Kann Anna B. Do zobaczenia w Barcelonie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To bardzo ważne: muszelki kastanietów powinny lekko odbijać się od siebie, reago-wać na najlżejsze uderzenie, ale też i nie fruwać , bo wtedy wydobywał się dzwięk nieczysty.Pacopołożył rękę na jej ramieniu. Spokojnie, nie denerwuj się, bo nic z tego nie wyjdzie.Zaufaj mi powiedział, patrząc jejw oczy. Jeśli nie będziesz czuła się pewnie, zrezygnujemy z tego pomysłu.Na razie to nasza ta-jemnica, nikt o tym nie wie i wiedzieć nie musi.A teraz rozgrzejemy trochę palce, dobrze? Powta-rzaj za mną!I wystukał na swoich kastanietach pierwszą gamę, jak to nazywała.Dołączyła do niego.Le-wa ręka wybijała równo rytm, prawa każdym palcem z osobna wchodziła w kontrę, a na koniecrobiła zgrabne triam szybkimi czterema uderzeniami po kolei.Zaczęli bardzo powoli, z każdą po-wtórką coraz mocniej podkręcając tempo.Po pięciu minutach Marta poczuła, że bolą ją ramiona.Paco przerwał. Jesteś za bardzo spięta.Rozluznij przedramię.Jeśli tego nie zrobisz, nie nadążysz za chwi-lę.Opuść ręce, odpocznij i& zaczynamy jeszcze raz.Dobrze ci idzie! Uśmiechnął się. Prawaręka komenderował ca-re-ti-ya , piąty czwarty trzeci drugi, lewa wszystkie razem tam.Ciszej& Głośniej& A teraz inaczej& słuchaj rytmu! I podwójne triam &Kastanietami zajęła się trochę z wyrachowania, bo był to doskonały pretekst do częstszychspotkań z Paco.Z czasem jednak zaczęły ją naprawdę fascynować.Dwie muszelki połączone sznur-kiem, każda taka para wydająca inne dzwięki.Tylko ignorant tego nie dostrzegał.Lewa ręka wydo-bywała niższy dzwięk te kastaniety nazywane są w żargonie chłopcem , prawa ręka opiekuje się dziewczynką , drewienkami wydającymi nieco wyższy ton i prowadzącymi melodię; żeby się niepomylić, oznacza się ją niewielkim nacięciem.Paco pomógł jej kupić profesjonalne kastaniety, podpowiedział, jak o nie dbać.Musiałymieć zawsze ciepło, by wydawać ładny dzwięk, niezależnie od tego, czy były wykonane z drewna,czy z fibry.Trzymała je w specjalnym pokrowcu wyściełanym miękkim filcem i futrem.I nie roz-stawała się z nimi nigdy.Jadąc samochodem, kładła je zawsze na siedzeniu obok, przygotowanedo szybkiego założenia, bo często na nich ćwiczyła, stojąc w korku.Dzwięk wydobywający się zza uchylonej szyby przyciągał spojrzenia innych kierowców.Patrzyli na nią z zaciekawieniem, wzrokiem pytali, o co chodzi.Początkowo uśmiechała się prze-praszająco, ale w końcu przestała zwracać na nich uwagę.Chciała się szybko uczyć.Jak zawsze.I to było najważniejsze, nie to, co inni o niej pomyśleli.Przez kilka miesięcy wykorzystywała każdąchwilę, by ćwiczyć, i zauważała szybkie postępy.Ale potem entuzjazm nieco opadł: nauczyciel byłza daleko, nie miał jej kto motywować do dalszej pracy, podpowiadać kolejne kombinacje metrycz-ne& Nagrywała siebie na DVD, słała płyty do Paco, on oceniał postępy, nagrywał kolejną lekcję,ale brak bezpośredniego kontaktu nie mobilizował dostatecznie i tak jakoś wszystko się rozeszło.Rozgrzewka zajęła im dobre pół godziny.Paco nieustannie zmieniał rytm i tempo.Kiwałgłową z zadowoleniem i komplikował zadania.W końcu zagrał pierwszy compas de seguir�yas.Po trzech powtórkach dał znak Marcie, by się przyłączyła&Seguir�yas od zawsze była dla niej problemem.Rytm, tempo, rozkładane akcenty zniechęca-ły.Niektóre dziewczyny pomagały sobie precyzyjnym liczeniem, Marta tego nie robiła polegałana słuchu, na zapamiętanej melodii.W grupie to się udawało, bo kątem oka obserwowała innych,tu kiedy została sama okazało się klęską.Paco jednak cierpliwie powtarzał z nią compas i dał jejspokój dopiero wtedy, kiedy kilka razy zagrała go bezbłędnie.Czuła się bardziej wykończona niżpo lekcji tańca.Zamknęli salę, oddali klucz na portierni i wyszli na rozświetlony ulicznymi lampami StaryRynek.Gęsto rozstawione kawiarniane ogródki szumiały gwarem rozmów.Ktoś gdzieś grał na gita-rze, ktoś na flecie, z daleka dobiegał dzwięk akordeonu.Kakofonia dzwięków ogłuszyła ichna chwilę.Stali na ulicy i nie wiedzieli, co dalej robić. Paco& odezwała się w końcu Marta. Mam ogromną ochotę na piwo, a nie lubię pićsama.Pójdziesz ze mną? Dobry pomysł! Gdzie usiądziemy? Ja zapraszam. Chodzmy gdzieś dalej.W głowie mi huczy od tego hałasu.Tu, zaraz za rogiem, jest fajnaknajpka.Wśród mijanych ludzi zauważyła dziewczyny ze swoich warsztatów, mimowolnie uśmiech-nęła się do nich, one spojrzały zdziwione i natychmiast jedna z nich, Gośka, podeszła. Cześć! powiedziała. A to niespodzianka.Dokąd idziecie? Bo my szukamy spokojnegomiejsca, żeby napić się piwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki