Potem, o ile będziesz odpowiednio przygotowany, obydwaj rzucimywyzwanie losowi.Alejandro zacisnął usta [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki