Kosowska Jolanta Niepamięć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie chciałem rozdrapywać ran.Bałem się, że swym widokiem sprawiępanu przykrość plątał się w swych tłumaczeniach.- Nie spotkał ichpan pózniej? Jakoś nie. Dla Włocha rodzina jest najważniejsza.To takie dziwne, co sięstało.- Zostawmy ten temat.Questa � la vita. Questa � la vita, profesorze.Filippo popatrzył na niego może odrobinę za długo.- Co zaproponuje nam pan dzisiaj ? - Sosnowski wyraznie chciałzmienić temat. Mogę sam wybrać coś dla panów? Włoch wyraznie się ożywił.- Oczywiście.-A więc martini bianco z lodem i plastrem cytryny na początek, jakoprzystawka crostini z pomidorami, czarnymi oliwkami i fetą, pózniejbranzino grillowany ze szpinakiem i bruschettą z pomidorami, na deserlimoncello i caff� latte.Starałem się nie słuchać.Nie byłem głodny.Przyszedłem, nie żebyjeść, a pogadać.Właściwie to, co najważniejsze, już usłyszałem.Onnic nie wie, przemknęło mi przez myśl.Przyjechał do tej restauracji naspotkanie, do którego nigdy nie doszło.Pewnie nie czyta też gazet i nieogląda telewizji. No i jak? Menu pasuje? musiało to być już kolejne pytanie, boobaj przyglądali mi się zdziwieni. Niespecjalnie jestem głodny próbowałem oponować.- Bo pan nie wie, jak Filippo gotuje - Sosnowski jednoznacznie dałmi do zrozumienia, że nie mam wyboru.Piliśmy martini.Milczeliśmy.Pewnie każdy z nas myślał o tymsamym, ale inaczej.- Chciał się pan spotkać - on pierwszy przerwał milczenie.-Zaintrygował mnie pan.Po naszym spotkaniu w klinice usłyszałem odjednej z lekarek, kim pan jest naprawdę.Kontrowersyjny dziennikarz,nieustraszony reporter wojenny, człowiek bez instynktusamozachowawczego, szaleniec ocierający się świadomie o śmierć,samobójca, którego nikt nie ma odwagi leczyć.Ależ się pan musiałwynudzić w mojej klinice - patrzył na mnie z nieukrywanym zainte-resowaniem.- Niespecjalnie, mógłbym nawet powiedzieć, że wręcz przeciwnie.- Chyba mi pan nie będzie próbował wmówić, że kongresy naukowe iwizytówki klinik to pańskie ulubione tematy.- Nie, nie będę - uśmiechnąłem się lekko.- Kolega zapił.Byłem mudłużny przysługę.Miałem okazję mu się odwdzięczyć.- Tak myślałem, że to musiał być jakiś przypadek.- W życiu często olbrzymią rolę odgrywają przypadki.- To prawda - spojrzał na mnie jakoś inaczej.- Robi pan dzienniedziesiątki zdjęć.- Pozornie zmienił temat, ale mnie nagle zaczęło sięrobić gorąco.- Różnie bywa, czasami tygodniami żadnego, czasami dziesiątkijednego dnia.- Pamięta pan bohaterów swoich zdjęć?- Czasami, raczej rzadko skłamałem.- Umierają w pana pamięci zaraz po wydrukowaniu reportażu? -spytał prowokująco.Nie miałem złudzeń, poznał mnie na tamtymzdjęciu, zastanawiał się tylko, na ile ja mogę ich oboje pamiętać.Nieodrywał wzroku od mojej twarzy.- Są ważni dla mnie w danej chwili.Pózniej wszystko się oddala iucieka.Zycie biegnie dalej, temat goni temat.- kłamałem jak z nut.Tak naprawdę, to pamiętam wszystkich,pomyślałem, wracają do mnie po nocach, towarzyszą w ciągu dnia,wiążą przeszłość z terazniejszością - tamten mały chłopak w Kosowieuczący mnie rozpalać ognisko, siostra zakonna z wojskowego szpitala,tamten francuski dziennikarz w spacyfikowanej wiosce, starzec zprzepaską na oczach wyciągający błagalnie rękę w kierunku mojegogłosu, Katarina, on.Dziesiątki twarzy, które stały się nierozerwalnączęścią mojego życia.- A pan pamięta twarze swoich pacjentów? spróbowałem choć na chwilę odwrócić od siebie jego uwagę.- Pamiętam - odpowiedział jakby z lekkim ociąganiem.- Pamiętam nie tylko twarze.Pamiętam dużo więcej.Cza-sami pamiętam o wiele za dużo.Kiedy się nie uda, to.Trudno mi siępogodzić z przegraną, ze śmiercią.Zawsze odczuwam to jak osobistąporażkę.Wstyd się przyznać, ale pod tym względem nie jestemprofesjonalistą.Zamilkł nagle.Zaczął się bezmyślnie bawić położoną przeze mnie nastole zapalniczką.- Czemu zawdzięczam to dzisiejsze spotkanie? - spytał nagle.- Pomyślałem, że mógłbym panu pomóc odpowiedziałemspokojnie.- W czym? - spojrzał na mnie z zainteresowaniem.- W zdobywaniu dodatkowych środków dla pana kliniki.Z racjimojej pracy wiem dużo potrzebnych i niepotrzebnych rzeczy.Mójmózg czasem zupełnie bezwiednie przetwarza różne dane.- Chyba nierozumiał.Patrzył na mnie z narastającym zdziwieniem.- Dostarczępanu listę potencjalnych sponsorów próbowałem uściślić. Toludzie pozbawieni skrupułów, często mający brudne ręce, ale zrobiąwszystko, żeby uniknąć podatków.Wystarczy tylko zwrócić się donich z prośbą o pomoc.Darowizny są w tym kraju bardzo modne.Darowizna na rzecz prężnie działającej kliniki, umożliwiająca ratunekparu istnień ludzkich, to sprawa prestiżowa, szczególnie jeżeliproduktem ubocznym są podatkowe oszczędności.Patrzył na mnie z niedowierzaniem w oczach.- Kongres jak kongres ciągnąłem nie znam się nakardiochirurgii, ale w klinice zaimponował mi pan.Chętnie pomogę.Wchodzi pan w to?-A pan? Co pan z tego będzie miał? Patrzył na mnie wnikliwie.- Zupełnie nic.- Nie rozumiem.- Chyba pan nie musi.Mówił pan, że budżet na zabiegi kończy siępanu zwykle już w sierpniu.Można będzie pomóc jeszcze wieluchorym.A więc?Przyglądał mi się badawczo.Testował mnie wzrokiem. Wchodzę powiedział pewnie.Nagle w środek naszej rozmowy wdarł się dzwonek jego komórki.Odwrócił się zakłopotany. Przepraszam na chwilę, to z kliniki.Wstał, wyszedł na zewnątrz z telefonem w ręku. Może jeszcze jedno martini? - Filippo zjawił się jak na zawołanie. Nie, dziękuję.Nie odszedł.Przyglądał mi się uważnie, jakby zastanawiał się nadtym, na ile pragnę jego towarzystwa, a na ile jego obecność może mniedrażnić. Długo już zna pan profesora? spytałem.Trudno było niewykorzystać takiej okazji. Długo - Filippo ożywił się nagle, jakby właśnie czekał na topytanie.- Zawdzięczam mu życie - oznajmił jednoznacznie i dobitnie.-Byłem już skreślony.Nie wiem, czy pan rozumie? Choroba w jednejchwili wyautowała mnie z życia.Wcześniej byłem pełen energii,marzeń i planów, potem pozostało mi już tylko pasywnie czekać naśmierć.Jedna głupia grypa i nagle ciężkie uszkodzenie mięśniasercowego, kardiomiopatia pozapalna.Nagle całe moje wcześniejszeżycie przestało się liczyć.Pojawiły się narastające w piorunującymtempie cechy niewydolności serca.Na początku przeklęta słabość iduszność towarzyszyły mi przy większych wysiłkach, pózniejstopniowo już przy każdej czynności, nawet przy goleniu.W końcuczułem je ciągle, nawet w zupełnym spoczynku, nawet we śnie.Rozpaczliwie poszukiwałem pomocy.Wszyscy mnie już przekreślili.Pewnego dnia ktoś mi powiedział, że jest u nas w klinice w Splicienowy profesor kardiochirurgii.Poszedłem do niego.Pamiętam, jakwnikliwie oglądał wszystkie wyniki, wertował je kilka razy, stawiałmnóstwo pytań, zbadał mnie i znów od początku przeglądał wszystko.Czekałem na to, co powie, jak na kolejny wyrok.W końcu słyszałemgo jużwiele razy z różnych ust.Różnił się tylko formą, treść była zawszetaka sama, zabierała wszelką nadzieję.On milczał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki